ได้ยินมานานแล้วสำหรับ Mulholland Drive หรือชื่อไทยว่า ปริศนาแห่งฝัน ในฐานะภาพยนตร์ระทึกขวัญจิทวิทยาระดับมาสเตอร์พีชของเดวิด ลินช์ เนื่องจากชื่นชอบหนังแนวนี้เป็นทุนเดิม เรื่องอื่น ๆ ที่เคยดู เช่น Black Swan, Identity, Fight Club, Memento
หลังจากนี้อาจมีการเปิดเผยเนื้อหาสำคัญของเรื่องนะครับ Spoil Alert !
แต่เนื่องจากเรื่องนี้ค่อนข้างเก่าแล้ว จึงหาแผ่นได้ยาก เพิ่งหาได้เมื่อไม่นานมานี้
ดูแล้วจึงพบว่าชวนมึน สมคำร่ำลือ ถึงแม้จะพอทราบโครงเรื่องมาบ้าง แต่ก็ยังมึนอยู่ดี
ดูจบถึงกับต้องหาบทวิเคราะห์มาอ่านเพื่อไขความมึนทันที ไม่งั้นจะคาใจมากครับ 5555
ประทับใจเทคนิคการเล่าเรื่อง ที่นำเสนอเนื้อเรื่องเกี่ยวกับความฝัน ในเมืองแห่งความฝัน โดยตัวละครที่มีความฝัน (อยากจะเป็นดาราโด่งดัง) และใช้วิธีเล่าเรื่องแบบความฝัน คือ มีความฟุ้งฝัน เหนือจริง ไม่ได้เรียงลำดับเวลา บางอย่างก็มีเหตุผล ในขณะที่บางเหตุการณ์ก็แลดูแปลก ๆ หาเหตุผลไม่ได้
ในช่วงความฝัน มีความรู้สึกว่าเนื้อเรื่องเดินไปแบบเรียบง่าย ตัดกลับมาที่ความจริง เนื้อเรื่องกลายเป็นแบบสลับไปมา จนแยกไม่ออกว่าอะไรเกิดก่อน - หลัง แลดูย้อนแย้งกับช่วงความฝัน มีเพียงรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้น ที่ช่วยแยกแยะข้อเท็จจริง และเมื่อได้อ่านบทวิเคราะห์ในภายหลังจึงได้รู้ว่าพลาดไปเยอะมากเลยครับ
ยิ่งไปกว่านั้นคือนักแสดงนำ ก็คือนาโอมิ วัตส์ แสดงได้ดีมาก ประทับใจการแสดงออกทางสีหน้าที่บ่งบอกถึงความเศร้าและขมขื่นได้อย่างลึกซึ้ง รวมไปถึงฉากเซ็กส์อันแสนเร่าร้อนกับผู้หญิงด้วยกัน ผมว่าสมควรได้เข้าชิงออสการ์เลยด้วยซ้ำ (คหสต.)
เป็นภาพยนตร์ที่รายละเอียดเยอะมากกก ต้องอาศัยการตีความและใช้สมาธิสูงมาก ในขณะที่เทคนิคการเล่าเรื่องก็จงใจหลอกให้คนดูสับสนอยู่เรื่อย ๆ ต่างจาก Memento ที่วิธีเล่าเรื่องอาจจะแหวกแนวสักหน่อย แต่แค่จับจุดได้ก็จะง่าย ดูรอบเดียวก็รู้เรื่อง แต่กับ Mulholland Drive นี่ดูรอบเดียวยังไม่พอ เพราะพลาดรายละเอียดไปหลายจุด คือพอดูรู้เรื่องบ้าง แต่จะมึน ๆ งง ๆ ไม่แน่ใจว่าอะไรเกิดก่อน - หลัง ทำให้ภาพยนตร์มันคาใจไปหลายวันเลย
ยกให้ Mulholland Drive เป็นหนึ่งในภาพยนตร์ระทึกขวัญจิตวิทยาในดวงใจไปเลยครับ
ป.ล. ฉาก "จ๊ะเอ๋" หลังกำแพง ตราตรึงมากครับ ทำใจร่วงไปอยู่ตาตุ่มเลย
เพิ่งได้ดู: Mulholland Drive โหววว มันเจ๋งมากกก (Spoil)
หลังจากนี้อาจมีการเปิดเผยเนื้อหาสำคัญของเรื่องนะครับ Spoil Alert !
