คนที่ผมจะหมายถึงคือ แม่ผมนี่แหละ แต่ถ้าใครจะมาแนวโลกสวยว่า"ยังไงเขาก็แม่ เขาทำให้เราเกิดมา" กดออกไปเลยครับ ผมรำคาญ
ตั้งแต่เกิดมา ไม่เคยอยู่ข้างๆผมเลย เลี้ยงแบบให้เงินเสร็จคือจบกัน หันตูดหนี ไม่เคยถามอะไรเลย มีเวลาโทรหาพี่น้องถามอะไรต่อมิอะไรกันเป็นห่วงกัน แต่กับผมคือคำพูดเป็นห่วงอ่ะไม่เคยได้ยิน ชอบพูดชอบทำกิริยาเหมือนผมเป็นภาระประจำ เกษียณงานกลับมาอยู่บ้านแทนที่จะอยู่กับผมบ้าง วันๆเอาแต่ไปอยู่กับพี่น้องข้างบ้าน ผมก็บอกว่าอย่าเอาเงินไปเล่นหวยกับพี่น้องมาก เสียดายเงิน ผมกลับโดนด่าว่าพูดจาไม่ดีกับพี่น้องเขาไม่มีมารยาท แต่ทีคนอื่นมาว่าผมว่า"เงินเดือนน้อยจัง,เรียนจบแค่ป.ตรี,หน้าตาไม่เห็นดูดีเลย,เมื่อไหร่จะซื้อรถ บลาๆๆ" แม่ก็ดันไปเข้าข้างเขาอีกแล้วกลับมาด่าผมที่บ้านด้วยนะ เฮ้อออ นึกถึงแล้วบั่นทอนจิตใจจริงๆนะครับ คือครอบครัวคนเดียวที่ผมมีคือแม่ แต่แม่ก็เป็นอะไรที่อยู่ห่างกับผมเหลือเกิน เคยคุยกับแม่ดีๆแล้วนะหลายรอบด้วย แต่แม่ก็อืมๆๆ แล้วก็ไม่มีอะไรเปลี่ยน ที่มันทำให้ผมเริ่มไม่อยากอยู่กับแม่เพราะแม่จำอะไรเกี่ยวกับผมไม่ได้เลย เหมือนไม่รู้อะไรเกี่ยวกับผมเลย ไม่รู้ผมเรียนที่ไหนปีไหน คณะอะไร ทำงานที่ไหนตำแหน่งอะไร ชอบ-ไม่ชอบอะไร ทุกๆวันกลับบ้านกี่โมง ผมหยุดทุกวันอาทิตย์แม่ผมยังเอาผมไปด่ากับข้างบ้านว่างานการไม่ทำ คือไม่ใช่เพราะว่าแม่ไม่อยู่แล้วผมเลยไม่บอกแม่นะ ผมบอกทุกเรื่อง บอกบ่อยมากๆ คือแม่ปกติดีนะไม่ได้บ้าไม่ได้มีอาการอะไร แต่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเลย เหมือนไม่สนใจอ่ะ พอผมมีแฟนแล้วซื้อของไปฝากแฟนไปอยู่กับแฟน แม่ก็มานั่งประชดอีก"ดีว่ะ นึกถึงแต่แฟนเนาะไม่นึกถึงแม่เลย เลี้ยงเสียข้าวสุก" ไอ้คำว่าเลี้ยงอ่ะใช่!ผมไม่เถียง แต่เวลาผมทำอะไรเพื่อแม่ แม่ก็ไม่เคยเห็นอ่ะ ผมก็อยากจะถามมากเลยว่าเวลาผมอยู่บ้านแล้วแม่ไปอยู่ไหน? เอาแต่ไปเห็นดีเห็นงามกับพี่น้องตัวเอง ผมจบคอมฯผมได้เกียรตินิยม ผมไม่เคยเรียนช่างแท้ๆแต่ผมซ่อมของในบ้านได้ อะไรดีๆแม่ไม่เคยเอาไปพูดหรอก เอาแต่ข้อดีของลูกคนอื่นมาพูดให้ผมทำได้เหมือนเขา วันหนึ่งผมเหนื่อยจากงานมา แม่มาวีนใส่หน้าผมว่า"หายไปทั้งวี่ทั้งวัน เคยคิดจะมีเวลามาดูแม่บ้างไหม" ผมเลยพูดสวนไปเลย "ถ้าแม่คิดว่าไอ้อีพวกนั้นมันดีกว่าผมที่ทำงานงกๆเพื่อแม่ งั้นแม่ก็อยู่กับพวกมันไปเลยเอาไหม แก่ก็ให้มันมาเช็ดขี้เช็ดเยี่ยวให้ ตายก็เผากันเองไปเลย"
