เกริ่นก่อนว่า จขกท.อายุ 25 กว่าแล้ว ปีสองปีที่ผ่านมา ได้คบหากระผู้ชาย อายุ 26 ซึ่งเป็นพี่เรา 1 ปี ในปีแรกเขามักจะชอบหาเรื่องงอนเวลาดื่มเบียร์ แบบไม่มีเหตุผล ทั้งๆที่ก็รู้เราทำงานเหนื่อย อายุขนาดนี้แล้วต่างคนต่างทำงานแล้วเราคิดว่าควรจะซัพพอร์ตกันมากกว่าหลังๆหนักขึ้นเรื่อยๆ เขามักจะไม่สนใจปัญหาที่เรามี ทุกครั้งเวลาระบายเขาจะพูดบั่นทอนจิตใจด้วยคำว่า กูต้องรู้มั้ย? ใช่เรื่องของกูหรอ? ในทางกลับกันเขามีปัญหาด้านสังคมหน้าที่การงานเพราะตัวเขาเองถูกสังคมคนรอบข้างบลูลี่บ่อยมาก เรารับฟังให้กำลังใจเขาเสมอ จนวันหนึ่งตัดสินใจขอเลิก ยอมรับว่าใจร้ายมาก แต่มันไม่ไหว
ผ่านไปสักพักหนึ่งเราไปพบทวิตเตอร์เขา ตัดพ้อเหมือนคนจะตาย ตัดพ้อคิดถึงเรา ตัดพ้อด่าคนในที่ทำงานที่รวมกลุ่มไม่พูดจากับเขา ตัดพ้อหาเราถี่มากในช่ใงนั้น แบบขอโทษที่ปากแข็งปากไม่ตรงกับใจ เรารู้สึกแย่ คิดจะทักไปคุยให้กำลังใจ แต่ก็นึกถึงคำเขาพูดก่อนเราจะฟิวส์ขาดบอกเลิก คือ เขาไม่เอาใครทั้งนั้นแหละ บ้านเขาจน เกิดมาขาด เป็นปม เค้าก็ต้องเห็นแก่ตัวก่อนอยู่แล้ว มันเป็นเรื่องปกติเหรอค่ะแบบนี้? สงสัยมากค่ะ?
เอาแต่ใจกับเห็นแก่ตัวมันแค่เส้นบางๆใช่มั้ยค่ะ?
ผ่านไปสักพักหนึ่งเราไปพบทวิตเตอร์เขา ตัดพ้อเหมือนคนจะตาย ตัดพ้อคิดถึงเรา ตัดพ้อด่าคนในที่ทำงานที่รวมกลุ่มไม่พูดจากับเขา ตัดพ้อหาเราถี่มากในช่ใงนั้น แบบขอโทษที่ปากแข็งปากไม่ตรงกับใจ เรารู้สึกแย่ คิดจะทักไปคุยให้กำลังใจ แต่ก็นึกถึงคำเขาพูดก่อนเราจะฟิวส์ขาดบอกเลิก คือ เขาไม่เอาใครทั้งนั้นแหละ บ้านเขาจน เกิดมาขาด เป็นปม เค้าก็ต้องเห็นแก่ตัวก่อนอยู่แล้ว มันเป็นเรื่องปกติเหรอค่ะแบบนี้? สงสัยมากค่ะ?