คืออยู่ๆเราก็นึกถึงเพื่อนสมัยประถมค่ะ เป็นเพื่อนสนิทกัน เพื่อนของเราคนนี้ เค้ามีแฝดสามค่ะ ชื่อว่า ..กี้ ..กี๋ ลูกหมู ค่ะ เพื่อนคนที่ชื่อลูกหมู เป็นเพื่อนสนิทเราในวัยประถมค่ะ เราอยู่ห้องเดียวกัน ลูกหมูเป็นคนเดียวที่หลุดมาอยู่ห้องเดียวกับเรา ..กี๋กับ..กี้ เราจำไม่ได้แล้วว่าเค้าอยู่ห้องเดียวกันหรือห้องใกล้ๆกัน เราเล่นด้วยกันบ่อยๆ ตอนกลางวันเรามักจะหาอะไรเล่นด้วยกันเสมอหลังทานข้าวเสร็จ บางทีก็เล่นโดดยางกัน แล้ว..กี๋กับ..กี้ ก็จะตามมาสมทบบ่อยๆ
..กี้ ..กี๋ ลูกหมู คือเพื่อนที่น่ารักมาก จิตใจดี แต่ติดตรงที่เพื่อนสามคน สุขภาพไม่ค่อยดีเท่าไหร่ค่ะ เค้าเป็นธารัสสิเมียกันทั้งสามคนเลย ดังนั้นสามคนนี้จะต้องหยุดเรียนบ่อยๆ เพื่อไปถ่ายเลือดกัน เราจำได้ว่าคุณแม่ของทั้งสามคนนี้เป็นคนที่สวยและดูใจดีมากๆ และแฝด 3 คนนี้ยังมีน้องชายอีก 1 คน ซึ่งเป็นธารัสสิเมียเหมือนกันรึเปล่าเราเองก็ไม่แน่ใจค่ะ
แต่อยู่มาวันนึงหลังจากที่เราเรียนจบประถม เราก็ต้องย้ายโรงเรียนค่ะ ก็เลยขอเบอร์ติดต่อลูกหมูไว้ และก็ยังโทรคุยกับลูกหมูบ้างนิดหน่อย ช่วงระหว่างปิดเทอม ก็ได้ทราบข่าวว่า หนึ่งในแฝดนั้นเสียชีวิตไป ลูกหมูบอกว่าตัวเธอเองไม่เป็นไรมาก เธอเสียใจแต่ก็เข้มแข็งดี แต่ว่าแฝดอีกคนนึงเศร้ามาก กินไม่ได้ นอนไม่หลับเลยจนเกรงว่าจะเป็นอะไรไปอีกคน ณ ตอนนั้นเราอยากไปงานศพเพื่อนมากๆ ลูกหมูก็ชวนให้มาเจอกัน แต่ตอนนั้นในวัย 10-11 ขวบ เราเองก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง ได้แต่ไว้อาลัยผ่านโทรศัพท์ แล้วก็บอกลูกหมูว่าให้เข้มแข็งนะ แล้วหลังจากนั้นเราก็ไม่ได้คุยกับลูกหมูอีกเลย เพราะว่าเราทำเบอร์โทรศัพท์ของลูกหมูหายไป บวกกับยุ่งกับการไปอยู่โรงเรียนใหม่ด้วย พยายามหาหนังสือรุ่น แม่ก็เก็บชั่งกิโลขายไปแล้ว
น่าแปลกมากค่ะ เวลาผ่านไปนานหลายสิบปี แต่เราไม่เคยลืมเพื่อนสามคนนี้เลยค่ะ เพื่อนแฝดสามที่จะยังเป็นเพื่อนเราไปตลอด ความจริงเราก็อยากมีเพื่อนที่สนิทๆแบบนี้อีกนะคะ สนิทกันตั้งแต่เด็ก จนถึงโตขึ้นมาก็ยังเป็นเพื่อนกัน แต่ด้วยความที่สถานที่โรงเรียนบ้านเรามันเป็นเอกชน แต่ละคนก็ไม่ได้บ้านใกล้กันเท่าไหร่ เลยไม่มีโอกาสได้เล่นด้วยกันบ่อยๆนอกจากเวลาในโรงเรียน ครั้นจะขอให้พ่อแม่พาไปหาเพื่อน ก็เกรงว่าจะรบกวนเกินไป เพราะว่าพ่อแม่ก็ทำมาหากินกันหนักหน่วงเลยค่ะ
เราเองก็ไม่แน่ใจว่าปัจจุบันนี้ เพื่อนคนนี้จะยังมีชีวิตอยู่มั้ย เป็นยังไงบ้าง แข็งแรงขึ้นมั้ย แล้วแฝดอีกคนยังอยู่ดีมั้ย แอบหวังว่าถ้าเพื่อนยังอยู่ แล้วผ่านมาเจอกระทู้นี้ หลังไมค์มาได้นะ
