ก่อนอื่นขอย้อนเรื่องไปตั้งแต่จุดเริ่มต้นของเรื่องนะครับ ผมกับแฟนคบกันมาจนถึงปัจจุบันนี้ ก็จะเข้าปีที่ 4 แล้ว เราทั้ง 2 คนแต่เดิมเป็นคนละจังหวัดกัน.
แฟนสาวได้เข้ามาทำงานที่กรุงเทพ เราก็เลยได้เริ่มรู้จักกันละก้ได้คบกัน แต่เดิมคือเราเช่าหอให้เค้าอยู่ เราก็คอยไปๆมาๆระหว่างบ้านเรากับหอพัก.
จนมาได้สักระยะนึงก็ได้พาแฟนสาวมาเปิดตัวกับทางบ้าน และเราก็ได้พาแฟนเข้ามาอยู่ที่บ้าน. ซึ่งแน่นอนว่าแต่ละคนต่างครอบครัวมักมีความคิดที่แตกต่างกันไป วันแรกที่ได้พาแฟนเข้ามาแม่เราก็ถามตัวแฟนหลายเรื่อง (ซึ่งผมก็เข้าใจแม่นะที่อยากรู้ว่าเป็นใครมาจากไหน แต่บางทีคำถามมันก็อาจจะเยอะจนล้ำเส้นส่วนตัวของแฟนไป) นี่ก็คือ 1 เรื่องละนะที่แฟนไม่ชอบแม่ผม และในช่วงนั้นก็มีการกระทบกันบ้าง ด้านการใช้ชีวิต ความคิด ซึงแม่กับแฟน เป็นคนที่เชื่อมั่นในใจตัวเองที่สุด ไม่ฟังใครทั้งนั้น ถึงได้มีเรื่องกระทบกันมาเรื่อยๆ จนแฟนท้อง ก็ได้ขอกับไปอยู่บ้านแม่ แต่ผมขอไว้ว่าอย่าไปเลย คือ ทางบ้านแฟนก็ถือว่าลำบากพอสมควร ผมไม่อยากให้พ่อแม่แฟนรู้สึกว่าผมผลักภาระไปให้เค้า และที่สำคัญ คือผมตั้งการให้อยู่เป็นครอบครัวอยู่ด้วยกัน พ่อแม่ลูก เราก็อยู่กันมาจนคลอดลูก ก็ยังคงกระทบกันยันเรื่องการเลี้ยงลูก ซึ่งคนยุคเก่า กับยุคใหม่อาจมีแนวคิดการเลี้ยงที่ต่างกัน แม่ก็ชอบไปฟังจากคนนอกบ้านมาว่าต้องทำงานทำงี้ ละมาสั่งให้แฟนทำตาม ส่วนแฟนผมก็ศึกษาจากหมอ จากทางเน็ตว่าต้องเลี้ยงไง พอความคิด 2 ทางมาไม่เหมือนกัน ก้ทะเลาะกันอีก ตอนนี้คือเข้าปีที่ 3 ละนะ ที่ยังทะเลาะกันไม่เลิก ละมาตอนนี้ลูกอายุ จะ 2 ขวบละ แฟนบอกว่าทนไม่ไหวละ ต้องการที่จะแยกกับเราไปอยู่บ้านแม่ ซึงการไปอยู่บ้านแม่ไม่ใช่ปัญหาสำหรับเราเข้าใจ แต่มันติดใจตรงที่แฟนบอกว่า เรารู้นิสัยตัวเองนะ ว่าเป็นคนขี้เหงา เบื่อง่าย ไปอยู่นู่นโดยไม่มีเราก็ไม่รู้อนาคตจะเป็นยังไง เราอาจจะไม่ได้ครบกันต่อ ซึงคือเธอบอกกับเราแบบนี้แล้วเราละคนที่ฟัง คนที่จะต้องอยู่ทางนี้คนเดียวจะมั่นใจได้ไง ว่าเค้าจะใจแข็งพอที่จะไม่มีคนอื่น ทั้งที่เค้าก็รู้ตัวเองว่าขี้เหงา ซึงเราเองก็ตั้งใจทำทุกอย่างให้เค้า ทุกวันนี้เราก็ทำงานคนเดียว เลี้ยงทั้งแฟนและลูก เพราะอยากให้เค้าได้เลี้ยงดูและให้ความอบอุ่นกับลูกให้เต็มที่ และอนาคตอีกไม่ถึงปีก็เก็บเงินไปสร้างบ้าน ทำธุรกิจที่บ้านเค้าอยู่แล้ว เรายอมทิ้งงานที่เราถนัด ทิ้งความสบายที่เรามี ณ ที่นี่ เพื่อได้ไปอยู่ด้วยกันแบบครอบครัว ผมจะต้องทำยังไง หรือต้องลุ้นอย่างเดียวว่าเค้าจะรอเราได้ขนาดไหน
เคยมั้ยแค่แฟนบอกแยกกันอยู่ก็รู้สึกจุกอย่างกับโดนบอกเลิกไปแล้ว.
