สวัสดีค่ะ นี่เป็นครั้งแรกที่เราเขียนกระทู้ ต้องขออภัยหากเป็นกระทู้ไม่เหมาะสมและมาเขียนลงในกระทู้คำถามเนื่องจากเราเขียนลงกระทู้สนทนาไม่ได้น่ะค่ะ

 
คือเราอยากมาเล่าความรู้สึกที่เราก็ไม่แน่ใจว่าเป็นรักแรกพบหรือเปล่า แต่ความรู้สึกมันติดอยู่ข้างในมาตั้งแต่ที่ได้เจอกับ...เค้าคนนั้น...ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอกันแล้วน่ะค่ะ 

 เมื่อวันที่9พฤศจิกายน2563 เราได้ไปร้านหนังสือที่ห้างแถวบีทีเอสปุณณวิถี ซึ่งเมื่อก่อนเราไปบ่อยมากแต่พอย้ายที่อยู่เลยไม่ค่อยได้ไปแล้ว แต่วันนั้นอยู่ๆก็นึกอยากไปและไปแบบหน้าสดไม่ได้แต่งหน้าพร้อมกับเสื้อสีเขียวค่อนข้างวินเทจและดูชิวมากค่ะ เราไปหาซื้อหนังสือตามปกติแต่ในระหว่างที่เลือกหนังสืออยู่นั้น หางตาก็เหลือบไปเห็นผู้ชายตัวสูงๆใส่แว่น สวมเสื้อเชิ้ตสีขาวกำลังจะเดินผ่านทางด้านหลังพอดี ด้วยความที่เป็นช่องแคบๆเราจึงเบี่ยงตัวไปข้างหน้าแล้วจังหวะที่เค้ากำลังเดินผ่านนั้น จู่ๆหัวใจก็เต้นแรงแปลกๆ เราจึงหันหน้าไปมองตอนที่เค้าเดินผ่านไปแล้ว จังหวะนั้นคือแบบ... หัวใจเต้นแรง หน้าแดงทุกที ใช่เธอหรือนี่ที่คอยตลอดมา~ ไม่ช่ายยยยย คือเราละสายตาจากเค้าไม่ได้เลยค่ะ "เค้าหล่อเหรอ" ไม่แน่ใจเหมือนกันค่ะ เพราะต่างคนต่างใส่แมสปิดหน้าไว้(เห็นแค่ลูกกะตาผ่านแว่นแค่นั้น) แล้วจากนั้นเราก็เริ่มทำตัวไม่ถูก พอเค้าหันมาก็รีบหันไปทางอื่น แต่พอเค้าหันไปก็แอบหันกลับไปมองเค้าเหมือนเดิม (>_<') ซึ่งตอนนั้นยอมรับเลยค่ะว่าเราไม่ได้ดูหนังสือเลย(แอบมีเอามาบังหน้าหรือแกล้งทำเป็นดูๆแค่นั้น) ซึ่งตอนนั้นก็แอบมีโมเม้นท์เล็กๆที่ทำให้ได้ใกล้ชิดกันหน่อยๆ เช่น เค้าเดินมาเลือกหนังสือข้างๆ หรือเดินๆไปเลือกหนังสือคนละฝั่งของชั้นหนังสือ แต่หันหน้าเข้าหากันโดยมีชั้นหนังสือแคบๆกั้น และที่เรารู้ว่าเราหันหน้าเข้าหากันเพราะตัวเค้าค่อนข้างสูงค่ะ จึงทำให้เราที่สูง170(แต่ยังไม่เลยชั้นหนังสือ) สามารถมองเห็นเค้าที่ส่วนสูงเลยขึ้นมาได้อย่างชัดเจน ><' และนั่นทำให้เรารู้ได้เลยว่าเรา2คนชอบอ่านหนังสือแนวเดียวกัน เพราะเค้าก็เดินไปแต่โซนที่เราเลือกหนังสือเป็นประจำค่ะ พอเรารู้สึกว่าตัวเองเริ่มเยอะเกินไปและควรจะรีบออกจากตรงนั้นก่อนที่เค้าจะรู้ตัว(จขกท.ไม่เคยมีแฟนมาก่อน เลยไม่รู้ว่าควรทำตัวยังไงกับผู้ชายที่ชอบ และที่สำคัญ...