แต่เนื่องจากเรื่องนี้ค่อนข้างเก่าแล้ว จึงหาแผ่นได้ยาก เพิ่งหาได้เมื่อไม่นานมานี้
ดูแล้วจึงพบว่าชวนมึน สมคำร่ำลือ ถึงแม้จะพอทราบโครงเรื่องมาบ้าง แต่ก็ยังมึนอยู่ดี
ดูจบถึงกับต้องหาบทวิเคราะห์มาอ่านเพื่อไขความมึนทันที ไม่งั้นจะคาใจมากครับ 5555
ประทับใจเทคนิคการเล่าเรื่อง ที่นำเสนอเนื้อเรื่องเกี่ยวกับความฝัน ในเมืองแห่งความฝัน โดยตัวละครที่มีความฝัน (อยากจะเป็นดาราโด่งดัง) และใช้วิธีเล่าเรื่องแบบความฝัน คือ มีความฟุ้งฝัน เหนือจริง ไม่ได้เรียงลำดับเวลา บางอย่างก็มีเหตุผล ในขณะที่บางเหตุการณ์ก็แลดูแปลก ๆ หาเหตุผลไม่ได้
ในช่วงความฝัน มีความรู้สึกว่าเนื้อเรื่องเดินไปแบบเรียบง่าย ตัดกลับมาที่ความจริง เนื้อเรื่องกลายเป็นแบบสลับไปมา จนแยกไม่ออกว่าอะไรเกิดก่อน - หลัง แลดูย้อนแย้งกับช่วงความฝัน มีเพียงรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้น ที่ช่วยแยกแยะข้อเท็จจริง และเมื่อได้อ่านบทวิเคราะห์ในภายหลังจึงได้รู้ว่าพลาดไปเยอะมากเลยครับ
ยิ่งไปกว่านั้นคือนักแสดงนำ ก็คือนาโอมิ วัตส์ แสดงได้ดีมาก ประทับใจการแสดงออกทางสีหน้าที่บ่งบอกถึงความเศร้าและขมขื่นได้อย่างลึกซึ้ง รวมไปถึงฉากเซ็กส์อันแสนเร่าร้อนกับผู้หญิงด้วยกัน ผมว่าสมควรได้เข้าชิงออสการ์เลยด้วยซ้ำ (คหสต.)
เป็นภาพยนตร์ที่รายละเอียดเยอะมากกก ต้องอาศัยการตีความและใช้สมาธิสูงมาก ในขณะที่เทคนิคการเล่าเรื่องก็จงใจหลอกให้คนดูสับสนอยู่เรื่อย ๆ ต่างจาก Memento ที่วิธีเล่าเรื่องอาจจะแหวกแนวสักหน่อย แต่แค่จับจุดได้ก็จะง่าย ดูรอบเดียวก็รู้เรื่อง แต่กับ Mulholland Drive นี่ดูรอบเดียวยังไม่พอ เพราะพลาดรายละเอียดไปหลายจุด คือพอดูรู้เรื่องบ้าง แต่จะมึน ๆ งง ๆ ไม่แน่ใจว่าอะไรเกิดก่อน - หลัง ทำให้ภาพยนตร์มันคาใจไปหลายวันเลย
ยกให้ Mulholland Drive เป็นหนึ่งในภาพยนตร์ระทึกขวัญจิตวิทยาในดวงใจไปเลยครับ
ป.ล. ฉาก "จ๊ะเอ๋" หลังกำแพง ตราตรึงมากครับ ทำใจร่วงไปอยู่ตาตุ่มเลย