อยากให้ทุกคนอ่านให้จบครับ ถึงมันจะน่าเบื่อ แต่ผมก็ตั้งใจเขียนมากๆ
เรื่องอาจจะยาวหน่อยนะครับ คืออยากจะเล่าเฉยๆครับ คือเรื่องมันมีอยู่ว่า ตอนที่ผมเรียนจบ ป.6มา ผมก็มาต่อม.1ที่โรงเรียนเดิมนี้แหละ ผมเป็นเด็กขี้เล่น ทำตัวเป็นเด็ก เป็นเด็กขี้อายกับคนไม่สนิท พูดมาก เป็นตัวฮาบ้าง บางครั้งก็อาจโดนแกล้งบ้างบูลลี่บ้าง เป็นเด็กตัวอ้วนๆดำๆ 5555 ไม่เคยจะมีความรักจิงๆจังๆสักที และผมก็ไม่ค่อยจะสนอะไรแบบนี้ด้วย จนขึ้นม.1 มานี่แหละครับ ผมก็ทำตัวเป็นเด็กเล่นๆตามประสาของผม จนครั้งนึง เพื่อนของผมก็มีแฟนนี่แหละ เขาก็เป็นผู้หญิงธรรมดาๆคนนึง น่ารัก ขี้เล่น ยิ้มแล้วน่ารักมาก5555555 แต่ตอนนั้นผมก็ไม่อะไร ไม่ได้ชอบเขาด้วยซ้ำ ก็เล่นกันเป็นเพื่อนปกติ เเล้วมีวันนึงเขาทักมาถามอะไรสักอย่างนึง
แต่ผมก็ตอบๆไป แต่เหมือนเขาก็เริ่มทักมาบ่อยขึ้นไรประมาณนี้ แต่ผมก็เฉยๆนะ ไม่ได้อะไร แล้ววันๆนึง เขาก็เลิกกับเพื่อนผม ด้วยเหตุผลที่แบบเหมือนเพื่อนผมไม่ค่อยใส่ใจเขา แล้วทีนี้เขาก็เริ่มทักผมมาบ่อยขึ้น ผมก็เป็นอะไรของผมก็ไม่รู้ ทีนี้ดันใจง่าย5555 เริ่มจะรู้สึกดีกับเขา เริ่มคิดว่าเขารักเราหรอ ตอนนั้นเป็นช่วงทีรู้สึกดีมากๆ เป็นครั้งเเรกของอะไรหลายๆอย่าง ได้คุยกันแบบจริงๆครั้งแรก รักครั้งแรก จนวันนึง อันนี้ผมก็จำไม่ค่อยได้เหมือนกัน เหมือนกับว่าเขาค่อยๆห่างหายไปจากผม ตอนนั้นมีครั้งนึงที่เราก็คุยกันปกติ และเหมือนว่าเขาจะแกล้งบล็อกแมสเสจผมไรประมาณนี้ แต่ผมกลับจิงจังละคิดมาก5555 ผมนึกว่าเขาเกลียดผม เพราะผมก็ไม่ได้หน้าตาดี ผมก็ไม่คุยกับเขาเลย แบบ นานอยู่ หลายเดือน จนช่วงปิดเทอม ผมก็เล่นเกมของผม และเขาเชิญผมมาเล่นด้วยกัน แล้วก็แพ้ เสียดาว5555 (ด้วยความที่ตั้งแต่ตอนที่เขาบล๊อค ผมก็แอบคิดถึงตลอด แต่ไม่ทักไปหลายเดือนเลย แอบซึมๆอยู่คยเดียว สงสัยผมคงรักเขาเข้าแล้ว) ผมก็เลยทักไปแบบว่าส่งรูปที่เสียดาวไปว่าแพ้เลย เขาก็แบบขอโทษอะไรงี้ ผมก็เลยได้โอกาสละคุยต่อเลย คุยกันไปเริ่ยๆ ก็ไม่มีวี่แววที่จะได้คบกัน จนมา ม.2 เปิดเทอมใหม่มา ผมก็ยังคุยกันปกติ (มันคือรักครั้งแรกของผม ผมอาจจะซื่อบื่อหน่อยที่ไม่ค่อยรู้เรื่องอะไร แค่เขาไม่ได้มาคุยต่อทำตัวห่างก็น่าจะรู้แล้ว555) จนวันนึงเขาทักมาบอกว่า เพื่อนคนนึงของเขาเหมือนแบบจะจีบเขา ทันใดนั้นอาการหึงก็มาทันที