เบื่อแม่ เพราะเรื่องเงิน

เราเป็นลูกคนเดียวพอเราเรียนจบเราก็ได้งานทำเลย เงินเดือน 15,000 บาท ส่วนแม่เราพอเราเรียนจบก็ลาออกจากงานมาอยู่บ้านกินเงินบำนาญเดือนละ เกือบๆ 30,000 บาท ก่อนหน้าที่เราจะเรียนจบแม่ก็ขายบ้าน ขายที่ เพื่อเอาเงินมาสร้างบ้านใหม่ที่จะอยู่กันในอนาคต แม่ขายบ้านกับที่ได้ ล้านกว่าบาท เราก็ไม่อะไร พอเราทำงานได้ แม่ก็ให้เรากู้เงินเพื่อจะมาสร้างบ้าน โดยเป็นค่าบ้าน 1 ล้านบาท เป็นค่าที่ 700,000 บาท (แต่ที่เราไม่ได้ซื้อจริงๆ มันเป็นของแม่นั่นแหละ แต่ติดชื่อป้า ป้าเราเลยโอนให้เรา แต่ทำเรื่องกับธนาคารว่าป้าขายให้) ดังนั้นเราก็กู้ธนาคารมา 1,700,000 บาท โดยหักจากเงินเดือนเราเดือนละ 6,000 บาท เราก็มีเงินเดือนเหลือแค่ 9,000 บาท โดยตกลงกันว่า แม่จะจ่ายให้ในส่วนที่หักไปให้ เราก็ตกลง เพราะปกติแม่เราต้องส่งรถเดือนละ 7,500 บาท ก็เอาเงินที่กู้ส่วนหนึ่งมาปิดรถ รถเราเหลืออีก 400,000 บาท แม่ก็ไม่ต้องส่งรถ เอาเงินมาส่งรายเดือนที่กู้แทน ก็ตกลงกันทุกอย่าง ว่าได้เงินมา 1,700,000 แบ่งมาสร้างบ้าน 1,000,000 บาท ค่าปรับที่หรือส่วนต่างก็เอาเงินที่แม่ขายบ้านมาตอนแรกมาเสริม ส่วนที่เหลือ 700,000 ก็เอามาปิดรถ และส่วนที่เหลือจากปิดรถก็เอาติดบัญชีเป็นเงินฉุกเฉิน แต่สุดท้ายมันไม่ได้เป็นอย่างที่ตกลงกันไว้เลย แม่จะเป็นคนจัดการเรื่องค่าจ้าง ค่าวัสดุทุกอย่างเองทั้งหมด เงินที่กู้มาสร้างบ้านแม่ก็เอาไปใช้อย่างอื่นด้วย จนตอนนี้เงินที่กู้มาเหลือแค่ 39,000 บาท บ้านก็ยังไม่เสร็จเหลืออีกประมาณ 10% เงินตอนแรกที่จะแบ่งมาปิดรถก็ไม่ได้ปิด ทุกวันนี้ก็ยังต้องส่งรถเหมือนเดิม เงินค่าบ้านรายเดือนที่หักเงินเดือนเรา 6,000 แม่ก็ไม่ช่วยจ่าย จนตอนนี้เรามีรายได้แค่ 9,000 บาทต่อเดือน จ่ายค่าบ้านเช่าเพราะเราทำงานต่างจังหวัด 2,000 บาท เหลือเราใช้จ่ายรายเดือน 7,000 บาท แต่ทุกครั้งที่เงินเดือนเข้า แม่ก็จะโทรมาขอยืมมาบ่นว่าต้องจ่ายค่าจ้าง ค่าวัสดุบ้าน เราก็ต้องให้แม่ไปก่อน ซึ่งแม่เวลาคืนก็จะคืนทีละนิดจนหมดเดือน ขึ้นเดือนใหม่ก็เอาไปอีก ของเดือนเก่าก็ไม่พูดถึง จนตอนนี้แม่จะมาเอาสร้อยทองเรา ให้เราไปจำนำเพื่อเอาเงินมาช่วยแม่  คือตอนนี้เรางงกับเรื่องนี้มาก งงว่าเงินที่ขายบ้าน ขายที่ ตอนแรกละไปไหน เเล้วทำไมมันถึงไม่เหมือนที่เราตกลงกันไว้ ซึ่งทุกวันนี้เวลาแม่โทรมาเราไม่อยากจะรับสายเลย เพราะแม่โทรมาก็จะคุยแต่เรื่องเงิน เรื่องเงิน เราก็ไม่รู้จะยังไง เราเองก็ใช้ของเราแทบจะไม่พอ หากเราย้อนเวลากลับไปได้ เราจะไม่กู้เงินเลย จะรอให้เราอยู่ในตำแหน่งงานที่เงินสูงกว่านี้ แต่มันพลาดแล้วก็ต้องยอมรับ จนถึงตอนนี้เราคิดไม่ดีกับแม่ไปแล้ว ไม่อยากรับสาย ไม่อยากโทรหา ไม่อยากกลับบ้าน เพราะเจอหน้าแม่หรือได้ยินเสียงแม่เมื่อไหร่ ก็พูดแต่เรื่องเงินๆ ใครเคยมีประสบการณ์แบบนี้ หรือเจอเรื่องแบบนี้มั้ยคะ จนทุกวันนี้เราก็ยังไม่รู้ว่าเรื่องนี้มันผิดที่เราหรือผิดที่แม่