เราอยากบอกเล่าเรื่องราวของตัวเอง เราเป็นคนธรรมดาๆไม่ได้มีอะไรพิเศษกว่าคนอื่น เรื่องกำลังอาจจะด้อยกว่าคนทั่วไปเพราะไม่ค่อยออกกำลังกาย ส่วนเรื่องเรียนก็ระดับต้นๆออกๆกลาง แต่คณิตศาสตร์และวิทยาศาสตร์ไม่ไหวเลย เพราะไม่ค่อยเข้าใจบทเรียนแถม หัวช้าเรื่องคำนวนสุดๆ ตอนอยู่ประถมก็เป็นเด็กร่าเริง ยิ้มเก่ง สมเด็ก แต่มันก็มีเหตุการณ์นึงที่ทำให้ชีวิตของเราเปลี่ยนไป
พ่อกับแม่ทะเลาะกันหนักมากพ่อถึงขั้นใช้ด้ามจอบตีแม่ เราที่อยู่บนรถยนต์กับน้องๆก็เลยเข้าไปห้ามตอนนั้นเธอร้องให้หนักมาก จากนั้นเธอก็ตัดสินใจที่จะไปอยู่กับปู่และย่าที่บ้าน(ร้านค้า)เราทำงานบ้านแลกกับเงินมาโรงเรียนและที่อยู่หวังจะแบ่งเบาภาระของครอบครัวบ้างสักนิดก็ยังดี แต่เพราะคุณย่าเป็นคนหงุดหงิดง่ายเราเลยโดนด่าอยู่เป็นประจำ ตามจริงแล้วก็รู้สึกน้อยใจอยู่บ้างเพราะทั้งที่หลานของเราดูไม่ต้องทำอะไรเลยกลับเป็นที่รักของปู่ย่า ได้ทุกอย่างที่ต้องไม่เหมือนกับเรา แต่สิ่งที่ทำให้เรารับไม่ได้คือการเอาชื่อแม่ของเรามาเอี่ยวด้วย คุณย่าไม่ชอบคุณแม่เรื่องนั้นรู้อยู่แล้วแต่เราก็ไม่ชอบวาจาร้ายกาจของผู้เป็นย่าอยู่ดี ส่วนคุณพ่อเราแอบได้ยินว่าท่านเสพยาม้า และคุณพ่อก็เล่นเว็บพนันในแอพมือถือจนเงินแทบไม่เหลือ เดิมทีคุณพ่อเราก็ดื่มน้ำท้อมอยู่แล้ว พอเลิกไม่ทันไรมาเสพอย่างอื่นยิ่งแล้วใหญ่ ร่างกายที่เคยอ้วนท้วมผอมลงไปมาก ลูกพี่ลูกน้องเราที่โตแล้วก็แยกทางกับครอบครัวจนหลานชายและหลานสาวต้องกลายเป็นคนไม่มีแม่ เราช่วยอะไรไม่ได้เลยจริงๆ
เราเคยคิดว่าช่วงเวลาม.ต้นของเราต้องดีมากแน่ๆแต่เราคิดผิดถนัด ไอตอนแรกก็ดีอยู่หรอกแต่พออยู่กันไปนานๆก็เลยรู้ธาตุแท้ของคนพวกนั้น ยิ่งพอย้ายห้องตามสายด้วยแล้วยิ่งแล้วใหญ่ เราถูกเด็กหญิงอายุเท่ากันแกล้ง เธอเป็นคนหน้าตาดีระดับนึง เรียนเองก็ใช้ได้อยู่พอสมควร มีความมั่นใจในตัวเอง กล้าที่จะแสดงออก กล้าที่จะออกความเห็น แต่เราก็ไม่ทราบเหตุผลว่าทำไมอันถึงได้มาแกล้งเราไม่รู้ว่านึกหมั่นไส้ในความอ่อนแอของเรา หรือเพราะอิจฉาอะไรในตัวเราก็ไม่รู้หรอก จำได้ว่าตอนนั้นร้องให้หนักมากๆจนต้องโทรหาคุณแม่เลย เพราะว่าตอนนั้นรู้สึกไม่ไหวแล้วจริงๆถ้าโดดลงสระหลังโรงเรียนได้คงทำไปแล้ว หลังจากได้กลับบ้านก็ได้คุณแม่จัดการกับปัญหาที่โรงเรียนให้ แต่เพราะแบบนั้นก็เลยถูกพาไปโรงพยาบาลแล้วก็พบว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้า ไอเรื่องแบบนั้นนะรู้อยู่ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว แต่แค่ไม่อยากบอกใครเพราะคิดว่าไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่อะไรอาจจะแค่อารมณ์ไม่คงที่เพราะเริ่มเข้าสู่ช่วงวัยรุ่นก็ได้ ยังไงก็ไม่คิดอยากตายอยู่แล้ว ถึงจะอยากตายแต่ก็ไม่อยากทรมาณก่อนตาย ถึงอยากตายแต่ก็ไม่อยากเสียศักดิ์ศรี ก็การฆ่าตัวตายมันดูเสียศักดิ์ศรีนิเนอะ
ตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ทีเราเป็นแบบนี้ในใจรู้สึกเจ็บปวดโดยไม่ทราบสาเหตุ เราไม่อาจรู้สึกอะไรในแง่ดีได้เลย เราระแวงอยู่เสมอ เราเลยพยามยามยิ้มและเป็นปกติ พยายามทำเหมือนสนุกกับเพื่อนๆ หัวเราะเวลาแม่ทำตัวตลก โมโหเวลาน้องมากวน ทั้งที่ตอนนี้ฉันไม่รู้สึกอะไรเลย แปลกเนอะ?รับความเจ็บปวดเข้ามาไม่หยุดหย่อน แต่กลับยังทนมีชีวิตอยู่ได้ อันที่จริงก็ไม่ได้อยากทนหรอก แต่ไอนิสัยที่สนใจคนอื่นมากกว่าตัวเองของเราที่มันไม่เข้าใครออกใครสุดท้ายเราก็เลยต้องแบกมันเอาไว้ ซักวันนึงจิตใจของเราอาจจะพังทลายลงเพราะเก็บมันมากเกินไปเท่านั้นเอง ก็ได้แต่ภาวนาขอให้อายุใขของเรามันน้อยลงจนนอนป่วยตายในโรงพยาบาลได้อย่างสงบน่ะ
อยากระบาย
พ่อกับแม่ทะเลาะกันหนักมากพ่อถึงขั้นใช้ด้ามจอบตีแม่ เราที่อยู่บนรถยนต์กับน้องๆก็เลยเข้าไปห้ามตอนนั้นเธอร้องให้หนักมาก จากนั้นเธอก็ตัดสินใจที่จะไปอยู่กับปู่และย่าที่บ้าน(ร้านค้า)เราทำงานบ้านแลกกับเงินมาโรงเรียนและที่อยู่หวังจะแบ่งเบาภาระของครอบครัวบ้างสักนิดก็ยังดี แต่เพราะคุณย่าเป็นคนหงุดหงิดง่ายเราเลยโดนด่าอยู่เป็นประจำ ตามจริงแล้วก็รู้สึกน้อยใจอยู่บ้างเพราะทั้งที่หลานของเราดูไม่ต้องทำอะไรเลยกลับเป็นที่รักของปู่ย่า ได้ทุกอย่างที่ต้องไม่เหมือนกับเรา แต่สิ่งที่ทำให้เรารับไม่ได้คือการเอาชื่อแม่ของเรามาเอี่ยวด้วย คุณย่าไม่ชอบคุณแม่เรื่องนั้นรู้อยู่แล้วแต่เราก็ไม่ชอบวาจาร้ายกาจของผู้เป็นย่าอยู่ดี ส่วนคุณพ่อเราแอบได้ยินว่าท่านเสพยาม้า และคุณพ่อก็เล่นเว็บพนันในแอพมือถือจนเงินแทบไม่เหลือ เดิมทีคุณพ่อเราก็ดื่มน้ำท้อมอยู่แล้ว พอเลิกไม่ทันไรมาเสพอย่างอื่นยิ่งแล้วใหญ่ ร่างกายที่เคยอ้วนท้วมผอมลงไปมาก ลูกพี่ลูกน้องเราที่โตแล้วก็แยกทางกับครอบครัวจนหลานชายและหลานสาวต้องกลายเป็นคนไม่มีแม่ เราช่วยอะไรไม่ได้เลยจริงๆ