แต่ผมไม่ได้ออกตัวมากนะ555 ผมก็ตอบแบบว่า มันอาจจะชอบมั้ง (ผมใช้สรรพนามว่ากับกูกับเขานะ แบบเป็นเพื่อนสนิทกัน เป็นเพื่อนสนิทต่างห้อง) แล้วเหมือนเขาจะรู้นานแล้วแหละ ว่าผมชอบเขา แต่เขาก็ไม่ได้อะไร จนวันนี้แหละ เขาถามผม ว่าผมชอบเขาหรอ คือผมแบบ ทำตัวไม่ถูกมาก ชอบเขามาตั้งนาน แต่ไม่เคยคิดจะบอก อยู่ในสถานะเพื่อนสนิทมาตลอด (ระหว่างพิมพ์อยู่ตอนนี้ยังเขินเลย5555) ผมก็ตอบแบบเขินว่า ไม่รู้สิ อะไรอย่างเงี้ย แบบ ทำตัวไม่ถูก เขินมาก ไม่ตอบเขาสักที จนผ่านมาอีกวัน เขาก็บอกว่าให้กลับไปตอบคำถามเขาหน่อยนะ ผมก็แบบ ทำไงดี จะบอกไปตรงๆเลยไหม หรือจะเก็บไว้ไม่บอกไป ความรู้สึกมันสับสนไปหมดเลย จนตอนกำลังนั่งกลับบ้าน ระหว่างนั้นก็นั่งคิดว่า จะตอบว่าเราชอบเขา จะได้เป็นแฟนกับเขาแน่ๆ!!! พอถึงบ้าน เราก็ยืนทำใจ ทักไปหาเขา แบบ คุยเฉยๆ ทำเป็นลืมคำถามอะ 5555 เพราะเขิน แต่เขาก็ถามว่า ว่ารู้สึกยังไง ชอบใช่มั้ย ด้วยความที่เราซื่อบื้อ+ขี้อาย+ขี้เขิน เราก็ตอบแบบ
"อืม ใช่" ไรประมาณนี้ ด้วยความหวังอันแรงกล้าว่าจะได้คบกับเขาแน่ๆ ผมก็ตั้งตารอ เเละคำตอบที่ได้ คือ!!!!!!!
"จริงหรอ" "ล้อเล่นหน่าา555" เราก็แบบ "จริงๆนะ ไม่เชื่อก็แล้วแต่" แบบ เด็กน้อยมาก 55555 เขาก็ตอบแบบ "ไม่คิดมากหน่าาา" เราก็แบบ "
" แอบผิดหวัง หลังจากนั้นเราก็รู้ตัว ว่าเขาไม่ได้รักเรา เราแค่คิดไปเอง คิดไปเองมาตลอดเลย ว่าเขารู้สึกดีกับเรา ว่าเขารักเรา แต่มันไม่ใช่ ไม่ใช่เลย และนั้นก็เป็นน้ำตาเเรกที่ร้องให้เพราะความรัก เป็นครั้งแรกที่เข้าใจคนอื่นว่าเขาเสียใจกับความรักมันเป็นยังไง มันอาจจะดูเด็กน้อยไปหน่อย แต่เรารักเขามากๆเลยนะ ☹️😞 (ถ้าเธอมาอ่านแล้วรู้ว่าเป็นเรา เราอยากบอกว่าเรารักแกมากๆนะ)
หลังจากวันนั้นผ่านไป เราก็ทำตัวห่างเขา เพราะไม่กล้าสบตา ไม่กล้าเจอหน้า ทั้งที่รักเขามากๆ เขาก็พยายามเข้าหาเรานะ แต่เราก็ทำตัวห่าง จนผ่านไปก็เริ่มชินกัน เราก็ยังรักเขา แต่เราก็ทำตัวแบบเพื่อน ไม่หึง ไม่แสดงออก ให้คำปรึกษาเขา คุยเป็นเพื่อนเขา ด้วยหวังว่าสักวันเขาจะให้โอกาสเรา
หลายครั้งที่เรากลับมาบ้าน เวลาไม่มีคนอยู่ หรืออยู่ที่ลับตาคน เราก็จะแอบร้องไห้อยู่คนเดียว ทุกครั้งที่คิดถึง ก็จะนอนร้องไห้อยู่คนเดียว เพราะทุกครั้งที่ร้องไห้มันจะเหมือนว่าเราได้ปลดปล่อย ไม่อึดอัด