กลัวนกค่ะ) เลยรีบทำเป็นไปถามหาหนังสือกับพี่พนักงาน ชื่อหนังสือว่า Who moved my cheese ซึ่งจุดประสงค์แรกที่มาคือต้องการซื้อเล่มนี้(ถ้าไม่เจอเค้าคนนั้นซะก่อน) แต่น่าเสียดายที่หนังสือหมดสต็อคไปแล้ว เราก็ไม่รู้จะทำยังไงจะเดินเข้าไปทำเป็นเลือกหนังสือเล่มอื่นต่อก็กลัวเค้าจะรู้ตัว บวกกับวันนั้นเราหน้าสดไม่ได้แต่งหน้าเลยไม่มั่นใจในตัวเองด้วยค่ะ(ผู้หญิงส่วนใหญ่น่าจะเข้าใจดีถ้าวันไหนหน้าสดออกบ้าน) ถึงจะมีแมสปิดไว้ก็ไม่มั่นใจอยู่ดี55555 เราเลยรีบเดินออกมาแต่ก็ยังคงหันกลับไปมองเค้าเป็นระยะๆ จนเรามาหยุดซื้อชานมไข่มุก แต่ก็ยังคงเหลือบตาไปมองหาแต่เค้าจนสั่งออเดอร์แบบผิดๆถูกๆ(ก็ไม่เคยเป็นมาก่อน) พอเราซื้อชานมไข่มุกเสร็จแต่เค้าก็ยังอยู่ที่ร้าน จังหวะนั้นสับสนกับตัวเองมากว่าจะรอเค้าออกมาดีมั้ย หรือจะรีบกลับบ้านเลย แล้วถ้าเค้าออกมาจะทำยังไงต่อ ใจนึงก็อยากรอ แต่อีกใจดันบอกให้รีบกลับเพราะมันค่ำแล้ว และอีกอย่างเราเป็นผู้หญิงถ้าmake the first moveก่อน มันจะดูน่าเกลียดไปมั้ย แล้วถ้าเค้ามีแฟนแล้วล่ะ คงไม่ดีแน่ๆ บลาๆๆ แต่เราก็เลือกที่จะกลับบ้าน เพราะคิดว่าคนเราจะรู้สึกหรือชอบคนที่เพิ่งเจอกันครั้งแรกโดยที่ไม่รู้จักได้จริงเหรอ หรือเราแค่รู้สึกเพราะไม่เคยรู้สึกมาก่อนแค่นั้น เรื่องที่เหมือนในนิยายคงไม่เกิดในชีวิตจริงหรอกน่า... แล้วพอเรากลับถึงบ้านเราก็รีบโทรไปหาน้อง(ที่เป็นกูรูด้านความรัก)น้องเราแนะนำว่า วันพรุ่งนี้ลองกลับไปที่เดิมถ้าเจอเค้าก็แกล้งทำเป็นไปเลือกหนังสือใกล้ๆและดูท่าทีอีกที แต่ถ้าไม่เจอก็ตัดใจซะ... แต่ประเด็นคือ วันรุ่งขึ้นเราต้องเดินทางไปต่างจังหวัดเลยไม่รู้ว่าเค้าไปที่นั่นอีกหรือเปล่า แต่หลังจากนั้น1อาทิตย์เรากลับมากทม. เราก็รีบกลับไปที่เดิมและเวลาเดิมที่เราได้เจอกับเค้า และอีกหลายๆครั้งหากมีเวลาว่างเราก็จะหาเวลาไปตลอด แต่เราก็ไม่เคยเจอเค้าอีกเลยค่ะ

 มาตอนนี้เราบอกกับตัวเองว่าถือซะว่าเป็นความทรงจำดีดีที่แม้จะเกิดขึ้นกระทันหันและเป็นช่วงเวลาสั้นๆก็พอแล้วเนอะ

ปล.ที่จขกท.เลือกมาเขียนตอนนี้ทั้งที่เวลาผ่านมาระยะนึงแล้วเพราะตอนนั้นคิดว่าเดี๋ยวก็คงลืม เพราะอาจจะเป็นแค่ความรู้สึกชั่ววูบ และอีกใจก็กลัวเค้าจะมีแฟนแล้ว ถ้าเค้ามาเห็นกระทู้นี้อาจจะไม่สบายใจได้น่ะค่ะ แต่ตอนนี้จขกท.ย้ายกลับมาอยู่บ้านที่ต่างจังหวัดและคงไม่ได้กลับไปกทม.อีกสักพัก เลยอยากลองเสี่ยงเขียนในพันทิปนี้ดู หรืออย่างน้อยก็ขอแค่ได้แชร์ความรู้สึกนี้ก็ยังดีค่ะ ^^