สวัสดีค่ะ
เราไม่รู้จะทำยังไงดี ให้ความเจ็บปวดนี้หายไปคะ
เรื่องก็คือ วันที่ 25 ธันวาคม 2563ที่ผ่านค่ะ
ได้เสียแม่ไปไม่มีวันกลับมา ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมากจริงๆค่ะ ทำใจไม่ได้ ความรู้สึกเหมือนมันพึ่งเกิดขึ้นอยู่เลยค่ะ ต้องเล่าก่อนว่า แม่เราป่วยตั้งแต่เด็กๆ ก็เข้าๆออกๆโรงบาลมาโดยตลอด และเมื่อตอน 3ปีที่แล้ว
ก็เกิดสิ่งไม่คาดฝันขึ้น แม่เราไปตรวจพบมะเร็งเต้านมระยะที่3ค่ะ ตลอด3ปีที่ผ่านรักษาจนเสร็จสิ้นหมดแล้วค่ะ และอาการก็ทรุดหนักเมื่อช่วงเดือนพฤษจิกายน
แม่ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ เดินเองไม่ได้ ต้องมีคนดูแลตลอด เราก็ไม่ได้อยู่ดูแลแม่ตลอดเพราะต้องไปโรงเรียน ส่วนพ่อก็ต้องขายของ ส่วนใหญ่แกจะอยู่บ้าน
อาการแกปกติทุกอย่างค่ะ คุยได้ปกติ แกแค่ช่วยเหลือตังเองไม่ได้ จนวันที่13 ธันวาคม แม่บอกว่าอยากกลับบ้านที่ต่างจังหวัด แต่วันที่14 มีนัดกับโรงบาล แต่แกไม่ยอม จะกลับไปอย่างเดียว แกบอกให้โทรบอกพี่สาวแก
ว่าจะกลับไปอยู่ด้วย วันที่14 ก็ออกเดินทาง และนั้นก็เป็นวันสุดท้ายที่เจอแม่ เป็นทั้งสุดท้าย ตลอดเวลาที่แกไปอยู่กับพี่สาวแก ก็คือป้า มันแย่มากๆกับสิ่งที่ผู้หญิงคนนี้ทำกับแม่เรา ทั้งทำร้ายจิตใจแม่เรา ตี ไม่ให้กินยา ไม่ให้กินข้าว ตอนแรกเราไม่รู้ ป้าอีกคนที่เป็นพี่สาวของพ่อ แกโทรมาบอกว่า ผู้หญิงคนนี้ทำกับแม่เหมือนไม่ใช่คน ไม่ใช่น้องสาวแท้ๆ เราไม่รู้จะทำยังไง เราโทรหาแม่ทุกวัน แต่ไม่มีคนรับ ตอนแรกเราไม่รู้ คิดว่าแม่หลับไม่ได้ยินเสียง แต่เปล่า โทรศัพน์แกพัง ผู้หญิงคนนี้บอกว่า แม่นอนทับ หน้าจอเลยแตก มันจะเป็นไปได้ยังไง แม่รักโทรศัพน์เครื่งนี้มากนะ มันเป็นไปได้ยังไง เราได้คุยกับแม่ ประโยคสุดท้าย แกบอกว่า”ดูแลตังเองนะ อย่าออกไปไหน ช่วงนี้โควิดมันระบาด” ใครจะคิดว่ามันจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราได้คุยกัน และตอนที่แกจากไป ผู้หญิงคนนี้บอกว่า ตอนนั้นกำลังกวาดบ้าน
และก็เรียกแม่ แต่แม่ไม่ตอบ เดินไปดูถึงรู้ว่าแม่เสียแล้ว
