เราควรทำไงดี

คือตอนเด็กๆฉันเป็นคนที่เก็บความรู้สึกเวลารู้สึกหรือไม่พอใจอะไรจะเก็บเอาไว้ในใจไม่เคยว่าคนรอบข้างแต่ทั้งที่ในใจคือโกรธและรู้สึกแย่มากจนทำให้ฉันกลายเป็นคนที่เก็บความรู้สึกไม่ตอบโต้คนอื่นไม่ว่าจะโดนกลั่นแกล้งก็ไม่เคยว่าเพื่อน หลายครั้งที่ทุกครั้งเวลาทะเลาะกับพ่อแม่แล้วโดนพ่อแม่ด่าหรือตีจะชอบเก็บมาคิดจนบางครั้งก็รู้สึกไร้ค่าไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วก็ทำร้ายตัวเอง แต่ก็ไม่เคยบอกความรู้สึกให้ใครรู้บางครั้งก็รู้สึกเบื่อทุกอย่างเบื่อที่จะทำเบื่อที่จะรับรู้และก็กลัวทุกอย่างชอบคิดมาก กลัวการที่โดนครูตะคอกใส่แล้วทำให้รู้สึกกลัวจนไม่อยากไปเรียนทุกครั้งที่ต้องเรียนจะเครียดจนนอนไม่หลับ จนมาถึงช่วงม.ปลายอาการทำร้ายตัวเองก็ไม่ค่อยจะมีแล้วก็อาการเครียดก็น้อยลง จนมาตอนพ่อเสียแล้วก็คบกับแฟนอยู่คนหนึ่งมีวันหนึ่งเรารู้สึกเครียดเรื่องเรียนเรื่องทำงานแล้วก็เหนื่อยท้อแล้วก็มาทะเฃาะกับแฟนอีกตอนนั้นเรารู้สึกเหนื่อย อยากอยู่เฉยๆอยากทำร้ายตัวเองร้องไห้หนักมากแล้วก็รู้สึกเสียใจรู้สึกผิดหวังกับชีวิตว่าทำไมต้องเป็นแบบนี้  ลืมบอกไปตอนเด็กๆเราไม่ได้อยู่กับพ่อแม่พ่อแม่เอาเรามาให้ปู่เลี้ยงทุกครั้งที่พ่อแม่ไปเราจะเสียใจหนักมากแล้วก็รู้สึกว่าทำไมคนที่เรารู้จักต้องจากเราไปตลอด แล้วก็ตอนเด็กๆพ่อแม่คาดหวังกับการเรียนของเรามาก แต่พ่อมาอยู่กับพ่อแม่ พ่อแม่ก็ทะเลาะกันบ่อยทะเลาะกันทุกวันแล้วชอบถามว่าเราจะอยู่กับใคร ตอนนี้เราควรจะทำยังไงดี