สวัสดีครับผมอายุจะ20ปีนี้ครับ เจอปัญหาตรงที่สับสนตัวเองครับว่ามันเป็นยังไง บอกก่อนว่าช่วงก่อนหน้านี้ผมก็เกเรใช้ได้ครับประมาณว่าติดเพื่อน ทดลองสูบบุหรี่เสพยาในระดับทั่วไปครับแต่ไม่ติดใจเพราะรู้สึกตัวเองไม่คลิกกับสารเคมีเลย555+ มาเข้าเรื่องครับ ที่เกเรแบบนั้นก็เพราะอยากประชดชีวิตตัวเองมากกว่าครับ555 เพราะมันไม่ค่อยสวยหรูเท่าไหร่ เริ่มแรกเลยก็คือถูกเลี้ยงมาด้วยญาติที่เค้าขอรับมาเป็นลูกเอง เพราะแม่ทิ้งไว้แล้วหายไปเลยไม่ติดต่อใครเป็น นับสิบกว่าปีได้ครับไม่เคยเจอเลยตั้งแต่เกิด ตัวผมเองก็พอได้ยินความจริงพวกนี้ในหูตอนเด็กตลอดเพราะผมมีพี่สาวที่เป็นลูกญาติเค้าครับ ช่วงเด็กๆเค้าดูจะไม่ค่อยชอบผมซักเท่าไหร่(แน่แหละเพราะผมถูกรับมาเลี้ยงด้วยอย่างนึง555) ตอนเด็กๆก็จะไม่ถูกกัน เค้าจะโตกว่าแล้วครับผมเด็กกว่าหลายปี พอเค้าวัยรุ่นก็เกเรมาก ผมจะโดนตลอดตอนเวลาเค้าอยู่บ้าน ก็เหมือนเก็บกฎอะไรพวกนี้มาแต่เด็ก
พอโตมาผมก็เกเรแบบที่บอกครับแต่ยิ่งโตปัญหาแต่ละอย่างมันก็กลายเป็นเรื่องใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ
ผมมียาย กับป้าแท้ๆคอยให้คำปรึกษาอยู่ครับ เค้าสองคนเหมาะมากที่จะปรึกษาเพราะมีความคิดแบบผู้ใหญ่ และมักจะบอกให้ผมกลับไปอยู่ที่บ้านเค้าตลอดครับ แต่ตอนนี้ปัญหาอยู่ที่ตัวผมเองซึ่งผมผูกพันธ์กับญาติ(ยาย)คนนี้ครับ แต่ความที่ท่านเป็นคนอายุเยอะหัวจะโบราณหน่อย ขี้บ่นมากๆ555 ผมก็หัวรั้นหัวแข็งแต่ก็รักท่าน แต่เวลาทะเลาะกันแต่ละครั้งเป็นเรื่องใหญ่ทุกที เรื่องใหญ่จนมีไล่ออกจากบ้านบ้างประมาณนี้ครับแต่มันก็ผูกพันธ์ไม่อยากไปอยู่ที่อื่น
อีกอย่างที่ผมไม่กล้าไปอยู่บ้านยายกับป้าเพราะด้วยความที่ผมโตมากับญาติคนนี้แต่เกิดเลย บวกกับเป็นคนคิดมากสุดๆว่าตัวเองไม่ได้ลูกยายกับป้าจะไปอยู่ได้ยังไง(คือแม่แท้ๆผมก็ไม่ได้อยู่ที่นั่นเหมือนกันครับ) ตอนช่วงอายุ15-6ผมกลายเป็นคนคิดมาก แต่บุคลิกผมเป็นคนตลกเฮฮาอยู่ตลอด จะเก็บมาคิดมากอยู่แค่คนเดียว คิดกับตัวเองบางทีก็สับสนสุดๆเลยครับ จนถึงขั้นให้ป้าพาไปปรึกษาจิตแพทย์วัยรุ่น เนื่องจากผมนอนไม่ค่อยหลับมาตลอดเลยในช่วงนั้น จนได้ยามากิน ครั้งแรกหมอก็จ่ายยามาหลายตัว ผมก็กินเกินที่หมอสั่งเพราะอยากจะหลับอยากจะคลายเครียด ใช้ยาแบบนั้นอยู่ไปพักนึงเลยครับ ใช้จนถึงขั้นเกินโดสชักเข้าโรงบาล ตอนแรกก็หวังว่าจะได้ตายไปแล้วครับง่ายเลย แต่กรรมไม่หมดเลยรอด ผมก็ยังไม่เข็ด รอดมาก็ยังใช้ชีวิตสุดโต่ง เพราะยาพวกนี้กินมากๆก็สนุก ทำอะไรได้สุดแบบไม่คิด ผมกินจนเอ๋อไปช่วงหนึ่ง หลงๆลืมๆ แต่มันก็รู้สึกดีที่ในหัวไม่ได้คิดเรื่องปวดหัวในครอบครัวเลยตอนนั้น จนโดนจับนั่นละครับ แต่ก็มีญาติ(ยาย)คนที่เลี้ยงผมมาช่วยประกันผมออกมา หลังจากนั้นผมเลิกกินยาพวกนั้น แบบเลิกขาดทันที แต่พักหลังจากนั้นรู้สึกตัวเองแย่ๆ เบลอๆ หลับยากกว่าที่เคยเป็นอยู่ กว่าจะนอนได้ใช้เวลานาน พยายามให้หัวไม่คิดเรื่องอะไรแย่ๆเพราะมันจะชอบคิดขึ้นมาตอนจะนอน
แย่กว่านั้นคือตอนเช้าๆตื่นมามักจะรู้สึกว่าตัวเองสิ้นหวัง แบบหมดกำลังใจเลยอะครับ เลยอยากจะรู้ว่าอาการแบบนี้มันเป็นเพราะผมคิดมากเองหรือเปล่า หรือว่าผิดปกติมั้ยครับ
ไม่แน่ใจว่ากระทู้ที่ผมเขียนมันคือการถามหรือการเล่า แต่ถ้าเล่าก็ถือว่าได้ระบายนะครับ
สับสนระหว่างโรคซึมเศร้ากับคิดมากไปเอง?