เวลาเขามาปรึกษาเรื่องคนที่เขาแอบชอบ หรือเป็นแฟนเขา เรายินดีให้คำปรึกษาตลอด แต่หลังหน้าจอก็จะมีน้ำตาไหลทุกครั้ง ทุกครั้งที่เขามีแฟน ขึ้นสเตตัสว่าคบกัน เรายินดีเสมอ ถึงเราจะเสียใจ แต่เขามีความสุขเราก็มีความสุขแล้ว
จนขึ้นม.3 ผมก็ยังรักเขาอยู่ แต่ด้วยความที่โตขึ้น ความคิดเป็นโตขึ้น ร่างกายโตขึ้นเป็นวัยรุ่น เราสูง175+ เขาตัวเตี้ยกว่าเรา แต่ยิ่งมองก็ยิ่งน่ารัก 55555 (นอกเรื่องละ) ม.3เป็นปีที่มีความสุขมาก มีเพื่อนพาเล่นพาเที่ยว พาทำอะไรหลายๆอย่าง คุยกันแบบเปิดใจ มันก็กล้าทำให้ผมคุยเปิดใจกับเพื่อน เพื่อนถามผมว่าผมชอบใคร เห็นมานานก็ไม่มีแฟนสักที แต่ผมก็ไม่บอก แต่มันสัญญาว่าจะไม่บอกใคร แต่ก็รู้ๆกันอยู่ 55555 รู้กันทั้งรร.ละมั้งตอนนั้นที่บอกมัน55555 จนมันก็เริ่มมีแบบ เพื่อนแซวบ้าง ว่าแบบ "เฮ้ยๆ มาเเล้วๆ" แบบคอยจำผิดผมกับคนที่ชอบอะ ผมก็แอบเขินหน่อยนะ แต่จริงๆไม่อยากจะให้เพื่อนแซวเลย เพราะรู้สึกได้ว่าเขาอึดอัดมาก
ขึ้นม.3มาได้ เราก็คิดได้ว่า ปีนี้มันเป็นปีสุดท้ายแล้ว ที่เราจะได้อยู่ด้วยกัน ผมก็เลย เอาวะ ปีสุดท้ายแล้ว เราโตขึ้นแล้ว เปลี่ยนไปเยอะ เราก็เลยแบบพยายามจีบอะ แต่ไม่เคยจีบผู้หญิงเลยเว้ย เราก็แบบปรึกษาเพื่อนสนิทเราที่เป็นผู้หญิงที่สนิทกับคนที่เราชอบ ปรึกษาเพื่อนทุกคน ว่าทำไง เพื่อนก็ให้คำแนะนำเยอะเลย เราก็เริ่มจากแบบ พยายามคุย พาไปซื้อขนม เลี้ยงขนมอันนี้แหละประจำ นางชอบมาแบบขอให้ผมซื้อขนมให้ ถ้าไม่ให้นางจะต่อย5555 ผมชอบนางที่เป็นคนนิสัยกวนตีนขี้เล่นแบบนี้แหละ และเราก็ตัดสินใจว่าจะเก็บตังซื้อของขวัญวันเกิดให้เขาสักชิ้น แต่ไม่ได้บอกใคร ละหว่างเก็บตังอยู่ๆนางก็ทักมาว่า จะวันเกิดนางแล้ว จะให้ของขวัญไรนาง ไม่ได้ถามตรงนะ ถามแบบเด็กอ้อนพ่อแม่อยากได้ของอะ5555 เราก็แบบ เดะพี่ซื้อให้ไอน้องจะเอาไรบอกมา นางบอกเอาบ้านหลังนึง เราชอบนางที่แบบนี้แหละ 5555 แต่ใจลึกๆเราก็รู้ตัวนะว่าถึงทำไปก็ไม่ได้คบหรอก แต่มันก็แอบหวังลึกๆในใจแต่ในเมื่อปีนี้ปีสุดท้ายเเล้ว เราก็อยากจะทำอะไรที่เราอยากทำ ของขวัญวันเกิดเราจะซื้อตุ๊กตา แต่นางไม่ชอบ เราคิดไรไม่ออกเพื่อนบอกผู้หญิงชอบเครื่องสำอาง วันนั้นเราก็ให้เพื่อนขับมอไซค์หาห้างเลย ไปซื้อลิปมาให้นางอันนึง เราไปลองแบบทาทั่วแขนอะหาสีที่นางน่าจะชอบ แขนเลอะไปหมด จนได้มา แล้วก็อีกแล้ว ผ่านมาสักหลายๆเดือน เหมือนเราไปแกล้วไรนางละนางงอนเรา นางเลยบล๊อคเรา แต่เราไม่ชอยเลยเวลาคนบล๊อค เราก็แบบ อืม แล้วแต่เลย หลังจากนั้นก็ไม่คุยกันเลย แต่ใจเรารักมาก อยากคุย อยากทักไป แต่ทำไรไม่ได้ จนวันๆนึง มีรุ่นพี่คนนึงที่จบไปแล้ว เขามาเต๊าะเราอะ แบบ จีบเรา ไรงี้ เราก็ลองเปิดใจคุยกับเขา ด้วยตอนนั้นทีงอนกัน เราก็ไม่สนใจนางเลย เพื่อนเราก็แบบให้เราคุยกับพี่เถอะ เราแอบรักมา3ปีแล้ว เขาก็รู้ แต่เขาไม่รัก เราจะพยายามทำไม เราก็เลยคุยกับพี่เขา แล้ววันนั้นมีงานประจำโรงเรียน นางก็มาเหมือนกัน มาเจอเราด้วย แต่เราก็ไม่คุย แต่นางพยายามง้อเรา แบบเดินตามเลย ดึงแขน เอาตัวมาใกล้ คือเราเขินมาก จะเป็นลมตายคาเซเว่นแล้ว แต่เก็บอาการอยู่ เราก็เลยให้อภัยนาง5555 แต่เราก็ไม่ได้ทักไปหานางเลย เพราะเราคุยกับพี่เขาอยู่
หลังจากนั้นเรากับพี่เขาก็เป็นคนคุยกัน เรารักพี่เขามาก แรกๆเราอาจจะมีอาการคิดถึงนางหน่อย แต่เราพยายามซื่อสัตย์กับพี่เขา พอคุยนานเข้าเราก็รักเขา เราคุยกันแค่เดือนเดียวเองแต่เรารักเขามา แล้ววันนึงพี่เขาก็ทำตัวห่าง ไม่ทักหาเรา เราทักไปก็ไม่อ่าน หรืออ่านไม่ตอบ จนวันนึงเขาทิ้งเรา เราเสียใจหนักมาก แบบ ทำไมถึงทิ้งเราอะ เราทำอะไรผิด จากนั้นเราก็ซึมๆ ไม่ได้รู้สึกรักใครอีกเลย และก็ไม่อยากจะรักใครอีก มันเลยทำให้เรากลับไปคิดถึงนาง แต่เราก็ไม่ทักไปนะ กลัวนางจะรำคาญเรา แต่มันเป็นอะไรก็ไม่รู้ แทบทุกครั้งที่เราคิดถึงนางมากๆ อยู่ๆนางก็จะทักมาแบบ ส่งรูปฮาๆ หรือทักมาเฉยๆ อะไรประมาณนี้ เวลาเราคิดถึงเขามากๆเราก็จะไปนอนร้องไห้ในห้องนอน ดาวน์หนักมาก แล้วอยู่ๆนางก็ทักมา ทำให้เราดีใจ (เหมือนนางจะรู้555) เราก็ดีใจที่ได้คุยกับนาง ถึงแม้ในสถานะในเราก็ดีใจ ขอแค่ยังมีนางอยู่กับเรา เรารักนางในแบบว่า ไม่ได้รักอยากจะเอามาครอบครอง อยากจะเอามาเป็นแฟน แต่รักเพราะรักจริงๆ ไม่รู้เป็นอะไร อยากใช้ชีวิตร่วมกัน อยากแต่งงาน แต่เรารู้ตัวว่ามันเป็นไปไม่ได้ มันราวกับดอกฟ้ากับหมาวัด เราทำได้แค่อยู่ห่างๆ เห็นนางมีความสุขเราก็มีความสุขแล้ว ถึงแม้จะไม่ได้ครอบครอง
จบม.3เราคิดว่าเราจะซื้อตุ๊กตากับดอกไม้ไปให้นาง จะให้แบบให้ตรงนั้นเลย ให้แบบไม่อาย แต่......
เพราะ โควิด-19 มันทำให้ผมไม่มีโอกาสนั้น...
