╰✨╮ชีวิตคนก็เหมือนฟืน สุกสกาวอยู่ดี ๆ พริบตาเดียวกลายเป็นเถ้าถ่าน╰✨╮
นิรนาม
ค.ศ. 1890
เรือใหญ่ล่องไปอะแลสกาเกิดไฟใหม้
ภาพเขียนน้ำมันสามร้อยภาพศิลปินท่านหนึ่งถูกเผาไม่เหลือหลอ
เปลวเพลิงเผาพลาญความมั่นใจ ความหวัง ความใฝ่ฝันหม่นไหม้ดับไปด้วย
เขาหมดอาลัยตายอยาก ทรมาน ซึมเซาจับพู่กันไม่ได้อีกต่อไป
วันหนึ่งบนทางเท้าที่ต้นแอปเปิ้ลทั้งหลายบานสะพรั่ง
จิตรกรชราเห็นเด็กหญิงเม็กซิกัน ใช้ถ่านวาดแมวบนพื้น
ดวงตาใหญ่กลมโต หนวดยาวสี่เส้น ปากอ้ากว้างเห็นฟันสองซี่
"ว้าว ดูเหมือนเราจะมีศิลปินบนถนนสายนี้" เสียงเขาขัน ๆ ย่างเดินหาแม่หนูน้อย
"ตัวผู้หรือตัวเมียหืม ?"
"ตัวเมียค่ะ" แก้มแดงอวบยิ้มให้
"ข่วนเก่งมั้ย ?" เขายิ้มรับถามเสียงอ่อนโยน
"ค่ะ!" เธอแยกเขี้ยวร่าเริง "อย่าเหยียบหางมันนะเดี๋ยวข่วนคุณตาเป็นแผลแย่แน่ ๆ โอ้ย! มันข่วนขาหนูแล้ว"
พวกเขาเปล่งเสียงหัวเราะราวเจ้าเหมียวมีชีวิต ทั้งคู่แชร์ช่วงเวลาสนุกสนานร่วมกัน
ทว่าวัยรุ่นกลุ่มหนึ่งผ่านมา เหยียบย่ำรูปภาพ ฝากรอยเท้าเปรอะเปื้อนสกปรก
รอยยื้มชายชรากลายเป็นเคร่งขรึมกระทันหัน
"พวกแกตาบอดเหรอ! ถึงมองไม่เห็นภาพเขียนนะ!" สุ้มเสียงเขาตะคอก จ้องเด็กทั้งฝูงอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ
นัยน์ตาเซ่อซ่าคนนึงหันมายักไหล่ "ก็แค่รูปเขียนเล่น อะไรนักหนา!"
ในจังหวะนั้นเด็กหญิงเอื้อมมือขวากำข้อมือจิตรกร
เขาแลเห็นใบหน้าสลดรันทด ตามีน้ำใสเอ่อ แต่เธอเช็ดน้ำตาปั้นยิ้ม
"ไม่เป็นไรค่ะ...วาดใหม่ได้..."
หัวค่ำเมื่อกลับถึงบ้าน
ช่างเขียนมองภาพสีน้ำมันผืนใหญ่แขวนเด่นกลางห้อง
เป็นรูปตัวเขาวาดสมัยหนุ่ม
ใบหน้าหล่อเป็นพิเศษ ล่ำสันแข็งแรง แววตาอารมณ์ร้อนวู่วามรักการผจญภัย
สองเท้ายืนนิ่ง จ้องมองอยู่เป็นครู่ วินาทีนั้นอดีตหวนมาเผชิญหน้า
"นั่นสินะ...วาดใหม่ได้ แกก็คิดยังงั้นใช่มั้ย..." ประหนึ่งห่วงแห่งโซ่ชะตากรรมที่กำลังลูบมัดรอบตัวเขา
ค่อย ๆ ผุกร่อนสลายลง
มือข้างนึงลูบเครายาวสีขาวและยิ้ม เป็นรอยยิ้มขอบใจเด็กสาวตัวเล็ก
ตกดึกเขากลับมาขึงผืนผ้าใบ ทวงสิ่งสูญหายกลับคืนมา
ทั้งเพื่อนฝูง ภรรยา และลูกสาวที่ตายไปกับเรือลำนั้น
คุณไม่อาจย้อนเวลากลับไปจุดเริ่มต้น
ทว่าคุณสามารถตั้งต้นใหม่ในจุดที่ยืนอยู่นี่
แล้วเปลี่ยนตอนจบของมันได้
ทุกวันใหม่ ๆ คือโอกาสเปลี่ยนแปลงชีวิตเดิม
หากใจยังรัก สู้ต่อไป
ไม่มีคำว่าแก่เกินสำหรับไล่ล่าฝัน
อย่างน้อย ๆ ประสบการณ์ โลกทัศน์ สายตาคุณก็แหลมคม
PS 27 | เรื่องสั้น-สั้น ภาพเขียนบนทางเท้า
เรือใหญ่ล่องไปอะแลสกาเกิดไฟใหม้
ภาพเขียนน้ำมันสามร้อยภาพศิลปินท่านหนึ่งถูกเผาไม่เหลือหลอ
เปลวเพลิงเผาพลาญความมั่นใจ ความหวัง ความใฝ่ฝันหม่นไหม้ดับไปด้วย
เขาหมดอาลัยตายอยาก ทรมาน ซึมเซาจับพู่กันไม่ได้อีกต่อไป
วันหนึ่งบนทางเท้าที่ต้นแอปเปิ้ลทั้งหลายบานสะพรั่ง
จิตรกรชราเห็นเด็กหญิงเม็กซิกัน ใช้ถ่านวาดแมวบนพื้น
ดวงตาใหญ่กลมโต หนวดยาวสี่เส้น ปากอ้ากว้างเห็นฟันสองซี่
"ว้าว ดูเหมือนเราจะมีศิลปินบนถนนสายนี้" เสียงเขาขัน ๆ ย่างเดินหาแม่หนูน้อย
"ตัวผู้หรือตัวเมียหืม ?"
