จากหัวข้อข้างต้นคับ ช่วงนี้ใครที่ตกงานจากสถานการณ์โควิดก็คงจะเข้าใจดี ถ้าหากเราต้องเจอแบบนี้ไปอีก2-3ปี ก็คงจะไม่มีใครทนไหวอีกต่อไป ไหนจะปัญหาเรื่องโรคโควิดกำลังระบาดในประเทศระลอกที่2อีก การเดินทางข้ามจังหวัดก็ลำบาก และมีการเลื่อนสอบงานแบบไม่มีกำหนดอีก ผมเป็นคนนึงที่ได้รับผลกระทบนี้มากๆคับ ผมไม่ได้ตกงานแต่ตัดสินใจลาออก เพื่อหาลู่ทางที่ดีกว่า ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ก่อนที่ผมจะตัดสินใจลาออก ผมเครียดมากคับ ว่าเราต้องไปเริ่มต้นใหม่แบบนี้จะดีหรอ หรือจะอยู่ต่อแบบนี้ดีหละ แต่ในท้ายที่สุด ผมก็ตัดสินใจลาออก วันนั้นผมเปรียบเสมือนคนที่อยู่ในอุโมงค์อันมืดมิดที่วิ่งหาเเสงสว่างที่ปลายอุโมงค์อยู่ ผมเคยคิดว่าแสงสว่างของผมคือครอบครัว ผมจึงตัดสินใจกลับมาอยู่กับครอบครัว(คุณพ่อ คุณแม่ และคุณยาย)ที่ต่างจังหวัดคับ แต่แล้วความเป็นจริงก็ไม่ใช่ในแบบที่ผมคิด ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาในช่วงที่ผมเริ่มต้นหางานใหม่ และยังไม่ได้งาน ผมต้องแบกรับแรงกดดันจากคนรอบข้างมากมาย พ่อแม่ชอบนำผมไปเปรียบเทียบกับลูกพี่ลูกน้องที่หน้าที่การงานดี และงานไม่ได้รับผลกระทบกับงานจากโควิดแต่อย่างใด อีกทั้งยังนำผมไปเปรียบเทียบกับพี่ชายและพี่สาวแท้ๆที่ยังทำงานอยู่และหน้าที่การงานยังไปได้ดีในสภาวะโรคระบาดโควิดแบบนี้ ผิดกับผมที่โดนต่อว่า แล้วพูดจากกดดันอยู่ทุกๆวัน คำพูดจากปากพ่อแม่บางคำ อทิเช่น
"ไปสอบแล้ว ก็สอบให้มันได้ด้วย"
"1วันมี24ชั่วโมง ต้องรับผิดชอบให้ได้มากกว่านี้ รับผิดชอบแค่นี้มันยังไม่พอ"
"ไปสอบแล้ว ถ้าไปสอบไม่ติดจะไปสอบทำไม จะไปหวังฟลุ๊คไม่ได้หรอกนะ"
"อ่านหนังสือเต็มที่ยังไงมันก็สอบติด ถ้าสอบไม่ติดก็คือยังอ่านไม่เต็มที่"
สารพัดมากมายคับ
ตั้งแต่เล็กจนโต ผมเรียนได้เกรดครึ่งๆกลางๆคับ ผมไม่ได้เรียนเก่ง ผมไม่ได้เรียนมหาลัยชั้นนำ ผมไม่เคยได้ยินว่า"ภาคภูมิใจ"จากปากพ่อแม่เลยสักครั้ง ผิดกับพี่สาวและพี่ชายของผม ซึ่งพี่สอบติดมหาลัยชั้นนำคับ เรียนจบแล้วรับปริญญา มีหน้าที่การงานดีๆกันถ้วนหน้า
ไม่กี่วันที่ผ่านมาผมก็เพิ่งทะเลาะแม่ด้วยคับ ตอนนี้ผมไม่มีความสุขเลย จากเคยคิดว่าการกลับมาบ้านมาหาครอบครัวน่าจะเป็นSave Zoneให้เราได้ แต่ผมรู้สึกว่าวันนัมันไม่ใช่ ผมเครียดจนผมรัสึกพูดไม่ออก นั่งเงียบๆ คิดทบทวนกับตัวเอง และกลุ่มใจกับเรื่องแบบนี้มาหลายวันแล้ว อยากจะร้องไห้หนักๆสักครั้ง แต่ก็ควบคุมความรู้สึกมันไว้ และพยายามหาทางออกอยู่
วันนี้ผมอยากถามเพื่อนว่า ใครที่เคยเจอแบบผม หรือมีสถานการณ์คล้ายแบบผม มาเล่าสู่กันฟังหน่อยคับ แล้วเพื่อนๆมีวิธีจัดการกับความรู้สึกนี้อย่างไรบ้าง?
ในเวลาที่เราเครียดและต้องการความสบายใจ เคยคิดว่าครอบครัวคือSafe Zoneที่ดีที่สุด แต่ความเป็นจริงกลับไม่ใช่อย่างที่เราคิด
"ไปสอบแล้ว ก็สอบให้มันได้ด้วย"
"1วันมี24ชั่วโมง ต้องรับผิดชอบให้ได้มากกว่านี้ รับผิดชอบแค่นี้มันยังไม่พอ"
"ไปสอบแล้ว ถ้าไปสอบไม่ติดจะไปสอบทำไม จะไปหวังฟลุ๊คไม่ได้หรอกนะ"
"อ่านหนังสือเต็มที่ยังไงมันก็สอบติด ถ้าสอบไม่ติดก็คือยังอ่านไม่เต็มที่"
สารพัดมากมายคับ
ตั้งแต่เล็กจนโต ผมเรียนได้เกรดครึ่งๆกลางๆคับ ผมไม่ได้เรียนเก่ง ผมไม่ได้เรียนมหาลัยชั้นนำ ผมไม่เคยได้ยินว่า"ภาคภูมิใจ"จากปากพ่อแม่เลยสักครั้ง ผิดกับพี่สาวและพี่ชายของผม ซึ่งพี่สอบติดมหาลัยชั้นนำคับ เรียนจบแล้วรับปริญญา มีหน้าที่การงานดีๆกันถ้วนหน้า
ไม่กี่วันที่ผ่านมาผมก็เพิ่งทะเลาะแม่ด้วยคับ ตอนนี้ผมไม่มีความสุขเลย จากเคยคิดว่าการกลับมาบ้านมาหาครอบครัวน่าจะเป็นSave Zoneให้เราได้ แต่ผมรู้สึกว่าวันนัมันไม่ใช่ ผมเครียดจนผมรัสึกพูดไม่ออก นั่งเงียบๆ คิดทบทวนกับตัวเอง และกลุ่มใจกับเรื่องแบบนี้มาหลายวันแล้ว อยากจะร้องไห้หนักๆสักครั้ง แต่ก็ควบคุมความรู้สึกมันไว้ และพยายามหาทางออกอยู่
วันนี้ผมอยากถามเพื่อนว่า ใครที่เคยเจอแบบผม หรือมีสถานการณ์คล้ายแบบผม มาเล่าสู่กันฟังหน่อยคับ แล้วเพื่อนๆมีวิธีจัดการกับความรู้สึกนี้อย่างไรบ้าง?