เราเคยคิดว่าช่วงเวลาม.ต้นของเราต้องดีมากแน่ๆแต่เราคิดผิดถนัด ไอตอนแรกก็ดีอยู่หรอกแต่พออยู่กันไปนานๆก็เลยรู้ธาตุแท้ของคนพวกนั้น ยิ่งพอย้ายห้องตามสายด้วยแล้วยิ่งแล้วใหญ่ เราถูกเด็กหญิงอายุเท่ากันแกล้ง เธอเป็นคนหน้าตาดีระดับนึง เรียนเองก็ใช้ได้อยู่พอสมควร มีความมั่นใจในตัวเอง กล้าที่จะแสดงออก กล้าที่จะออกความเห็น แต่เราก็ไม่ทราบเหตุผลว่าทำไมอันถึงได้มาแกล้งเราไม่รู้ว่านึกหมั่นไส้ในความอ่อนแอของเรา หรือเพราะอิจฉาอะไรในตัวเราก็ไม่รู้หรอก จำได้ว่าตอนนั้นร้องให้หนักมากๆจนต้องโทรหาคุณแม่เลย เพราะว่าตอนนั้นรู้สึกไม่ไหวแล้วจริงๆถ้าโดดลงสระหลังโรงเรียนได้คงทำไปแล้ว หลังจากได้กลับบ้านก็ได้คุณแม่จัดการกับปัญหาที่โรงเรียนให้ แต่เพราะแบบนั้นก็เลยถูกพาไปโรงพยาบาลแล้วก็พบว่าตัวเองเป็นโรคซึมเศร้า ไอเรื่องแบบนั้นนะรู้อยู่ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว แต่แค่ไม่อยากบอกใครเพราะคิดว่าไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่อะไรอาจจะแค่อารมณ์ไม่คงที่เพราะเริ่มเข้าสู่ช่วงวัยรุ่นก็ได้ ยังไงก็ไม่คิดอยากตายอยู่แล้ว ถึงจะอยากตายแต่ก็ไม่อยากทรมาณก่อนตาย ถึงอยากตายแต่ก็ไม่อยากเสียศักดิ์ศรี ก็การฆ่าตัวตายมันดูเสียศักดิ์ศรีนิเนอะ
ตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ทีเราเป็นแบบนี้ในใจรู้สึกเจ็บปวดโดยไม่ทราบสาเหตุ เราไม่อาจรู้สึกอะไรในแง่ดีได้เลย เราระแวงอยู่เสมอ เราเลยพยามยามยิ้มและเป็นปกติ พยายามทำเหมือนสนุกกับเพื่อนๆ หัวเราะเวลาแม่ทำตัวตลก โมโหเวลาน้องมากวน ทั้งที่ตอนนี้ฉันไม่รู้สึกอะไรเลย แปลกเนอะ?รับความเจ็บปวดเข้ามาไม่หยุดหย่อน แต่กลับยังทนมีชีวิตอยู่ได้ อันที่จริงก็ไม่ได้อยากทนหรอก แต่ไอนิสัยที่สนใจคนอื่นมากกว่าตัวเองของเราที่มันไม่เข้าใครออกใครสุดท้ายเราก็เลยต้องแบกมันเอาไว้ ซักวันนึงจิตใจของเราอาจจะพังทลายลงเพราะเก็บมันมากเกินไปเท่านั้นเอง ก็ได้แต่ภาวนาขอให้อายุใขของเรามันน้อยลงจนนอนป่วยตายในโรงพยาบาลได้อย่างสงบน่ะ