ความเศร้าที่ไม่มีใครรู้?

สวัสดีค่ะ เข้าเรื่องเลยนะ คือเราอ่ะเป็นคนอ่อนไหวต่อครอบครัวเรามากเพราะเรารักเขามากแต่เราไม่เคยบอกได้เพียงบอกอ้อมๆแต่คือเราไม่ได้ทำงานในบ้านดูลูกคุณหนูน้ะสิแต่ถ้าเลือกได้เราอยากทำมากว่าน้ะเราไม่อยากให้เขาเหนื่อยมากเราไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ได้อยู่แต่กับย่าซึ่งเราก็หนอยๆเพราะทุกครั้งที่เราตื่นขึ้นมากไม่เคยกินอาหารเช้าไปโรงเรียนแม้แต่วันหยุดก็ไม่มีเพราะบ้านเราไม่มีเหมือนคนอื่นไม่ได้รวยล้นฟ้าแต่เรามีน้องอยู่1คนซึ่งเป็นเด็กเอาแต่ใจตอนป.3ได้วันล่ะ40-50แต่เราตอนป.3ได้เพียง20บาทแต่ขึ้นม.ต้นเราได้60เสาร์-อาทิตย์เราก้ไปรับจ้างและนำเงินมาให้ย่าส่วนหนึ่งเราเก็บไว้ส่วนหนึ่งแล้วเราเศร้ายังไงหรอ ในวันที่เราเศร้าที่อะไรๆเราก็ผิดทั้งๆที่ไม่ได้ทำอะไรต้องไปแอบร้องไห้คนเดียวพอร้องเสร็จต้องเช็คว่าตาแดงไหมเดะคนสงสัย
แต่ทำไมไม่บอกครอบครัวเค้าก็จะด่าเราเพิ่มว่าปัญญาอ่อน บางคำพูดมันทำร้ายจิตใจแต่ต้องอดทนเราชอบอยู่กับเพื่อนและคิดว่าเพื่อนจะดีกว่าครอบครัวแต่มันก็เหมือนกันล่ะว่ะ ไม่เคยมีใครอยู่ข้างๆในวันที่ต้องการใครสักคนต้องการคนปลอบใจต้องการมีคนถามว่าโอเครไหม แต่คำที่ได้ไร้สาระแค่ต้องการให้อยู่ในสายตาบางทีเพราะครอบครัวทำให้เราคิดว่าเราไม่อยากอยู่แล้ว ต้องทำเหมือนไม่มีอะไรทั้งๆบาดแผลข้างในเต็มไปหมด ต้องเป็นคนหัวเราะกับเรื่องที่ทำให้ร้องไห้แทบเจียตายเรารับมันไม่ไหวเราเป็นแค่เด็กคนหนึ่งที่ต้องการเหมือนคนทั่วไปสักครั้ง ฟังแต่เพลงเศร้าๆคิดจะจากไป ร้องไห้แทบทุกคืนแต่ไม่มีใครรู้โพสต์ลงสตอรี่ไม่มีเพื่อนสักคนที่ถามว่าเป็นอะไร เหนื่อยมากๆเลย มีเพียงโซเชียลที่อยุ่กับเราและตัวเราเองในกระจก