เราจบม.3แบบเงียบๆ แบบไม่มีคำร่ำรา ไม่ได้อยากทำในสิ่งที่อยากทำเลย เราแยกย้ายกันแบบไม่มีอะไรบอกกล่าว จนวันที่ผมต้องไปเอาใบจบที่รร.เก่า ได้ข่าวว่าจะเจอนางด้วย เราก็ดีใจมาก แต่เราคิดแล้วว่าเราตะทำตัวปกติ แอบรักฝ่ายเดียวนี่แหละดีแล้ว
หลังจากนั้นก็เป็นครั้งสุดท้ายที่ได้เจอนาง.....
นี่ก็ผ่านมา4ปีแล้วที่ผมรักเขา ตอนนี้ผมอยู่ปวช. นางก็ไปต่อสายสามัญ ไม่ได้เจอกันเลย ผมคิดถึงเขาตลอด และหวังว่าจะได้เจอกันอีก ได้ทำความรู้จักกันใหม่ ได้เริ่มความสัมพันธ์ครั้งใหม่ แต่จะในสถานะอะไร ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ทุกวันนี้ก็ยังคงคิดถึง ยังรอ ระหว่างที่เขียนกระทู้นี้ก็ยังคิดถึงนาง นางจะรู้บ้างมั้ยนะ5555 แต่ยังดีที่นางมีที่พักอีกที่ที่อยู่ใกล้ๆกับบ้านยายผม เวลาที่ผมคิดถึง ผมก็จะไปนั่งมองที่ตึกๆนั้น มันทำให้ผมนึกถึงช่วงเวลาเก่าๆ ถึงจะทรมาน มีน้ำตา แต่มันก็มีความสุขมากๆเลย
ขอให้ทุกคนอ่านให้จบนะครับ ผมตั้งใจเขียนมากๆ
เราอายุแค่ 16 แต่รักคนๆนึง ไม่ได้แค่รัก แต่อยากใช้ชีวิตด้วยกัน
เรื่องอาจจะยาวหน่อยนะครับ คืออยากจะเล่าเฉยๆครับ คือเรื่องมันมีอยู่ว่า ตอนที่ผมเรียนจบ ป.6มา ผมก็มาต่อม.1ที่โรงเรียนเดิมนี้แหละ ผมเป็นเด็กขี้เล่น ทำตัวเป็นเด็ก เป็นเด็กขี้อายกับคนไม่สนิท พูดมาก เป็นตัวฮาบ้าง บางครั้งก็อาจโดนแกล้งบ้างบูลลี่บ้าง เป็นเด็กตัวอ้วนๆดำๆ 5555 ไม่เคยจะมีความรักจิงๆจังๆสักที และผมก็ไม่ค่อยจะสนอะไรแบบนี้ด้วย จนขึ้นม.1 มานี่แหละครับ ผมก็ทำตัวเป็นเด็กเล่นๆตามประสาของผม จนครั้งนึง เพื่อนของผมก็มีแฟนนี่แหละ เขาก็เป็นผู้หญิงธรรมดาๆคนนึง น่ารัก ขี้เล่น ยิ้มแล้วน่ารักมาก5555555 แต่ตอนนั้นผมก็ไม่อะไร ไม่ได้ชอบเขาด้วยซ้ำ ก็เล่นกันเป็นเพื่อนปกติ เเล้วมีวันนึงเขาทักมาถามอะไรสักอย่างนึง
แต่ผมก็ตอบๆไป แต่เหมือนเขาก็เริ่มทักมาบ่อยขึ้นไรประมาณนี้ แต่ผมก็เฉยๆนะ ไม่ได้อะไร แล้ววันๆนึง เขาก็เลิกกับเพื่อนผม ด้วยเหตุผลที่แบบเหมือนเพื่อนผมไม่ค่อยใส่ใจเขา แล้วทีนี้เขาก็เริ่มทักผมมาบ่อยขึ้น ผมก็เป็นอะไรของผมก็ไม่รู้ ทีนี้ดันใจง่าย5555 เริ่มจะรู้สึกดีกับเขา เริ่มคิดว่าเขารักเราหรอ ตอนนั้นเป็นช่วงทีรู้สึกดีมากๆ เป็นครั้งเเรกของอะไรหลายๆอย่าง