ขี้เกียจจนเครียดครับแต่ไม่ยอมแก้ซักที

คือตอนนี้อะครับคือผมอยู่ ม.1 อยู่ ตจว ครับแต่ว่าผมเองก็อยู๋โรงเรียนอันดับต้น ๆของจังหวัดครับ คือผมต้องเล่าก่อนนะครับว่ามันเริ่มตั้งแต่ผม ป.6 ผมยอมรับว่าผมเป็นคนที่ขี้เกียจมากแล้วผมไม่เคยเรียนพิเศษเลยครับ(กลับบ้านมาก็เล่นเกม)จนก่อนเปิดเทอม 2 ผมเห็นเพื่อน ๆ เค้าคุยกัน ว่า เรียนพิเศษสำคัญมากถ้าไม่เรียน อาจจะสอบไม่ติดครับ ซึ่งผมต้องเล่าก่อนว่าผมจะเป็นคนที่ตั้งใจเรียนในห้อง แต่พอกลับบ้านมา ผมแทบไม่อ่านหนังสือเลย เรียนพิเศษก็เช่นกันครับ ตอนนั้นผมเครียดเลยครับเพราะว่าผมไม่เคยรู้ว่าเค้าเรียนหนักขนาดนี้มาก่อน แต่แทนที่ผมจะใช้แรงบันดาลใจ ผมกลับเอาแต่นอนทั้งวันจนซักพักผมก็ ผมจะสังเกตว่าผมจะเปรียบเทียบตัวเองกับเพื่อนโดยอัตโนมัติครับ ถ้าเพื่อนแย่เราแย่ผมไม่เครียดครับ แต่พอมาเรียนพิเศษมีแต่คนเก่ง ๆ ทั้งนั้นเลยครับ จนผมก็ตั้งใจอ่านหนังสือตอนจะสอบเข้า ผมเกือบสอบไม่ติดด้วยซ้ำ ติดตัวสำรอง แต่พอผมมา ม.1 ตอนแรกผมคิดว่าตั้งใจจะเริ่มใหม่เตรียมเข้าม.4ครับ แหาที่เรียนพิเศษเอยอะไรเอย แต่มันก็เหมือนเดิมครับ ผมกตั้งใจแค่เรียน แต่ไม่เคยทบทวน จนกระทั่งสอบปลายภาคผมก็เริ่มเครียดอีกครับ ที่จริงมันมีเครียดเล็ก ๆ น้อย มาตลอดครับเดี๋ยวเป็น เดี๋ยวหาย ครับ แต่ที่สำคัญผมจะชอบจินตนาการว่าผมประสบความสำเร็จนู่นนี่นั่น แต่สุดท้ายผมก็แทบไม่เคยลงมือสานฝันซักที
อยากจะรู้ว่ามันเป็นเพราะผม จินตนาการ เลยทำให้ผมคิดว่าผมพยายามแล้วรึเปล่าครับ อีกอย่างผมเป็นคนที่ยอมเเพ้กับอะไรง่ายมาก ไม่เคยทำได้สำเร็จซักอย่างเลย