คือผมรู้สึกว่าตัวเองชอบคนแก่อายุ50-60ขึ้นไป กับสาวๆอายุคราวเดียวกันผมไม่รู้สึกเลย เวลาผมเจอคนแก่ถ้าผมรู้สึกว่าใช่ ผมก็หลงรักเลย คือหลงแบบหลงสุดๆเลยอ่ะ
แต่ผมคิดๆแล้วผมก็เศร้านะเพราะต่อให้ผมรักมากแค่ไหน ผมก็ไม่มีทางเอามาได้ เพราะบางคนก็แก่เกินจนไม่รู้สึกอะไรแบบนี้แล้ว ยิ่งผมรู้ว่าคนแก่เขาไม่ได้คิดไรแล้ว ผมยิ่งเศร้า ต่อให้คิดผมก็ไม่กล้าคุยหรอก เพราะผมกลัวว่าไม่ได้เป็นไปอย่างที่เราคิดไว้ ผมก็สงสัยตัวเองนะว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ทำไมไม่ชอบเหมือนคนอื่นเขา ทำไมต้องเป็นคนแก่เท่านั้นที่จะรู้สึกได้ เหมือนเป็นความทุกข์ในใจบางอย่าง ทุกวันนี้ผมไม่แน่ใจว่าผมเป็นโรคซึมเศร้ารึยังเพราะเวลาผมได้หลงรักคนแก่แล้วผมจะเศร้ามาก เพราะรู้ว่าไม่มีทางเป็นไปได้ คือเรื่องก็คือว่า เมื่อไม่นานมานี้ ผมไปเจอป้าคนหนึ่งแกขายผักอยู่ที่ตลาดบางแค ผมรู้สึกคิดถึงแกมากๆ ผมพยายามไปตลาดทุกวันเพื่อที่จะได้เจอแก แต่ผมก็ไม่กล้าซื้อผักแกนะผมไม่กล้าเข้าไป ผมมองแค่ห่างๆ ทุกคนว่าผมยังปกติไหม มีสาวๆเยอะแยะไม่ชอบ ไปชอบคนแก่ มีคนในโลกนี้เหมือนผมบ้างไหม