เราชอบความทรงจำเก่าๆ มันอบอุ่นทุกครั้งที่นึกถึงเลยหล่ะ ความจริงแล้วมีอีกหลายคนในชีวิต ที่เราอยากตามหา ยกตัวอย่างเพื่อนสมัยที่เรียนดาว๊องซ์ด้วยกันที่อนุสาวรีย์ เราก็มีเพื่อนคนนึงชื่อแอน เจอกันที่ดาว๊องซ์ เรานั่งเรียนใกล้กัน จนกลายเป็นสนิทกัน แต่เราเรียนคนละโรงเรียน จำไม่ได้ว่าแอนเรียนที่ไหน แต่มีเรื่องนึงที่เราจำไม่ลืมคือ ตอนพักเบรคของดาว๊องซ์ เราเข้าลิฟท์ไปกับแอน ตั้งใจจะไปหาขนมกิน แต่ก็ถามแอนว่าเคยขึ้นไปชั้นบนสุดมั้ย แอนก็บอกไม่เคย เราก็บอก งั้นลองขึ้นไปกัน ปรากฎว่าพอกดลิฟท์ขึ้นไปชั้นบนสุด ประตูเปิด มันเป็นความมืด แบบมืดทั้งชั้น เราก็งงๆว่า อ้าวไม่มีคนอยู่หรอ มืดสนิท แต่มีไฟทาง เหมือนไฟฉุกเฉินดวงเดียวเปิดอยู่ ตอนนั้นแอนก็เริ่มกลัวแล้ว บอก นี่มันอะไรกัน เราเริ่มกลัวแล้ว แล้วนี่คือ ถ้าเพื่อนเริ่มกลัว เราจะกลัวไม่ได้ ไม่งั้นสติแตกทั้งคู่ แต่ยืนไปได้สักพัก ประตูลิฟท์ก็ไม่ยอมปิดลงสักที เราก็บอกแอนว่า ทำไงดีประตูลิฟท์มันค้าง มันไม่ยอมปิดอ่ะ แอนก็บอกว่า แอนกลัวอ่ะ เราก็เริ่มกลัว ที่นี้เหลือบไปเห็นปุ่มลิฟท์ เราก็บอกแอนว่า อ๋อ เราลืมกดปุ่มลิฟท์อ่ะ ลิฟท์ มันเลยไม่ลง 555+ จากนั้นเราก็หัวเราะคิกคักกัน แล้วก็ลงมานั่งเรียนต่อ จากนั้นผ่านไปหลายสิบปี เราก็ยังจำเพื่อนคนนี้ได้อยู่ จนเมื่อปีทีแล้ว เราได้มีโอกาสเจอคนชื่อแอนเหมือนกัน แล้วหน้าคล้ายเพื่อนเก่าคนนั้นของเรามาก เราเลยถามไปว่าเคยไปเรียนดาว๊องซ์มั้ย เขาบอกว่าเขาไม่เคยเรียน เราก็อ่ะ ไม่เป็นไร 555+
อยากรู้ว่ามีใครเคยมีความทรงจำวัยเด็ก ได้ตามหาเพื่อนวัยเด็กกันบ้างมั้ยคะ ? มาเล่าสู่กันฟัง นี่ก็เป็นคนชอบอ่าน 555+
เคยมีเพื่อนที่เราอยากตามหากันบ้างมั้ยคะ
..กี้ ..กี๋ ลูกหมู คือเพื่อนที่น่ารักมาก จิตใจดี แต่ติดตรงที่เพื่อนสามคน สุขภาพไม่ค่อยดีเท่าไหร่ค่ะ เค้าเป็นธารัสสิเมียกันทั้งสามคนเลย ดังนั้นสามคนนี้จะต้องหยุดเรียนบ่อยๆ เพื่อไปถ่ายเลือดกัน เราจำได้ว่าคุณแม่ของทั้งสามคนนี้เป็นคนที่สวยและดูใจดีมากๆ และแฝด 3 คนนี้ยังมีน้องชายอีก 1 คน ซึ่งเป็นธารัสสิเมียเหมือนกันรึเปล่าเราเองก็ไม่แน่ใจค่ะ
แต่อยู่มาวันนึงหลังจากที่เราเรียนจบประถม เราก็ต้องย้ายโรงเรียนค่ะ ก็เลยขอเบอร์ติดต่อลูกหมูไว้ และก็ยังโทรคุยกับลูกหมูบ้างนิดหน่อย ช่วงระหว่างปิดเทอม ก็ได้ทราบข่าวว่า หนึ่งในแฝดนั้นเสียชีวิตไป ลูกหมูบอกว่าตัวเธอเองไม่เป็นไรมาก เธอเสียใจแต่ก็เข้มแข็งดี แต่ว่าแฝดอีกคนนึงเศร้ามาก กินไม่ได้ นอนไม่หลับเลยจนเกรงว่าจะเป็นอะไรไปอีกคน ณ ตอนนั้นเราอยากไปงานศพเพื่อนมากๆ ลูกหมูก็ชวนให้มาเจอกัน แต่ตอนนั้นในวัย 10-11 ขวบ เราเองก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง ได้แต่ไว้อาลัยผ่านโทรศัพท์ แล้วก็บอกลูกหมูว่าให้เข้มแข็งนะ แล้วหลังจากนั้นเราก็ไม่ได้คุยกับลูกหมูอีกเลย เพราะว่าเราทำเบอร์โทรศัพท์ของลูกหมูหายไป บวกกับยุ่งกับการไปอยู่โรงเรียนใหม่ด้วย พยายามหาหนังสือรุ่น แม่ก็เก็บชั่งกิโลขายไปแล้ว