พอโตมาผมก็เกเรแบบที่บอกครับแต่ยิ่งโตปัญหาแต่ละอย่างมันก็กลายเป็นเรื่องใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ
ผมมียาย กับป้าแท้ๆคอยให้คำปรึกษาอยู่ครับ เค้าสองคนเหมาะมากที่จะปรึกษาเพราะมีความคิดแบบผู้ใหญ่ และมักจะบอกให้ผมกลับไปอยู่ที่บ้านเค้าตลอดครับ แต่ตอนนี้ปัญหาอยู่ที่ตัวผมเองซึ่งผมผูกพันธ์กับญาติ(ยาย)คนนี้ครับ แต่ความที่ท่านเป็นคนอายุเยอะหัวจะโบราณหน่อย ขี้บ่นมากๆ555 ผมก็หัวรั้นหัวแข็งแต่ก็รักท่าน แต่เวลาทะเลาะกันแต่ละครั้งเป็นเรื่องใหญ่ทุกที เรื่องใหญ่จนมีไล่ออกจากบ้านบ้างประมาณนี้ครับแต่มันก็ผูกพันธ์ไม่อยากไปอยู่ที่อื่น
อีกอย่างที่ผมไม่กล้าไปอยู่บ้านยายกับป้าเพราะด้วยความที่ผมโตมากับญาติคนนี้แต่เกิดเลย บวกกับเป็นคนคิดมากสุดๆว่าตัวเองไม่ได้ลูกยายกับป้าจะไปอยู่ได้ยังไง(คือแม่แท้ๆผมก็ไม่ได้อยู่ที่นั่นเหมือนกันครับ) ตอนช่วงอายุ15-6ผมกลายเป็นคนคิดมาก แต่บุคลิกผมเป็นคนตลกเฮฮาอยู่ตลอด จะเก็บมาคิดมากอยู่แค่คนเดียว คิดกับตัวเองบางทีก็สับสนสุดๆเลยครับ จนถึงขั้นให้ป้าพาไปปรึกษาจิตแพทย์วัยรุ่น เนื่องจากผมนอนไม่ค่อยหลับมาตลอดเลยในช่วงนั้น จนได้ยามากิน ครั้งแรกหมอก็จ่ายยามาหลายตัว ผมก็กินเกินที่หมอสั่งเพราะอยากจะหลับอยากจะคลายเครียด ใช้ยาแบบนั้นอยู่ไปพักนึงเลยครับ ใช้จนถึงขั้นเกินโดสชักเข้าโรงบาล ตอนแรกก็หวังว่าจะได้ตายไปแล้วครับง่ายเลย แต่กรรมไม่หมดเลยรอด ผมก็ยังไม่เข็ด รอดมาก็ยังใช้ชีวิตสุดโต่ง เพราะยาพวกนี้กินมากๆก็สนุก ทำอะไรได้สุดแบบไม่คิด ผมกินจนเอ๋อไปช่วงหนึ่ง หลงๆลืมๆ แต่มันก็รู้สึกดีที่ในหัวไม่ได้คิดเรื่องปวดหัวในครอบครัวเลยตอนนั้น จนโดนจับนั่นละครับ แต่ก็มีญาติ(ยาย)คนที่เลี้ยงผมมาช่วยประกันผมออกมา หลังจากนั้นผมเลิกกินยาพวกนั้น แบบเลิกขาดทันที แต่พักหลังจากนั้นรู้สึกตัวเองแย่ๆ เบลอๆ หลับยากกว่าที่เคยเป็นอยู่ กว่าจะนอนได้ใช้เวลานาน พยายามให้หัวไม่คิดเรื่องอะไรแย่ๆเพราะมันจะชอบคิดขึ้นมาตอนจะนอน
แย่กว่านั้นคือตอนเช้าๆตื่นมามักจะรู้สึกว่าตัวเองสิ้นหวัง แบบหมดกำลังใจเลยอะครับ เลยอยากจะรู้ว่าอาการแบบนี้มันเป็นเพราะผมคิดมากเองหรือเปล่า หรือว่าผิดปกติมั้ยครับ
ไม่แน่ใจว่ากระทู้ที่ผมเขียนมันคือการถามหรือการเล่า แต่ถ้าเล่าก็ถือว่าได้ระบายนะครับ