คือตอนนี้เราอายุ24คะ แฟนอายุ42 เราเจอแฟนที่สถานที่กลางคืนคะเราเคยทำงานกลางคืน หน้าตาเราสวย หุ่นดี เรียนมหาลัยไปด้วยคะ แต่พอเรารู้จักกับแฟนคนนี้เราเลิกทำงานกลางคืนทันที เพราะเรากลัวเขารับไม่ได้ที่เราทำงานแบบนี้ เราเลือกเขาคะเลยยอมออกจากงานโดยที่ไม่ต้องรอให้เขาขอ หลังจากนั้น เราไม่เคยขอเงินแฟนใช้เลย เพราะเกรงใจมากคะ พอใช้เงินเก็บตัวเองไป เพราะทำงานกลางคืนอยากมีเงินเก็บเฉยๆ ตอนนั้นก็อายุแค่20 ช่วงเวลา1ปีคบกันเขาก็เลี้ยงข้าว ซื้อของให้แค่นั้นไม่ได้ให้เงิน จนผ่านไป1ปีที่คบกันและนั้นเราก็เรียนอยู่ปี2 จะซิ่วออกจากมหาลัย เพราะเรียนไม่ไหว เลยเลิกขอค่าขนมจากทางบ้าน แล้วแฟนก็เอ่ยปากขอช่วยเหลือมาตลอดให้เงินเดือนละ15000 ค่าห้องไม่ต้องจ่ายอยู่คอนโดแฟนซื้อนานแล้ว เขาก็ดูแลมา ตลอดตั้งแต่อายุ20จนถึงตอนนี้24 ตอนนี้เราเรียนอีกมหาลัยคะเรียนอย่างเดียวยังไม่ได้ทำงาน แฟนบอกให้ตั้งใจเรียนให้จบไม่ต้องห่วงเรื่องทำงานถ้าเรียนจบเมื่อไรก็ย้ายไปอยู่ต่างจังหวัดกับแฟน แฟนเปิดร้านวัสดุก่อนสร้าง รุ่นพ่อแม่คะ เขาเป็นลูกชายคนเดียว กิจการเขาอยู่ตัวแล้วมีเงินเย็น20ล้านได้ และตอนนี้เขาเป็นเสาหลักของแม่เขา คอยดูแลแม่ และทำงานที่บ้านคนเดียวคะ พ่อเขาเสียแล้ว เราเลยต้องย้ายไปอยู่กับเขาช่วยเขาทำงานในอนาคตคะ ส่วนแฟนเป็นคนดีมาก ให้เกียรติเราทุกอย่างไม่เคยพูดคำหยายด่าทอ มีแต่คำพูดดีๆ อบอุ่น ซื่อสัตย์ และไว้ใจเราทุกอย่าง แต่เสียอย่างเดียวที่อายุห่างกันเกินไป17ปี เลยอยากทราบว่าถ้าเพื่อนๆเจอคนที่ใช่อย่างเราและดูแลเราได้ทุกอย่างแต่ไม่ได้ถึงขั้นสปอยแบบป๋าๆนะคะ แบบแฟนคู่ชีวิตเลย เพื่อนๆถือว่าเราโชคดีไหมคะ และถ้าเป็นเพื่อนๆจะจัดการกับความรู้สึกที่อนาคตเราต้องเป็นม่ายอยู่คนเดียวเพราะสามีตายก่อนได้อย่างไรคะ ขอบพระคุณทุกท่านคะ เหมือนเรารู้สึกโชคดีแล้วก็โชคร้ายที่อายุห่างกับแฟนเกินไป
อยากทราบว่าเราโชคดีไหมที่มีแฟนอายุ42