เนื่องจากวันพรุ่งนี้จะเป็นวันครบรอบ3เดือนพอดีที่จขกท.ผ่าตัดกระดูกสันหลังไป
ตอนนี้คือแผลภายนอกเกือบจะปกติแล้วแต่ภายในคุณหมอก็ยังนัดตรวจนัดx-rayอยู่เรื่อยๆ เรามาเริ่มต้นตั้งแต่อาการเริ่มแรกเลยดีกว่าคือเมื่อหลายปีก่อนจขกท.เคยประสบอุบัติเหตุตกระเบียงกระดูกสันหลังทรุดเข้ารับการรักษาแต่ไม่ยอมผ่าตัดเพราะปัจจัยหลายๆอย่างทั้งความกลัว ความที่เราอายุยังน้อยแต่พอปล่อยไว้เรื้อรังมันก็มาเกิดปัญหาเอาจนให้ต้องได้ผ่าอยู่ดีและการผ่าก็ยากขึ้นพอสมควรเพราะพังผืดและหินปูนมันเริ่มเกาะตามข้อที่ทรุดตามกาลเวลาที่เราปล่อยให้มันล่วงเลย

พอดีว่าจขกท.ใช้สิทธิ์บัตรทองแล้วปกติจะไปรักษากับอาจารย์หมอที่คลินิกแต่พออาการมันหนักจนจำเป็นต้องได้รับการผ่าตัดด่วนคุณหมอก็จะมีหนังสือส่งตัวเข้าไปผ่าที่รพ.แพร่ ซึ่งเป็นรพ.ประจำจังหวัดไปทำCT scan ตรวจร่างกาย ตรวจเลือด เตรียมเลือดสำรองกรณีมีโรคประจำตัวต้องใช้เลือดเยอะแบบจขกท. ซึ่งคุณหมอจะนัดมานอนรพ.ล่วงหน้าก่อนวันผ่า2วันเพื่อเตรียมความพร้อม

งดน้ำงดอาหารก่อนผ่า มาถึงวันผ่าจริงวันที่26 ตุลาคม 2563ประมาณสายๆก็จะมีจนท.มาเข็นเข้าห้องผ่าตัดบรรยากาศในห้องผ่าตัดก็เหมือนที่เขาเล่าลือกันตามที่ได้ยินมาคือเย็นเฉียบเงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจกับแสงไฟจ้าๆบนเพดาน ซักพักวิสัญญีแพทย์จะเข้ามาแนะนำตัวชวนคุยถามชื่อนามสกุลเรายังไม่ทันตอบหมดภาพก็ตัดไปเลยจ้า ออกจากห้องผ่ามาตอนไหนไม่รู้ สลบนานเท่าไหร่ก็ไม่รู้อีกเช่นกัน ลืมตามาเจอแต่สายระโยงระยางเต็มไปหมดทั้งสายเลือดสายน้ำเกลือสายอ็อกซิเจนช่วยหายใจและต้องขอบคุณความสะลึมสะลือตลอดระยะเวลาหลังผ่าตัดทำให้จขกท.ไม่รู้สึกเจ็บปวดอะไรเลยขนาดสอดสายฉี่และเจาะระบายเลือดเสียออกทางหลังก็ยังไม่รู้สึกตัวว่าเจ็บ




นอนรักษาดูอาการอยู่4-5วันก็จะได้ลงไปห้องกายภาพลองหัดเดินโดยการใช้วอร์คเกอร์ถ้าเราเดินได้เราก็จะได้กลับบ้าน แต่สิ่งสยองที่สุดของจขกท.คือหลังกลับมาพักที่บ้านแล้วได้เห็นแผลที่หลัง ตะลึงในความยาวของแผล นี่คือก่อนตัดไหม

ส่วนนี่ตัดไหมแล้ว

สิ่งสำคัญสุดคือหลังจากนี้6-8เดือนก่อนกลับไปผ่าเอาเหล็กที่ดามกับสกรูยึดออกเราต้องพักเยอะๆ ห้ามยกของหรือทำอะไรหนักๆ ปฏิบัติตัวตามคุณหมอสั่งอย่างเคร่งครัดและที่ขาดไม่ได้เลย(เฉพาะเวลานอน)คือการใส่เสื้อเกราะพยุงหลังไว้ตลอดเวลา
ปัจจุบันแผลดีขึ้นไม่นูน แต่ก็ยังติดกลางหลังฝากเอาไว้ในความทรงจำให้ไม่ลืมอ่ะจ้าา😅