ได้คุยกันแบบจริงๆครั้งแรก รักครั้งแรก จนวันนึง อันนี้ผมก็จำไม่ค่อยได้เหมือนกัน เหมือนกับว่าเขาค่อยๆห่างหายไปจากผม ตอนนั้นมีครั้งนึงที่เราก็คุยกันปกติ และเหมือนว่าเขาจะแกล้งบล็อกแมสเสจผมไรประมาณนี้ แต่ผมกลับจิงจังละคิดมาก5555 ผมนึกว่าเขาเกลียดผม เพราะผมก็ไม่ได้หน้าตาดี ผมก็ไม่คุยกับเขาเลย แบบ นานอยู่ หลายเดือน จนช่วงปิดเทอม ผมก็เล่นเกมของผม และเขาเชิญผมมาเล่นด้วยกัน แล้วก็แพ้ เสียดาว5555 (ด้วยความที่ตั้งแต่ตอนที่เขาบล๊อค ผมก็แอบคิดถึงตลอด แต่ไม่ทักไปหลายเดือนเลย แอบซึมๆอยู่คยเดียว สงสัยผมคงรักเขาเข้าแล้ว) ผมก็เลยทักไปแบบว่าส่งรูปที่เสียดาวไปว่าแพ้เลย เขาก็แบบขอโทษอะไรงี้ ผมก็เลยได้โอกาสละคุยต่อเลย คุยกันไปเริ่ยๆ ก็ไม่มีวี่แววที่จะได้คบกัน จนมา ม.2 เปิดเทอมใหม่มา ผมก็ยังคุยกันปกติ (มันคือรักครั้งแรกของผม ผมอาจจะซื่อบื่อหน่อยที่ไม่ค่อยรู้เรื่องอะไร แค่เขาไม่ได้มาคุยต่อทำตัวห่างก็น่าจะรู้แล้ว555) จนวันนึงเขาทักมาบอกว่า เพื่อนคนนึงของเขาเหมือนแบบจะจีบเขา ทันใดนั้นอาการหึงก็มาทันที แต่ผมไม่ได้ออกตัวมากนะ555 ผมก็ตอบแบบว่า มันอาจจะชอบมั้ง (ผมใช้สรรพนามว่ากับกูกับเขานะ แบบเป็นเพื่อนสนิทกัน เป็นเพื่อนสนิทต่างห้อง) แล้วเหมือนเขาจะรู้นานแล้วแหละ ว่าผมชอบเขา แต่เขาก็ไม่ได้อะไร จนวันนี้แหละ เขาถามผม ว่าผมชอบเขาหรอ คือผมแบบ ทำตัวไม่ถูกมาก ชอบเขามาตั้งนาน แต่ไม่เคยคิดจะบอก อยู่ในสถานะเพื่อนสนิทมาตลอด (ระหว่างพิมพ์อยู่ตอนนี้ยังเขินเลย5555) ผมก็ตอบแบบเขินว่า ไม่รู้สิ อะไรอย่างเงี้ย แบบ ทำตัวไม่ถูก เขินมาก ไม่ตอบเขาสักที จนผ่านมาอีกวัน เขาก็บอกว่าให้กลับไปตอบคำถามเขาหน่อยนะ ผมก็แบบ ทำไงดี จะบอกไปตรงๆเลยไหม หรือจะเก็บไว้ไม่บอกไป ความรู้สึกมันสับสนไปหมดเลย จนตอนกำลังนั่งกลับบ้าน ระหว่างนั้นก็นั่งคิดว่า จะตอบว่าเราชอบเขา จะได้เป็นแฟนกับเขาแน่ๆ!!! พอถึงบ้าน เราก็ยืนทำใจ ทักไปหาเขา แบบ คุยเฉยๆ ทำเป็นลืมคำถามอะ 5555 เพราะเขิน แต่เขาก็ถามว่า ว่ารู้สึกยังไง ชอบใช่มั้ย ด้วยความที่เราซื่อบื้อ+ขี้อาย+ขี้เขิน เราก็ตอบแบบ
"อืม ใช่" ไรประมาณนี้ ด้วยความหวังอันแรงกล้าว่าจะได้คบกับเขาแน่ๆ ผมก็ตั้งตารอ เเละคำตอบที่ได้ คือ!!!!!!!