แฟนสาวได้เข้ามาทำงานที่กรุงเทพ เราก็เลยได้เริ่มรู้จักกันละก้ได้คบกัน แต่เดิมคือเราเช่าหอให้เค้าอยู่ เราก็คอยไปๆมาๆระหว่างบ้านเรากับหอพัก.
จนมาได้สักระยะนึงก็ได้พาแฟนสาวมาเปิดตัวกับทางบ้าน และเราก็ได้พาแฟนเข้ามาอยู่ที่บ้าน. ซึ่งแน่นอนว่าแต่ละคนต่างครอบครัวมักมีความคิดที่แตกต่างกันไป วันแรกที่ได้พาแฟนเข้ามาแม่เราก็ถามตัวแฟนหลายเรื่อง (ซึ่งผมก็เข้าใจแม่นะที่อยากรู้ว่าเป็นใครมาจากไหน แต่บางทีคำถามมันก็อาจจะเยอะจนล้ำเส้นส่วนตัวของแฟนไป) นี่ก็คือ 1 เรื่องละนะที่แฟนไม่ชอบแม่ผม และในช่วงนั้นก็มีการกระทบกันบ้าง ด้านการใช้ชีวิต ความคิด ซึงแม่กับแฟน เป็นคนที่เชื่อมั่นในใจตัวเองที่สุด ไม่ฟังใครทั้งนั้น ถึงได้มีเรื่องกระทบกันมาเรื่อยๆ จนแฟนท้อง ก็ได้ขอกับไปอยู่บ้านแม่ แต่ผมขอไว้ว่าอย่าไปเลย คือ ทางบ้านแฟนก็ถือว่าลำบากพอสมควร ผมไม่อยากให้พ่อแม่แฟนรู้สึกว่าผมผลักภาระไปให้เค้า และที่สำคัญ คือผมตั้งการให้อยู่เป็นครอบครัวอยู่ด้วยกัน พ่อแม่ลูก เราก็อยู่กันมาจนคลอดลูก ก็ยังคงกระทบกันยันเรื่องการเลี้ยงลูก ซึ่งคนยุคเก่า กับยุคใหม่อาจมีแนวคิดการเลี้ยงที่ต่างกัน แม่ก็ชอบไปฟังจากคนนอกบ้านมาว่าต้องทำงานทำงี้ ละมาสั่งให้แฟนทำตาม ส่วนแฟนผมก็ศึกษาจากหมอ จากทางเน็ตว่าต้องเลี้ยงไง พอความคิด 2 ทางมาไม่เหมือนกัน ก้ทะเลาะกันอีก ตอนนี้คือเข้าปีที่ 3 ละนะ ที่ยังทะเลาะกันไม่เลิก ละมาตอนนี้ลูกอายุ จะ 2 ขวบละ แฟนบอกว่าทนไม่ไหวละ ต้องการที่จะแยกกับเราไปอยู่บ้านแม่ ซึงการไปอยู่บ้านแม่ไม่ใช่ปัญหาสำหรับเราเข้าใจ แต่มันติดใจตรงที่แฟนบอกว่า เรารู้นิสัยตัวเองนะ ว่าเป็นคนขี้เหงา เบื่อง่าย ไปอยู่นู่นโดยไม่มีเราก็ไม่รู้อนาคตจะเป็นยังไง เราอาจจะไม่ได้ครบกันต่อ ซึงคือเธอบอกกับเราแบบนี้แล้วเราละคนที่ฟัง คนที่จะต้องอยู่ทางนี้คนเดียวจะมั่นใจได้ไง ว่าเค้าจะใจแข็งพอที่จะไม่มีคนอื่น ทั้งที่เค้าก็รู้ตัวเองว่าขี้เหงา ซึงเราเองก็ตั้งใจทำทุกอย่างให้เค้า ทุกวันนี้เราก็ทำงานคนเดียว เลี้ยงทั้งแฟนและลูก เพราะอยากให้เค้าได้เลี้ยงดูและให้ความอบอุ่นกับลูกให้เต็มที่ และอนาคตอีกไม่ถึงปีก็เก็บเงินไปสร้างบ้าน ทำธุรกิจที่บ้านเค้าอยู่แล้ว เรายอมทิ้งงานที่เราถนัด ทิ้งความสบายที่เรามี ณ ที่นี่ เพื่อได้ไปอยู่ด้วยกันแบบครอบครัว ผมจะต้องทำยังไง หรือต้องลุ้นอย่างเดียวว่าเค้าจะรอเราได้ขนาดไหน