มีเรื่องมาระบายและปรึกษาค่ะ

เรารู้สึกว่าครอบครัวเราไม่อบอุ่นเลย  เวลาเรามีเรื่องมาปรึกษาก็ไม่เคยให้ตอบที่ช่วยเราได้  อย่างเรื่องเรียน ที่จริงเราอยากเรียนสายสามัญค่ะ เพราะเรายังไม่รู้ว่าตัวเองชอบอะไร แต่แม่ก็อยากให้เรียนสายอาชีพ ด้วยความที่เรายังเด็กก็เชื่อแม่ เอาตามที่แม่ว่า พอต้องมาเลือกสาขาที่เรียน พวกงานช่างนี่เราไม่ได้แน่ๆ เราก็เลยเลือกสายพาณิชย์ คือสาขาบัญชีค่ะ เพราะตอนนั้นเราหาข้อมูลเรื่องอาชีพ บัญชีนี่ติดอันดับต้นๆ ที่ต้องการคนทำงานมากที่สุด พอมาเรียนประมาณ 2 ปีแรก เรายังรู้สึกเฉยๆ นะคะ เราว่าเราทำได้ดีประมาณนึง คงเป็นเพราะเราตั้งใจเรียนมาก ตั้งใจอ่านหนังสือทบทวน ทำการบ้านเองทุกครั้งไม่เคยลอกเพื่อนเลยสักครั้ง มีแต่เพื่อนมาลอกการบ้านเรา แต่พอขึ้นปวช.3 เราต้องเลือกที่ฝึกงาน เราก็เลือกสำนักงานบัญชีเพราะเราอยากรู้จักการทำงานในสายอาชีพที่เราเรียนมา อยากรู้ว่าเราจะทำได้ไหม จะชอบงานนี้จริงๆ หรือเปล่า พอลองมาทำจริงๆ เราก็รู้สึกนะคะว่าเราไม่ชอบงานด้านนี้เลย แต่ยังไม่แน่ใจ เราเลยเลือกฝึกที่เดิมทั้ง2เทอมเลย เรายิ่งมั่นใจว่าเราไม่ชอบงานแบบนี้จริงๆ แต่เราก็พยายามทนอยู่จนเรียนจบ เราก็คุยกับพ่อแม่ว่าเราอยากย้ายไปเรียนคณะอื่นตอนมหาวิทยาลัย ตอนนั้นเราสนใจเรื่องจิตวิทยา เลยอยากไปเรียนคณะนี้ที่กรุงเทพค่ะ เพราะจังหวัดที่เราอยู่ไม่มีคณะนี้และที่นี่ก็ใกล้สุด แต่ก็ไม่ได้ไปเพราะด้วยเรื่องค่าใช้จ่าย ค่ากิน ค่าอยู่ พ่อแม่เราส่งไม่ไหว เพราะค่าบ้าน ค่าใช้จ่ายในบ้านก็แทบจะไม่พอแล้ว และเขาก็ไม่อยากให้เราไปเรียนไกลบ้านด้วย เขาเป็นห่วง เขาอยากให้เราต่อปวส2ปีจบแล้วออกมาทำงานช่วยส่งค่าบ้าน ถ้าอยากต่อปริญญาตรีก็ต้องเรียนไปด้วยทำงานไปด้วย เราก็เลยจำใจเรียนต่อสาขาเดิม เพราะไม่สามารถย้ายไปเรียนสาขาอื่นได้ พอเราเริ่มเรียน เราก็ยิ่งไม่ชอบ พอเรีบนสูงขึ้นหลายวิชามันยากไปหมด มีแต่วิชาบัญชีที่ลึกไปกว่าเดิม เราใช้ความพยายยามอย่างมากในการเรียน เราค่อนข้างเครียดและกดดันตัวเอง และยิ่งได้ฝึกงานสำนักงานบัญชีอีกตอนปี1 มันยิ่งตอกย้ำว่าเราไม่ชอบงานนี้แค่ไหน แต่เราก็ต้องฝืนเรียนให้จบ ตอนนี้เราเรียนอยู่ปี2ค่ะ ใกล้จบแล้ว เราอยากเรียนให้จบปริญญาตรี แต่ไม่อยากต่อสาขานี้ ครูที่ปรึกษาก็แนะนำว่าเรียนมาถึงขนาดนี้ถ้าไม่ต่อสาขาเดิมอาจจะหางานลำบาก เพราะมันไม่ตรงสาย ถ้าเรียนสาขาเดิม ก็สามารถทำบัญชีได้ และทำงานอื้นได้เหมือนกันถ้าไม่ชอบ มันเลือกได้มากกว่า เราก็เห็นด้วยกับครู ถ้าจะให้เปลี่ยนตอน2ปีสุดท้ายก็คงต้องกลับก็ไปเรียนปี1ใหม่ มันทั้งเสียเวลาและเราก็ไม่รู้จะเรียนอะไร แต่พอคิดว่าเราต้องทนเรียนไปอีก ก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะไหวหรือเปล่าเพราะต้องทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย ทุกวันนี้เราใช้ชีวิตไม่มีจุดหมายเลย ฝืนใจทนไป ไม่รู้ว่าตัวเองชอบอะไร พอเรามีความคิดนี้บ่อยๆ เราก็ไม่อยากตื่นขึ้นมา เราไม่อยากมีชีวิตอยู่เพราะมันน่าเบื่อ ยังไงชีวิตเราก็ไม่ได้มีความสุขขนาดนั้น มีครอบครัวอยู่ด้วยกันก็เหมือนอยู่ตัวคนเดียวบนโลก ไหนจะปัญหาในครอบครัวอีก  ที่เราไม่อยากบอก เพราะเรารู้สึกเจ็บปวด และผิดหวังมากกับสิ่งที่มันเกิดขึ้น เราไม่อยากแบกรับอะไรอีกแล้ว เราควรใช้ชีวิตต่อไปยังไงดี ตอนนี้หัวสมองเราคิดอะไรไม่ออกเลย เราอยากรู้วิธีรับมือกับปัญาหาจากผู้มีประสบการณ์ที่ผ่านโลกมามากกว่าเรา เราจะได้เรียนรู้ เพราะตอนนี้เรารู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอ และไม่สามารถแก้ไขปัญหาของตัวเองได้เลย  ทุกคนมีวิธีรับมือกับปัญหายังไงบ้างคะ