"จริงหรอ" "ล้อเล่นหน่าา555" เราก็แบบ "จริงๆนะ ไม่เชื่อก็แล้วแต่" แบบ เด็กน้อยมาก 55555 เขาก็ตอบแบบ "ไม่คิดมากหน่าาา" เราก็แบบ "
หลังจากวันนั้นผ่านไป เราก็ทำตัวห่างเขา เพราะไม่กล้าสบตา ไม่กล้าเจอหน้า ทั้งที่รักเขามากๆ เขาก็พยายามเข้าหาเรานะ แต่เราก็ทำตัวห่าง จนผ่านไปก็เริ่มชินกัน เราก็ยังรักเขา แต่เราก็ทำตัวแบบเพื่อน ไม่หึง ไม่แสดงออก ให้คำปรึกษาเขา คุยเป็นเพื่อนเขา ด้วยหวังว่าสักวันเขาจะให้โอกาสเรา
หลายครั้งที่เรากลับมาบ้าน เวลาไม่มีคนอยู่ หรืออยู่ที่ลับตาคน เราก็จะแอบร้องไห้อยู่คนเดียว ทุกครั้งที่คิดถึง ก็จะนอนร้องไห้อยู่คนเดียว เพราะทุกครั้งที่ร้องไห้มันจะเหมือนว่าเราได้ปลดปล่อย ไม่อึดอัด
เวลาเขามาปรึกษาเรื่องคนที่เขาแอบชอบ หรือเป็นแฟนเขา เรายินดีให้คำปรึกษาตลอด แต่หลังหน้าจอก็จะมีน้ำตาไหลทุกครั้ง ทุกครั้งที่เขามีแฟน ขึ้นสเตตัสว่าคบกัน เรายินดีเสมอ ถึงเราจะเสียใจ แต่เขามีความสุขเราก็มีความสุขแล้ว
จนขึ้นม.3 ผมก็ยังรักเขาอยู่ แต่ด้วยความที่โตขึ้น ความคิดเป็นโตขึ้น ร่างกายโตขึ้นเป็นวัยรุ่น เราสูง175+ เขาตัวเตี้ยกว่าเรา แต่ยิ่งมองก็ยิ่งน่ารัก 55555 (นอกเรื่องละ) ม.3เป็นปีที่มีความสุขมาก มีเพื่อนพาเล่นพาเที่ยว พาทำอะไรหลายๆอย่าง คุยกันแบบเปิดใจ มันก็กล้าทำให้ผมคุยเปิดใจกับเพื่อน เพื่อนถามผมว่าผมชอบใคร เห็นมานานก็ไม่มีแฟนสักที แต่ผมก็ไม่บอก แต่มันสัญญาว่าจะไม่บอกใคร แต่ก็รู้ๆกันอยู่ 55555 รู้กันทั้งรร.ละมั้งตอนนั้นที่บอกมัน55555 จนมันก็เริ่มมีแบบ เพื่อนแซวบ้าง ว่าแบบ "เฮ้ยๆ มาเเล้วๆ" แบบคอยจำผิดผมกับคนที่ชอบอะ ผมก็แอบเขินหน่อยนะ แต่จริงๆไม่อยากจะให้เพื่อนแซวเลย เพราะรู้สึกได้ว่าเขาอึดอัดมาก
ขึ้นม.3มาได้ เราก็คิดได้ว่า ปีนี้มันเป็นปีสุดท้ายแล้ว ที่เราจะได้อยู่ด้วยกัน ผมก็เลย เอาวะ ปีสุดท้ายแล้ว เราโตขึ้นแล้ว เปลี่ยนไปเยอะ เราก็เลยแบบพยายามจีบอะ แต่ไม่เคยจีบผู้หญิงเลยเว้ย เราก็แบบปรึกษาเพื่อนสนิทเราที่เป็นผู้หญิงที่สนิทกับคนที่เราชอบ ปรึกษาเพื่อนทุกคน ว่าทำไง เพื่อนก็ให้คำแนะนำเยอะเลย เราก็เริ่มจากแบบ พยายามคุย พาไปซื้อขนม เลี้ยงขนมอันนี้แหละประจำ นางชอบมาแบบขอให้ผมซื้อขนมให้ ถ้าไม่ให้นางจะต่อย5555 ผมชอบนางที่เป็นคนนิสัยกวนตีนขี้เล่นแบบนี้แหละ และเราก็ตัดสินใจว่าจะเก็บตังซื้อของขวัญวันเกิดให้เขาสักชิ้น แต่ไม่ได้บอกใคร ละหว่างเก็บตังอยู่ๆนางก็ทักมาว่า จะวันเกิดนางแล้ว จะให้ของขวัญไรนาง ไม่ได้ถามตรงนะ ถามแบบเด็กอ้อนพ่อแม่อยากได้ของอะ5555 