คือเรื่องมันเกิดตอนที่เรามีเรียนพิเศษออนไลน์แล้วเราไม่รู้ว่ามีเรียนวันนี้ครูเขาเลยโทรมาบอกแม่ แม่ก็มาบอกเรา เราก็โอเค คราวหน้าก็จะเรียนแล้วครูเขาบอกให้ไปรับการบ้านพรุ่งนี้แล้วพรุ่งนี้เรามีเรียนออนไลน์เราก็จะไปรับการบ้านหลังเลิกเรียนประมาณ15.30น.พอเราเลิกเรียนเราก็ขอพักสักพักแหละแล้วแม่ก็เข้ามาว่าไปรับการบ้าน(ตะโกน)ซึ่งเราก็โอเคจะไปรับเพราะเดี๋ยวศูนย์ปิดเราก็เข้าใจว่าเขาอยากให้ไปรับเร็วๆเราก็รู้สึกเหนื่อยเรียนทั้งวันพอเราไปรับเสร็จ(เราไปรับการบ้านประมาณ16.20น.)ก็กลับบ้านหลังจากนั้นแม่ก็ไม่คุยกับเราอีกเลย เราก็เลยไม่คุยกับด้วยเหมือนกัน คือตอนแรกเราก้คิดว่าเราผิดหรอ ในความคิดของเรา เราไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน แม่ก็ไม่ได้เดือดร้อน ศูนย์ก้ไม่ได้รอเราคนเดียวคือมันเป็นวันที่ศูนย์ทำงานตามปกติ นั้นแหละเป็นสาเหตุที่ทำให้เราโกรธกับแม่ เราก็ใช้ชีวิตในบ้านโดยที่ไม่คุยกับแม่แต่ก็คุยกับพ่อพี่แค่นี้ เราเคยมีความคิดว่าเราอยากอยู่คนเดียวมันเป็นความรู้สึกที่ไม่ต้องแคร์ใครไม่อยากมีเพื่อนสนิทเพราะเรารู้สึกคนที่เข้ามาหวังแต่ผลประโยชน์จากเราแล้วบางทีเรารู้สึกไม่ได้รับความจริงใจจากพวกเขา เราเลยเลือกที่จะอยู่คนเดียว ตอนนี้ไม่ได้คุยกับแม่เป็นเวลา3อาทิตย์แล้วเมื่อวานพี่เราอยากกินเสต็กแล้วก้ชวนเราไปซื้อด้วยเราก็โอเคไปเป็นเพื่อนแล้วพี่เราเลยไปบอกแม่ว่าจะไปซื้อเสต็กขอเงินไปซื้อหน่อยพอพี่เราไปขอเสร็จเขาก็เดินมาบอกเราไปทำให้แม่โกรธ เราก็บอกเราไม่ได้ทำไรผิดเลยนะ แค่ไปรับการบ้านแล้วก็ไม่คุยกับเรา(ไม่อยากพูดเยอะมันบิ้วเลยไม่พูด)แล้วพี่ก็บอกว่าเขาให้ค่าเสต็กแค่พี่นะ เพราะว่าเราไม่ใช่ลูกเขา คำนี้คือเราจุก เราแบบช็อคแต่แบบเก็บอาการไม่อยากให้พี่รู้เรา เราเลยมานั่งคิดว่าแบบเราผิดหรอ คือตอนนี้ราอยู่ในบ้านก็ใช้ชีวิตปกติ เราแค่รู้สึกว่าเราแบบอยากอยู่คนเดียวไม่ค่อยพูดกับคนที่บ้านเท่าไหร่ และที่ผ่านเรารู้สึกว่าเวลาพี่เราขอของที่อยากได้พี่เรามักจะได้แต่เวลาเราขอเขา เรามักจะไม่ได้ เราเลยแบบเราจะซื้อไรก็เก็บตังดีกว่า 
**********ขอระบายนะคะ**********
ปล.คือเราพูดในมุมมองของเรานะคะถ้าใครมีความคิดเห็นยังไงพูดได้เลยนะเราพร้อมรับฟัง
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ใส่ข้อความ