ตามหัวกระทู้เลยค่ะ คือมันจะมีช่วงนึงที่พ่อกับแม่เราทะเลาะกันหนักมากๆ มากจนทำร้ายร่างกายกัน มากจนเกือบจะเลิกกัน หลายคนนะคะอาจจะมองว่ามันเป็นเรื่องปกติของชีวิตคู่ ใช่ค่ะเราก็คิดแบบนั้น แต่มันติดตรงที่ พ่อและแม่เราเป็นคนอารมณ์ร้อนทั้งคู่ เวลาทะเลาะกันไม่มีใครฟังใคร จนบางทีถ้าเราไม่ห้ามก็ไม่หยุด ด้วยความที่เราเป็นลูกด้วยมั้งคะ เขาเลยหยุด แต่พอมาตอนนี้เขาดีกันแล้ว คือเราโอเคมากๆที่เขาดีกัน แต่ทุกครั้งที่พ่อเราไม่อยู่บ้านหรือแม่เราไม่อยู่บ้าน แบบเราอยู่คนเดียวอะไรแบบนี้ ในหัวเราคือคิดไปมากมายว่าพ่อกับแม่ทะเลาะกันรึป่าว? มีใครห้ามรึป่าว? เรากังวลจนบางทีก็ร้องไห้ออกมา กรี๊ดออกมา หลายครั้งที่คนข้างบ้านเรามาตะโกนถามว่าเป็นอะไร เราก็ได้แต่พูดไปว่า ไม่ได้เป็นอะไร ทั้งๆที่ในใจเราอยากจะหาใครซักคนเพื่อมาพูดคุยเองนี้ คือเราก็ไม่เข้าใจตัวเองหรอกว่าทำไมเป็นแบบนี้ อาจจะเป็นเพราะเราแพนิคด้วยรึป่าว? ไม่รู้เกี่ยวกันมั้ย แต่ทุกครั้งที่เราแพนิคเรื่องพ่อแม่ เราจะร้องไห้ จะทำร้ายตัวเอง จะกลัว ตัวสั่น จนบางครั้งเราเกือบจะเป็นบ้าน ครั้งนึงเราเคยเป็นบ้าวิ่งตามหาพ่อแม่ข้างนอก ทั้งๆที่เราไม่รู้เลยว่าพวกเขาอยู่ไหน แต่สุดท้ายเราก็เจอพวกเขา ตอนนั้นเราวิ่งเข้ากอดเขาทั้ง2คน แล้วอาการพวกนี้มันถึงหายไป เราอยากเลิกกังวลเรื่องอะไรแบบนี้มากๆเลย มีใครพอจะมีวิธีคลายเครียด relax หรือควบคุมสติตัวเองตอนเริ่มสติขาดหายบ้างไหมคะ ทุกวันนี้เราจะเป็นบ้าไปแล้วจิงๆ
กังวลเรื่องพ่อแม่ทำไงดีคะ?