และตอนที่เรารู้ว่าแม่เสีย ตอนนั้นเราอยู่ที่โรงเรียน ไม่อยากจะยอมรับว่า มันคือความจริง สิ่งที่แย่มากก็คือ
แม่เรามี พี่สาว 2คน สิ่งที่2คนนี้ทำ เรายอมรับไม่ได้จริงๆ วันนั้น เรานั่งรถไปรับพี่สาวคนที่2ของแม่ และอยู่ดีๆก็ถามเราว่า “แม่ตาย ร้องไห้มั้ย?” เราก็บอกว่าร้อง
แต่สิ่งที่ได้ยินจากป้าคนนี้คือ”ป้าไม่ร้องหรอก สมเพชเวทนาแม่เกินไป” พูดไม่ออกเลย จุกมากๆ
ไม่เคยคิดถึงตอนที่ตัวเองลำบากกันหรอ ก็มีแต่แม่เราที่ช่วย ไม่เคยสนว่าตัวเองจะเป็นยังไง เวลาที่ไม่มีเงินก็โทรมายืม แต่ไม่เคยคืน จนตอนนี้เงินสักบาทก็ไม่ไดัคืนจากคนพวกนี้ อธิบายได้ไม่หมด จริงๆมันเยอะมากกว่านี้
แต่ภาพจำวันแรกที่เราไปถึงงานศพแม่ ก็คือ ภาพกลุ่มคนในหมู่บ้าน กำลังตั้งวงเล่นไพ่ ไฮโล หน้าโลงศพแม่ หน้ารูปแม่ ไม่มีความเคารพใดๆทั้งสิ้น
สุดท้ายก็ตั้งคำถามกับตัวเองตลอด ถ้าวันนั้นเราไม่ยอมให้แม่ไป ทุกวันนี้ก็ยังคงอยู่ อยู่อวยพรวันเกิดให้
พึ่งเลยวันเกิดเรามาแค่ไม่กี่วันเอง ทุกอย่างมันว่างเปล่ามาก ได้แต่โทษตังเอง พยายามเข้มแข็ง แต่มันยากมากจริงๆค่ะ
ทำยังไงถึงจะก้าวผ่านความเจ็บปวดนี้ไปได้คะ?
เราไม่รู้จะทำยังไงดี ให้ความเจ็บปวดนี้หายไปคะ
เรื่องก็คือ วันที่ 25 ธันวาคม 2563ที่ผ่านค่ะ
ได้เสียแม่ไปไม่มีวันกลับมา ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมากจริงๆค่ะ ทำใจไม่ได้ ความรู้สึกเหมือนมันพึ่งเกิดขึ้นอยู่เลยค่ะ ต้องเล่าก่อนว่า แม่เราป่วยตั้งแต่เด็กๆ ก็เข้าๆออกๆโรงบาลมาโดยตลอด และเมื่อตอน 3ปีที่แล้ว
ก็เกิดสิ่งไม่คาดฝันขึ้น แม่เราไปตรวจพบมะเร็งเต้านมระยะที่3ค่ะ ตลอด3ปีที่ผ่านรักษาจนเสร็จสิ้นหมดแล้วค่ะ และอาการก็ทรุดหนักเมื่อช่วงเดือนพฤษจิกายน
แม่ไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ เดินเองไม่ได้ ต้องมีคนดูแลตลอด เราก็ไม่ได้อยู่ดูแลแม่ตลอดเพราะต้องไปโรงเรียน ส่วนพ่อก็ต้องขายของ ส่วนใหญ่แกจะอยู่บ้าน
อาการแกปกติทุกอย่างค่ะ คุยได้ปกติ แกแค่ช่วยเหลือตังเองไม่ได้ จนวันที่13 ธันวาคม แม่บอกว่าอยากกลับบ้านที่ต่างจังหวัด แต่วันที่14 มีนัดกับโรงบาล แต่แกไม่ยอม จะกลับไปอย่างเดียว แกบอกให้โทรบอกพี่สาวแก