ทำไมผมต้องดีกับคนที่ไม่เคยดีกับผมด้วย
ตั้งแต่เกิดมา ไม่เคยอยู่ข้างๆผมเลย เลี้ยงแบบให้เงินเสร็จคือจบกัน หันตูดหนี ไม่เคยถามอะไรเลย มีเวลาโทรหาพี่น้องถามอะไรต่อมิอะไรกันเป็นห่วงกัน แต่กับผมคือคำพูดเป็นห่วงอ่ะไม่เคยได้ยิน ชอบพูดชอบทำกิริยาเหมือนผมเป็นภาระประจำ เกษียณงานกลับมาอยู่บ้านแทนที่จะอยู่กับผมบ้าง วันๆเอาแต่ไปอยู่กับพี่น้องข้างบ้าน ผมก็บอกว่าอย่าเอาเงินไปเล่นหวยกับพี่น้องมาก เสียดายเงิน ผมกลับโดนด่าว่าพูดจาไม่ดีกับพี่น้องเขาไม่มีมารยาท แต่ทีคนอื่นมาว่าผมว่า"เงินเดือนน้อยจัง,เรียนจบแค่ป.ตรี,หน้าตาไม่เห็นดูดีเลย,เมื่อไหร่จะซื้อรถ บลาๆๆ" แม่ก็ดันไปเข้าข้างเขาอีกแล้วกลับมาด่าผมที่บ้านด้วยนะ เฮ้อออ นึกถึงแล้วบั่นทอนจิตใจจริงๆนะครับ คือครอบครัวคนเดียวที่ผมมีคือแม่ แต่แม่ก็เป็นอะไรที่อยู่ห่างกับผมเหลือเกิน เคยคุยกับแม่ดีๆแล้วนะหลายรอบด้วย แต่แม่ก็อืมๆๆ แล้วก็ไม่มีอะไรเปลี่ยน ที่มันทำให้ผมเริ่มไม่อยากอยู่กับแม่เพราะแม่จำอะไรเกี่ยวกับผมไม่ได้เลย เหมือนไม่รู้อะไรเกี่ยวกับผมเลย ไม่รู้ผมเรียนที่ไหนปีไหน คณะอะไร ทำงานที่ไหนตำแหน่งอะไร ชอบ-ไม่ชอบอะไร ทุกๆวันกลับบ้านกี่โมง ผมหยุดทุกวันอาทิตย์แม่ผมยังเอาผมไปด่ากับข้างบ้านว่างานการไม่ทำ คือไม่ใช่เพราะว่าแม่ไม่อยู่แล้วผมเลยไม่บอกแม่นะ ผมบอกทุกเรื่อง บอกบ่อยมากๆ คือแม่ปกติดีนะไม่ได้บ้าไม่ได้มีอาการอะไร แต่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเลย เหมือนไม่สนใจอ่ะ พอผมมีแฟนแล้วซื้อของไปฝากแฟนไปอยู่กับแฟน แม่ก็มานั่งประชดอีก"ดีว่ะ นึกถึงแต่แฟนเนาะไม่นึกถึงแม่เลย เลี้ยงเสียข้าวสุก" ไอ้คำว่าเลี้ยงอ่ะใช่!ผมไม่เถียง แต่เวลาผมทำอะไรเพื่อแม่ แม่ก็ไม่เคยเห็นอ่ะ ผมก็อยากจะถามมากเลยว่าเวลาผมอยู่บ้านแล้วแม่ไปอยู่ไหน? เอาแต่ไปเห็นดีเห็นงามกับพี่น้องตัวเอง ผมจบคอมฯผมได้เกียรตินิยม ผมไม่เคยเรียนช่างแท้ๆแต่ผมซ่อมของในบ้านได้ อะไรดีๆแม่ไม่เคยเอาไปพูดหรอก เอาแต่ข้อดีของลูกคนอื่นมาพูดให้ผมทำได้เหมือนเขา วันหนึ่งผมเหนื่อยจากงานมา แม่มาวีนใส่หน้าผมว่า"หายไปทั้งวี่ทั้งวัน เคยคิดจะมีเวลามาดูแม่บ้างไหม" ผมเลยพูดสวนไปเลย "ถ้าแม่คิดว่าไอ้อีพวกนั้นมันดีกว่าผมที่ทำงานงกๆเพื่อแม่ งั้นแม่ก็อยู่กับพวกมันไปเลยเอาไหม แก่ก็ให้มันมาเช็ดขี้เช็ดเยี่ยวให้ ตายก็เผากันเองไปเลย"