น่าแปลกมากค่ะ เวลาผ่านไปนานหลายสิบปี แต่เราไม่เคยลืมเพื่อนสามคนนี้เลยค่ะ เพื่อนแฝดสามที่จะยังเป็นเพื่อนเราไปตลอด ความจริงเราก็อยากมีเพื่อนที่สนิทๆแบบนี้อีกนะคะ สนิทกันตั้งแต่เด็ก จนถึงโตขึ้นมาก็ยังเป็นเพื่อนกัน แต่ด้วยความที่สถานที่โรงเรียนบ้านเรามันเป็นเอกชน แต่ละคนก็ไม่ได้บ้านใกล้กันเท่าไหร่ เลยไม่มีโอกาสได้เล่นด้วยกันบ่อยๆนอกจากเวลาในโรงเรียน ครั้นจะขอให้พ่อแม่พาไปหาเพื่อน ก็เกรงว่าจะรบกวนเกินไป เพราะว่าพ่อแม่ก็ทำมาหากินกันหนักหน่วงเลยค่ะ
เราเองก็ไม่แน่ใจว่าปัจจุบันนี้ เพื่อนคนนี้จะยังมีชีวิตอยู่มั้ย เป็นยังไงบ้าง แข็งแรงขึ้นมั้ย แล้วแฝดอีกคนยังอยู่ดีมั้ย แอบหวังว่าถ้าเพื่อนยังอยู่ แล้วผ่านมาเจอกระทู้นี้ หลังไมค์มาได้นะ
เราชอบความทรงจำเก่าๆ มันอบอุ่นทุกครั้งที่นึกถึงเลยหล่ะ ความจริงแล้วมีอีกหลายคนในชีวิต ที่เราอยากตามหา ยกตัวอย่างเพื่อนสมัยที่เรียนดาว๊องซ์ด้วยกันที่อนุสาวรีย์ เราก็มีเพื่อนคนนึงชื่อแอน เจอกันที่ดาว๊องซ์ เรานั่งเรียนใกล้กัน จนกลายเป็นสนิทกัน แต่เราเรียนคนละโรงเรียน จำไม่ได้ว่าแอนเรียนที่ไหน แต่มีเรื่องนึงที่เราจำไม่ลืมคือ ตอนพักเบรคของดาว๊องซ์ เราเข้าลิฟท์ไปกับแอน ตั้งใจจะไปหาขนมกิน แต่ก็ถามแอนว่าเคยขึ้นไปชั้นบนสุดมั้ย แอนก็บอกไม่เคย เราก็บอก งั้นลองขึ้นไปกัน ปรากฎว่าพอกดลิฟท์ขึ้นไปชั้นบนสุด ประตูเปิด มันเป็นความมืด แบบมืดทั้งชั้น เราก็งงๆว่า อ้าวไม่มีคนอยู่หรอ มืดสนิท แต่มีไฟทาง เหมือนไฟฉุกเฉินดวงเดียวเปิดอยู่ ตอนนั้นแอนก็เริ่มกลัวแล้ว บอก นี่มันอะไรกัน เราเริ่มกลัวแล้ว แล้วนี่คือ ถ้าเพื่อนเริ่มกลัว เราจะกลัวไม่ได้ ไม่งั้นสติแตกทั้งคู่ แต่ยืนไปได้สักพัก ประตูลิฟท์ก็ไม่ยอมปิดลงสักที เราก็บอกแอนว่า ทำไงดีประตูลิฟท์มันค้าง มันไม่ยอมปิดอ่ะ แอนก็บอกว่า แอนกลัวอ่ะ เราก็เริ่มกลัว ที่นี้เหลือบไปเห็นปุ่มลิฟท์ เราก็บอกแอนว่า อ๋อ เราลืมกดปุ่มลิฟท์อ่ะ ลิฟท์ มันเลยไม่ลง 555+ จากนั้นเราก็หัวเราะคิกคักกัน แล้วก็ลงมานั่งเรียนต่อ จากนั้นผ่านไปหลายสิบปี เราก็ยังจำเพื่อนคนนี้ได้อยู่ จนเมื่อปีทีแล้ว เราได้มีโอกาสเจอคนชื่อแอนเหมือนกัน แล้วหน้าคล้ายเพื่อนเก่าคนนั้นของเรามาก เราเลยถามไปว่าเคยไปเรียนดาว๊องซ์มั้ย เขาบอกว่าเขาไม่เคยเรียน เราก็อ่ะ ไม่เป็นไร 555+
อยากรู้ว่ามีใครเคยมีความทรงจำวัยเด็ก ได้ตามหาเพื่อนวัยเด็กกันบ้างมั้ยคะ ? มาเล่าสู่กันฟัง นี่ก็เป็นคนชอบอ่าน 555+