ว่าจะกลับไปอยู่ด้วย วันที่14 ก็ออกเดินทาง และนั้นก็เป็นวันสุดท้ายที่เจอแม่ เป็นทั้งสุดท้าย ตลอดเวลาที่แกไปอยู่กับพี่สาวแก ก็คือป้า มันแย่มากๆกับสิ่งที่ผู้หญิงคนนี้ทำกับแม่เรา ทั้งทำร้ายจิตใจแม่เรา ตี ไม่ให้กินยา ไม่ให้กินข้าว ตอนแรกเราไม่รู้ ป้าอีกคนที่เป็นพี่สาวของพ่อ แกโทรมาบอกว่า ผู้หญิงคนนี้ทำกับแม่เหมือนไม่ใช่คน ไม่ใช่น้องสาวแท้ๆ เราไม่รู้จะทำยังไง เราโทรหาแม่ทุกวัน แต่ไม่มีคนรับ ตอนแรกเราไม่รู้ คิดว่าแม่หลับไม่ได้ยินเสียง แต่เปล่า โทรศัพน์แกพัง ผู้หญิงคนนี้บอกว่า แม่นอนทับ หน้าจอเลยแตก มันจะเป็นไปได้ยังไง แม่รักโทรศัพน์เครื่งนี้มากนะ มันเป็นไปได้ยังไง เราได้คุยกับแม่ ประโยคสุดท้าย แกบอกว่า”ดูแลตังเองนะ อย่าออกไปไหน ช่วงนี้โควิดมันระบาด” ใครจะคิดว่ามันจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราได้คุยกัน และตอนที่แกจากไป ผู้หญิงคนนี้บอกว่า ตอนนั้นกำลังกวาดบ้าน
และก็เรียกแม่ แต่แม่ไม่ตอบ เดินไปดูถึงรู้ว่าแม่เสียแล้ว
และตอนที่เรารู้ว่าแม่เสีย ตอนนั้นเราอยู่ที่โรงเรียน ไม่อยากจะยอมรับว่า มันคือความจริง สิ่งที่แย่มากก็คือ
แม่เรามี พี่สาว 2คน สิ่งที่2คนนี้ทำ เรายอมรับไม่ได้จริงๆ วันนั้น เรานั่งรถไปรับพี่สาวคนที่2ของแม่ และอยู่ดีๆก็ถามเราว่า “แม่ตาย ร้องไห้มั้ย?” เราก็บอกว่าร้อง
แต่สิ่งที่ได้ยินจากป้าคนนี้คือ”ป้าไม่ร้องหรอก สมเพชเวทนาแม่เกินไป” พูดไม่ออกเลย จุกมากๆ
ไม่เคยคิดถึงตอนที่ตัวเองลำบากกันหรอ ก็มีแต่แม่เราที่ช่วย ไม่เคยสนว่าตัวเองจะเป็นยังไง เวลาที่ไม่มีเงินก็โทรมายืม แต่ไม่เคยคืน จนตอนนี้เงินสักบาทก็ไม่ไดัคืนจากคนพวกนี้ อธิบายได้ไม่หมด จริงๆมันเยอะมากกว่านี้
แต่ภาพจำวันแรกที่เราไปถึงงานศพแม่ ก็คือ ภาพกลุ่มคนในหมู่บ้าน กำลังตั้งวงเล่นไพ่ ไฮโล หน้าโลงศพแม่ หน้ารูปแม่ ไม่มีความเคารพใดๆทั้งสิ้น
สุดท้ายก็ตั้งคำถามกับตัวเองตลอด ถ้าวันนั้นเราไม่ยอมให้แม่ไป ทุกวันนี้ก็ยังคงอยู่ อยู่อวยพรวันเกิดให้
พึ่งเลยวันเกิดเรามาแค่ไม่กี่วันเอง ทุกอย่างมันว่างเปล่ามาก ได้แต่โทษตังเอง พยายามเข้มแข็ง แต่มันยากมากจริงๆค่ะ