ภาพถ่ายของฉัน ฉบับที่ 9 ลูกสาวสุดที่รัก

กระทู้สนทนา

สวัสดีทุกคนค่ะ เราห่างหายจากการโพสรูปใน pantip ไปนานมาก เกือบ 5 ปีได้แล้วมั้ง
วันนี้เรียกว่ามาอวดลูกจะดีกว่า เป็นลูกสาว ตัวสีขาวๆ ชื่อ น้องน้ำปลา ค่ะ

เราเจอน้องช่วงโควิดที่ทำงานที่บ้าน มานอนอยู่ใต้ท้องรถ กับพี่น้องคอกเดียวกันอีก 1 ตัวซึ่งเป็นตัวผู้ เราทำแค่ยิ้มทักทายเพราะเราคิดว่า
เราคงไม่มีเวลาให้พวกเขาได้อย่างเต็มที่ เราเลยไม่สามารถรับเขามาเลี้ยงได้ในวันนั้น แต่ก็เหมือนโชคชะตาฟ้ากำหนด
บ้านแม่เราอยู่ห่างจากบ้านเราไปไม่ไกล ประมาณ 50 เมตร พวกเขาย้ายผ้าย้ายผ่อนไปตกแม่เราเป็นทาสแทน ตอนเราเดินไปหาแม่ เราก็ว่าทำไม
แมวสองตัวนี้หน้ามันคุ้นๆ แต่แม่เราก็ไม่ได้เลี้ยงพวกเขาในบ้านนะคะ เพราะในบ้านแม่เรามีแมวอยู่แล้ว 6 ตัว จะเรียกว่าหิวก็มาอิ่มก็ไปวิ่งเล่นก็ได้
จนวันหนึ่ง น้องเราดันถอยรถทับเจ้าตัวผู้ที่มาด้วยกันเสียชีวิต พอเหลือแค่น้ำปลาตัวเดียว แม่ก็สงสาร ตั้งใจจะเอาไปเลี้ยงไว้กับตัวอื่นๆ
แต่ผลที่เกิดเมื่ออุ้มน้ำปลาเข้าบ้าน ดันโดนตัวอื่นขู่ ความรับผิดชอบนี้เลยตกมาที่รับ ในวันที่แม่พาน้ำปลามาส่งบ้าน พร้อมกรง กระบะทราย
ทรายแมว และอาหารเม็ด เรากับสามีรับน้องมาแบบงงๆ จนวันนี้ร่วม 4 เดือนแล้ว กลายเป็นว่าติดลูกสาวมากทั้งคู่

เค้าทำให้ชีวิตเราเปลี่ยนไป จากที่ตื่นนอน 6 โมงเช้า เพื่ออาบน้ำเตรียมตัวไปทำงาน เราต้องปรับเวลาตื่นเป็นตี 5 เพื่อลงมาทำความสะอาด
กระบะทราย ให้อาหาร และต้องมีเวลาเล่นกับน้ำปลาก่อนค่อยไปทำงาน ตกเย็นก็ไม่ได้อยากจะแวะไปไหน อยากจะรีบกลับบ้านมาหา
การได้หอมหัว ดูดพุง ลูกคือเพิ่มพลังงานชิวิตเป็นอย่างมาก

มีอยู่วันนึง เราเหนื่อยกับการทำงานสุดๆ เรียกว่าหมดแรง เหมือนเขาจะรับรู้ได้ โดดมานอนบนตัก มาอ้อน เอาหัวมาซุก
เราพึ่งเข้าใจว่าการตกเป็นทาสแล้วมันเป็นยังไง 555+

คุณค่าของสิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆ ที่สามารถสร้างความผูกพันต่อกันได้อย่างน่าอัศจรรย์ เขาช่วยเติมเต็มบางความรู้สึก โดยเฉพาะตอนกลับบ้าน
แล้วพบว่าเขารอ เขามาหา เขามาอ้อน รับรู้ได้ว่าเขารักเรา มันรู้สึกดีมากๆค่ะ