คือตั้งแต่เราเด็กๆภาพจำของเราคือพ่อจะชอบหาเรื่องแม่ ชวนแม่ทะเลาะ พูดแนบแนมแม่ตลอด จนตอนนี้แม่เป็นโรคเครียด เราสงสารแม่มากๆ เราเคยลองคุยกับพ่อแล้วว่าไม่ทำแบบนี้ได้มั้ย ไม่ชอบ อายุก็มากแล้ว พ่อเราเป็นคนถือทิฐิ หัวโบราณ ไม่ยอมปลงกับทุกเรื่อง เค้าชอบเก็บเรื่องเก่าๆมาแค้น แล้วก็ใส่อารมณ์กับแม่ เราสงสารแม่ จนพอเราโตขึ้น เราเริ่มไม่ยอมพ่อ มีครั้งนึงที่เราร้องไห้ต่อหน้าพ่อเลย แต่พ่อก็ไม่ฟังเรา พ่อยังดึงดันจะพูดจะทำในสิ่งที่ตัวเองคิดว่าถูก เมื่อก่อนเราร้องไห้หนักมากที่พ่อแม่ทะเลาะกันแล้วจะเลิก แต่ตอนนี้เราไม่คิดอะไรมากเลย เลิกก็เลิก เลิกไปก็ดีกับแม่ด้วย ทุกวันนี้แม่ต้องเครียดมากพออยู่แล้ว พ่อเป็นคนแก่ที่จิตใจแบบ ไม่ใช่คนแก่ที่เข้าวัดเข้าวาอะ ถือทิฐิไม่ยอมปล่อยวาง เราเบื่อมาก ปกติเราชอบอยู่บ้าน อยากพักผ่อน แต่เพราะพ่อก็อยู่บ้าน เลยทำให้เราไม่อยากอยู่บ้าน เพราะพ่อจะชอบบ่นเรื่องไม่เป็นเรื่อง และอีกอย่างนึงคือ เราไม่อยากว่าพ่อตัวเองเลยแต่มันปฏิเสธไม่ได้ว่าพ่อเป็นคน ต่อหน้าอีกอย่าง ลับหลังอีกอย่าง เราเหนื่อยที่ต้องอยู่ในสภาพครอบครัวแบบนี้ แค่เราเองเราไม่สนใจคำพูดของพ่อได้อยู่หรอก แต่แม่เราเป็นโรคเครียดแล้ว เราไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีเลย เราไม่อยากเป็นโรคซึมเศร้าแต่เรายอมรับว่าเราโกรธพ่อจนร้องไห้หลายรอบมาก
เราไม่ชอบพ่อตัวเองเลย ทำยังไงดี