ผมทำแฟนตัวเองท้อง ตอนผมรู้ผลผมยังไม่ได้บอกทางครอบครัวแฟนของผมก็เช่นกัน เพราะผมยังไม่กล้าที่จะบอก ผมเริ่มออกหางานทำ พาแฟนไปฝากท้อง จนวันที่ผมตัดสินใจบอกพวกท่าน พ่อกับแม่ก็ต่อว่าและเสียใจ
ผมรู้ว่าพวกท่านต้องเสียใจ และผิดหวังแน่นอน วันนั้นพ่อบล็อกเบอร์ผมไปเลย แต่ผมก็ยังติดต่อได้จากไลน์ ผมเลยขอคำปรึกษา แนะนำ แนวทาง ต่อไปว่าจะทำยังไงตาอไปดี พ่อกับแม่ไปคุยกับทางพ่อแม่แฟนผมได้ไหม ผมไม่คิดเลยว่าผมจะได้รับคำตอบที่อธิบายไม่ถูก พ่อเขาพูดว่า"จะไม่ยุ่ง ไม่รับรู้ทำกันเองรับผิดชอบเลี้ยงกันเอง" ซึ่งผมก็ตอบว่าผมกับแฟนเลี้ยงเองแน่นอน แต่ขอให้พ่อกับแม่ไปคุยกับพ่อแม่แฟนหน่อยได้ไหม ไปเป็นผู้ใหญ่คุยให้หน่อย พ่อของผมก็ตะคอกใส่มาในโทรศัพท์ว่า "ไม่คุย ไม่มีไรต้องคุย"ความรู้สึกผมแย่มากในตอนนั้น พ่อก็ตัดสายทิ้งไป จนผ่านมาได้2-3วันผมก็ลองคุยปรึกษากับแม่ดู แต่คำตอบที่ได้มันค่อนข้างแย่เลยแม่พูดว่า"ก็ให้แฟนผมกลับไปอยู่กับพ่อแม่เขาสิ แล้วผมกลับมาเรียนต่อสะ" ผมก็ถามกลับไปแล้วลูกผมล่ะ แม่ตอบว่า"ก็ให้เขาดูกันไปสิ ให้เขาดูแลกันไป" คือในหัวผมตอนนั้น เฮ้ยมันไม่ได้ ผมทำเขานั้นลูกผม ผมทำแบบนั้นไม่ได้หรอก เหมือนคนไม่มีความรับผิดชอบ ผมเงียบคิดไป1-2นาทีเลย ความพีคคือแฟนผมเดินมาได้ยินตั้งแต่ตอนแรกที่คุย แล้วร้องไห้หนักมาก มันบอกว่าทำไมคนเป็นผู้ใหญ่เขาพูดกันแบบนี้ล่ะ แล้วแฟนผมก็ร้องไห้สักเลย จนมาประมาณวันที่15มกราคม64 ทำได้งานทำพ่อดี ผมต้องย้ายหอที่เคยอยู่ไปใกล้ที่ทำงาน ผมคิดคำนวณเงินที่จะได้สิ้นเดือนที่มันไม่พอ ผมเลยถามแม่ว่าพอจะช่วยเหลืออะไรผมได้ไหม แม่ผมช่วยนะครับแต่เขาก็ยังพูดเหมือนครั้งที่แล้วเลย พ่อผมหนักยิ่งกว่า ตัดขาดจากผมทุกอย่าง บล็อกเบอร์โทรไปถามจะปรึกษาเรื่องหอพักก็ไม่ได้ความอะไรแม่ก็ให้คำปรึกษาไม่ได้เลย ผมสงสัยว่า พ่อแม่คนอื่นเขาจะเป็นคล้ายๆแบบพ่อแม่ผมบ้างไหม?
ผมต้องทำยังไง
ผมรู้ว่าพวกท่านต้องเสียใจ และผิดหวังแน่นอน วันนั้นพ่อบล็อกเบอร์ผมไปเลย แต่ผมก็ยังติดต่อได้จากไลน์ ผมเลยขอคำปรึกษา แนะนำ แนวทาง ต่อไปว่าจะทำยังไงตาอไปดี พ่อกับแม่ไปคุยกับทางพ่อแม่แฟนผมได้ไหม ผมไม่คิดเลยว่าผมจะได้รับคำตอบที่อธิบายไม่ถูก พ่อเขาพูดว่า"จะไม่ยุ่ง ไม่รับรู้ทำกันเองรับผิดชอบเลี้ยงกันเอง" ซึ่งผมก็ตอบว่าผมกับแฟนเลี้ยงเองแน่นอน แต่ขอให้พ่อกับแม่ไปคุยกับพ่อแม่แฟนหน่อยได้ไหม ไปเป็นผู้ใหญ่คุยให้หน่อย พ่อของผมก็ตะคอกใส่มาในโทรศัพท์ว่า "ไม่คุย ไม่มีไรต้องคุย"ความรู้สึกผมแย่มากในตอนนั้น พ่อก็ตัดสายทิ้งไป จนผ่านมาได้2-3วันผมก็ลองคุยปรึกษากับแม่ดู แต่คำตอบที่ได้มันค่อนข้างแย่เลยแม่พูดว่า"ก็ให้แฟนผมกลับไปอยู่กับพ่อแม่เขาสิ แล้วผมกลับมาเรียนต่อสะ" ผมก็ถามกลับไปแล้วลูกผมล่ะ แม่ตอบว่า"ก็ให้เขาดูกันไปสิ ให้เขาดูแลกันไป" คือในหัวผมตอนนั้น เฮ้ยมันไม่ได้ ผมทำเขานั้นลูกผม ผมทำแบบนั้นไม่ได้หรอก เหมือนคนไม่มีความรับผิดชอบ ผมเงียบคิดไป1-2นาทีเลย ความพีคคือแฟนผมเดินมาได้ยินตั้งแต่ตอนแรกที่คุย แล้วร้องไห้หนักมาก มันบอกว่าทำไมคนเป็นผู้ใหญ่เขาพูดกันแบบนี้ล่ะ แล้วแฟนผมก็ร้องไห้สักเลย จนมาประมาณวันที่15มกราคม64 ทำได้งานทำพ่อดี ผมต้องย้ายหอที่เคยอยู่ไปใกล้ที่ทำงาน ผมคิดคำนวณเงินที่จะได้สิ้นเดือนที่มันไม่พอ ผมเลยถามแม่ว่าพอจะช่วยเหลืออะไรผมได้ไหม แม่ผมช่วยนะครับแต่เขาก็ยังพูดเหมือนครั้งที่แล้วเลย พ่อผมหนักยิ่งกว่า ตัดขาดจากผมทุกอย่าง บล็อกเบอร์โทรไปถามจะปรึกษาเรื่องหอพักก็ไม่ได้ความอะไรแม่ก็ให้คำปรึกษาไม่ได้เลย ผมสงสัยว่า พ่อแม่คนอื่นเขาจะเป็นคล้ายๆแบบพ่อแม่ผมบ้างไหม?