เราอายุ19ปี หลังจากมีเรื่องกับน้องสาวจนตัดสินใจย้ายออกมาเช่าบ้านอยุ่เอง วันสองวันชวนพ่อย้ายเข้ามาอยุ่ตาม ตกลงกันไว้ว่าค่าห้อง3,000และค่ารถน้อง2,100จะรับผิดชอบทุกๆเดือน ย้ายเข้ามาเช่าบ้านได้3-4เดือน อยู่กับพ่อ(อายุ48ปี)กับน้องสาว(อายุ15ปี)ค่าใช้จ่ายก็ตามที่ตกลงกัน เดือนๆนึงก็ไม่เหลือเก็บหรอก เพราะมีค่าเรียนวันอาทิตย์ของเราด้วยแรกๆก็ดีไม่มีปัญหาอะไร แต่มีปัญหาช่วงปลายปี63มันเกิดปัญหาสะสมมาเรื่อยๆจนแทบทนไม่ไหว เมื่อเหตุมันเริ่มจากเรื่องเล็กๆที่น้องกลับบ้านดึก(23.00เป็นต้นไปหรือเช้าอีกวัน) วันที่2วันที่3ก็เตือนมาเรื่อยๆจนวันนี้ ถึงขั้นยึดกุญแจรถแล้ว ฟังดูไม่สมเหตุสมผลเท่าไหร่ แต่ก็นั่นแหละเป็นห่วงมาก อธิบายทุกๆอย่าง ไม่ใช่ว่าห้าม หรือบังคับน้องจนมันต้องอึดอัดนะ สิ่งที่ทำกันมันมีเพียงแค่คำพูดเตือนสติ บอกสอนตลอด เข้าใจมาวัยกำลังซนปีกกล้าขาแข็ง แต่มันไม่เห็นหัวกันเลย เหนื่อยแค่ใช้จ่ายต่อเดือน มีชีวิตอยุ่รอดพ้นเดือนต่อเดือน แล้วคนในบ้านดันมาเป็นแบบนี้ คือเหนื่อยมากจนร้องไห้กลับจากที่ทำงานติดต่อกันเปนอาทิตแล้ว เรื่องสุขภาพไม่ได้ดูแลเลยค่ะทานข้าววันละมื้อ สภาพจิตใจมันแย่ทานอะไรก็ไม่ลง (บวกกับปัญหาที่ทำงานที่เจอทุกวัน พอมีเรื่องเครียดในหัว สมองมันก็เริ่มเบลอ งานผิดพลาดบ้าง เจ้านาย(นิสัยเปนคนขี้เล่นไม่ค่อยจริงจังมากนักแต่ชอบตะคอก)ก็พลอยโดนบ่นด่าบ้างตะคอกเสียงดังใส่เราบ้าง มันทำขวัญเสีย เสียกำลังใจ ) วูบนึงของการมีชีวิตอยู่ในวัฒจักรแบบนี้เราก็อยากตายให้มันพ้นๆทุกๆปัญหาเหมือนกันนะ แล้วต้องให้กำลังใจตัวเองในการมีชีวิตอยู่ต่อไปยังไงดีคะ
ทะเลาะกับครอบครัว
เราอายุ19ปี หลังจากมีเรื่องกับน้องสาวจนตัดสินใจย้ายออกมาเช่าบ้านอยุ่เอง วันสองวันชวนพ่อย้ายเข้ามาอยุ่ตาม ตกลงกันไว้ว่าค่าห้อง3,000และค่ารถน้อง2,100จะรับผิดชอบทุกๆเดือน ย้ายเข้ามาเช่าบ้านได้3-4เดือน อยู่กับพ่อ(อายุ48ปี)กับน้องสาว(อายุ15ปี)ค่าใช้จ่ายก็ตามที่ตกลงกัน เดือนๆนึงก็ไม่เหลือเก็บหรอก เพราะมีค่าเรียนวันอาทิตย์ของเราด้วยแรกๆก็ดีไม่มีปัญหาอะไร แต่มีปัญหาช่วงปลายปี63มันเกิดปัญหาสะสมมาเรื่อยๆจนแทบทนไม่ไหว เมื่อเหตุมันเริ่มจากเรื่องเล็กๆที่น้องกลับบ้านดึก(23.00เป็นต้นไปหรือเช้าอีกวัน) วันที่2วันที่3ก็เตือนมาเรื่อยๆจนวันนี้ ถึงขั้นยึดกุญแจรถแล้ว ฟังดูไม่สมเหตุสมผลเท่าไหร่ แต่ก็นั่นแหละเป็นห่วงมาก อธิบายทุกๆอย่าง ไม่ใช่ว่าห้าม หรือบังคับน้องจนมันต้องอึดอัดนะ สิ่งที่ทำกันมันมีเพียงแค่คำพูดเตือนสติ บอกสอนตลอด เข้าใจมาวัยกำลังซนปีกกล้าขาแข็ง แต่มันไม่เห็นหัวกันเลย เหนื่อยแค่ใช้จ่ายต่อเดือน มีชีวิตอยุ่รอดพ้นเดือนต่อเดือน แล้วคนในบ้านดันมาเป็นแบบนี้ คือเหนื่อยมากจนร้องไห้กลับจากที่ทำงานติดต่อกันเปนอาทิตแล้ว เรื่องสุขภาพไม่ได้ดูแลเลยค่ะทานข้าววันละมื้อ สภาพจิตใจมันแย่ทานอะไรก็ไม่ลง (บวกกับปัญหาที่ทำงานที่เจอทุกวัน พอมีเรื่องเครียดในหัว สมองมันก็เริ่มเบลอ งานผิดพลาดบ้าง เจ้านาย(นิสัยเปนคนขี้เล่นไม่ค่อยจริงจังมากนักแต่ชอบตะคอก)ก็พลอยโดนบ่นด่าบ้างตะคอกเสียงดังใส่เราบ้าง มันทำขวัญเสีย เสียกำลังใจ ) วูบนึงของการมีชีวิตอยู่ในวัฒจักรแบบนี้เราก็อยากตายให้มันพ้นๆทุกๆปัญหาเหมือนกันนะ แล้วต้องให้กำลังใจตัวเองในการมีชีวิตอยู่ต่อไปยังไงดีคะ