มีแฟนแล้ว แต่ทำไมเหนื่อยจัง รักเธอแล้วทำไมฉันถึงเหนื่อยจัง

สวัสดีค่ะ คือเรามีแฟนนะคะ เป็นรุ่นน้อง เราอายุมากกว่าเขา2ปี  ตอนแรกที่คบกันคือดีมากเลยค่ะ อย่างที่เขาบอกนะคะ แรกๆอะไรก็ดี เราเข้ากับทางบ้านเขาได้ดีมากเลยทีเดียวค่ะ  ไปมาหาสู่กันเป็นปกติค่ะ ทีนี้เราก็กลับมาทำหน้าที่ของเรา เขาก็อยู่ส่วนของเขา พอหลังๆมา เราทราบว่าเค้ามีปัญหากับทางบ้าน เขาจะเป็นคนที่ชอบเที่ยวมากค่ะ แต่หลังจากคบเรา ทั้งทางเราและพ่อแม่ของเขาก็สังเกตว่าไม่ค่อยเกเร ออกไปเที่ยวเหมือนแต่ก่อนแล้วค่ะ พอหลังๆที่มีปัญหากับทางบ้าน เค้าจะเบี่ยงเบนและใช้ปัญหาพวกนี้ แล้วออกไปข้างนอก ติดต่อไม่ได้ ไม่เคยโทรหา เราไม่เคยห้ามไม่ให้ไปเที่ยว แต่ขอบอกกันบ้าง  คือเราเป็นห่วงเรื่อฃการขับรถ อุบัติเหตุ ต่างๆนาๆ เขาไม่เคยมีเรื่องผู้หญิงเลยค่ะ ไม่มีในที่นี้คือไม่มีจริงๆ แต่มันจะเป็นการออกไปเที่ยว กลับบ้านเที่ยงคืน ตี1 ตี2 ทุกวัน แล้วก็ไม่ได้คุยกัน ตื่นมาก็เกือบเที่ยง โทรหาก็รับบ้าง แล้วก็ออกไปอยู่กับเพื่อน ข้างนอกต่อเหมือนเดิม คือมันวนซำ้ๆแบบนี้ มาหลายเดือนแล้วค่ะ เรารู้เรื่องเหนื่อย ไม่เคยเหนื่อยที่จะค้องเป็นห่วงเขาเลยนะคะ แต่เหนื่อยที่เวลาทะเลาะกันมาเขาออกไปข้างนอกในขณะที่เราอยู่บ้านแล้วเป็นห่วงเขา พอเราจะออกไปหาเพื่อนบ้าง กลับห้ามไม่ให้เราไป เรารู้สึกน้อยใจ ที่ทำไมเขาถึงไม่สนใจความรู้สึกของเราบ้าง พอเราพูดแบบนี้ เขาก็ขอโทษเรา ทำเหมือนจะสำนึกผิด แต่พอเพื่อนทักมาชวนไปเที่ยว เขาก็ไปต่อ เราไม่เคยโทษเพื่อนของเขาเลยค่ะที่พาแฟนเราไปเที่ยว แต่โทษคนของเราก่อนตลอด ถ้าเขาไม่ไปเสียอย่าง ยังไงก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอกค่ะ มันวนลูปแบบนี้มาหลายเดือนแล้ว ทั้งเราและพี่สาวเขา พ่อแม่ของเขา หมดคำจะพูดแล้วจริงๆค่ะ หากเราไม่เป็นห่วง ไม่รัก ก็คงไม่โทรตาม  ไม่อยากให้เค้ามองว่าเรางี่เง่าเลยด้วยซำ้  ทำไมถึงรู้สึกเหนื่อยจังเลยคะ มันเหมือนคนหมดคำจะพูดแล้ว มันเหนื่อย แต่พอเห็นหน้าเค้าทีไร เราก็ให้อภัยเขาตลอด ให้อภัยทุกครั้ง เเต่ทำไมถึงไม่ฟังคำเตือนของเราบ้าง ทำไมถึงไม่ฟังคำที่เราขอร้องบ้าง กับเพื่อนให้ได้ทุกอย่าง คือมันเหนื่อยจริงๆค่ะ แต่มันก็ทำอะไรไม่ได้ ถอยหลังก็ไม่ได้ จะก้าวไปข้างหน้าก็ก้าวไม่ออก ขอคำปรึกษาบ้างได้ไหมคะ ว่าจะมีวิธีกำจัดหรือจัดการความคิดแบบนี้ยังไงดีคะ ตันทุกทางเลยค่ะ เป็นแบบนี้อึดอัดกับตัวเองสุดๆค่ะ ร้องไห้ทุกวันจริงๆ