"ตัวเมียค่ะ" แก้มแดงอวบยิ้มให้
"ข่วนเก่งมั้ย ?" เขายิ้มรับถามเสียงอ่อนโยน
"ค่ะ!" เธอแยกเขี้ยวร่าเริง "อย่าเหยียบหางมันนะเดี๋ยวข่วนคุณตาเป็นแผลแย่แน่ ๆ โอ้ย! มันข่วนขาหนูแล้ว"
พวกเขาเปล่งเสียงหัวเราะราวเจ้าเหมียวมีชีวิต ทั้งคู่แชร์ช่วงเวลาสนุกสนานร่วมกัน
ทว่าวัยรุ่นกลุ่มหนึ่งผ่านมา เหยียบย่ำรูปภาพ ฝากรอยเท้าเปรอะเปื้อนสกปรก
รอยยื้มชายชรากลายเป็นเคร่งขรึมกระทันหัน
"พวกแกตาบอดเหรอ! ถึงมองไม่เห็นภาพเขียนนะ!" สุ้มเสียงเขาตะคอก จ้องเด็กทั้งฝูงอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ
นัยน์ตาเซ่อซ่าคนนึงหันมายักไหล่ "ก็แค่รูปเขียนเล่น อะไรนักหนา!"
ในจังหวะนั้นเด็กหญิงเอื้อมมือขวากำข้อมือจิตรกร
เขาแลเห็นใบหน้าสลดรันทด ตามีน้ำใสเอ่อ แต่เธอเช็ดน้ำตาปั้นยิ้ม
"ไม่เป็นไรค่ะ...วาดใหม่ได้..."
หัวค่ำเมื่อกลับถึงบ้าน
ช่างเขียนมองภาพสีน้ำมันผืนใหญ่แขวนเด่นกลางห้อง
เป็นรูปตัวเขาวาดสมัยหนุ่ม
ใบหน้าหล่อเป็นพิเศษ ล่ำสันแข็งแรง แววตาอารมณ์ร้อนวู่วามรักการผจญภัย
สองเท้ายืนนิ่ง จ้องมองอยู่เป็นครู่ วินาทีนั้นอดีตหวนมาเผชิญหน้า
"นั่นสินะ...วาดใหม่ได้ แกก็คิดยังงั้นใช่มั้ย..." ประหนึ่งห่วงแห่งโซ่ชะตากรรมที่กำลังลูบมัดรอบตัวเขา
ค่อย ๆ ผุกร่อนสลายลง
มือข้างนึงลูบเครายาวสีขาวและยิ้ม เป็นรอยยิ้มขอบใจเด็กสาวตัวเล็ก
ตกดึกเขากลับมาขึงผืนผ้าใบ ทวงสิ่งสูญหายกลับคืนมา
ทั้งเพื่อนฝูง ภรรยา และลูกสาวที่ตายไปกับเรือลำนั้น
คุณไม่อาจย้อนเวลากลับไปจุดเริ่มต้น
ทว่าคุณสามารถตั้งต้นใหม่ในจุดที่ยืนอยู่นี่
แล้วเปลี่ยนตอนจบของมันได้
ทุกวันใหม่ ๆ คือโอกาสเปลี่ยนแปลงชีวิตเดิม
หากใจยังรัก สู้ต่อไป
ไม่มีคำว่าแก่เกินสำหรับไล่ล่าฝัน
อย่างน้อย ๆ ประสบการณ์ โลกทัศน์ สายตาคุณก็แหลมคม