เราก็แบบ เดะพี่ซื้อให้ไอน้องจะเอาไรบอกมา นางบอกเอาบ้านหลังนึง เราชอบนางที่แบบนี้แหละ 5555 แต่ใจลึกๆเราก็รู้ตัวนะว่าถึงทำไปก็ไม่ได้คบหรอก แต่มันก็แอบหวังลึกๆในใจแต่ในเมื่อปีนี้ปีสุดท้ายเเล้ว เราก็อยากจะทำอะไรที่เราอยากทำ ของขวัญวันเกิดเราจะซื้อตุ๊กตา แต่นางไม่ชอบ เราคิดไรไม่ออกเพื่อนบอกผู้หญิงชอบเครื่องสำอาง วันนั้นเราก็ให้เพื่อนขับมอไซค์หาห้างเลย ไปซื้อลิปมาให้นางอันนึง เราไปลองแบบทาทั่วแขนอะหาสีที่นางน่าจะชอบ แขนเลอะไปหมด จนได้มา แล้วก็อีกแล้ว ผ่านมาสักหลายๆเดือน เหมือนเราไปแกล้วไรนางละนางงอนเรา นางเลยบล๊อคเรา แต่เราไม่ชอยเลยเวลาคนบล๊อค เราก็แบบ อืม แล้วแต่เลย หลังจากนั้นก็ไม่คุยกันเลย แต่ใจเรารักมาก อยากคุย อยากทักไป แต่ทำไรไม่ได้ จนวันๆนึง มีรุ่นพี่คนนึงที่จบไปแล้ว เขามาเต๊าะเราอะ แบบ จีบเรา ไรงี้ เราก็ลองเปิดใจคุยกับเขา ด้วยตอนนั้นทีงอนกัน เราก็ไม่สนใจนางเลย เพื่อนเราก็แบบให้เราคุยกับพี่เถอะ เราแอบรักมา3ปีแล้ว เขาก็รู้ แต่เขาไม่รัก เราจะพยายามทำไม เราก็เลยคุยกับพี่เขา แล้ววันนั้นมีงานประจำโรงเรียน นางก็มาเหมือนกัน มาเจอเราด้วย แต่เราก็ไม่คุย แต่นางพยายามง้อเรา แบบเดินตามเลย ดึงแขน เอาตัวมาใกล้ คือเราเขินมาก จะเป็นลมตายคาเซเว่นแล้ว แต่เก็บอาการอยู่ เราก็เลยให้อภัยนาง5555 แต่เราก็ไม่ได้ทักไปหานางเลย เพราะเราคุยกับพี่เขาอยู่
หลังจากนั้นเรากับพี่เขาก็เป็นคนคุยกัน เรารักพี่เขามาก แรกๆเราอาจจะมีอาการคิดถึงนางหน่อย แต่เราพยายามซื่อสัตย์กับพี่เขา พอคุยนานเข้าเราก็รักเขา เราคุยกันแค่เดือนเดียวเองแต่เรารักเขามา แล้ววันนึงพี่เขาก็ทำตัวห่าง ไม่ทักหาเรา เราทักไปก็ไม่อ่าน หรืออ่านไม่ตอบ จนวันนึงเขาทิ้งเรา เราเสียใจหนักมาก แบบ ทำไมถึงทิ้งเราอะ เราทำอะไรผิด จากนั้นเราก็ซึมๆ ไม่ได้รู้สึกรักใครอีกเลย และก็ไม่อยากจะรักใครอีก มันเลยทำให้เรากลับไปคิดถึงนาง แต่เราก็ไม่ทักไปนะ กลัวนางจะรำคาญเรา แต่มันเป็นอะไรก็ไม่รู้ แทบทุกครั้งที่เราคิดถึงนางมากๆ อยู่ๆนางก็จะทักมาแบบ ส่งรูปฮาๆ หรือทักมาเฉยๆ อะไรประมาณนี้ เวลาเราคิดถึงเขามากๆเราก็จะไปนอนร้องไห้ในห้องนอน ดาวน์หนักมาก แล้วอยู่ๆนางก็ทักมา ทำให้เราดีใจ (เหมือนนางจะรู้555) เราก็ดีใจที่ได้คุยกับนาง ถึงแม้ในสถานะในเราก็ดีใจ ขอแค่ยังมีนางอยู่กับเรา เรารักนางในแบบว่า ไม่ได้รักอยากจะเอามาครอบครอง อยากจะเอามาเป็นแฟน แต่รักเพราะรักจริงๆ ไม่รู้เป็นอะไร อยากใช้ชีวิตร่วมกัน อยากแต่งงาน แต่เรารู้ตัวว่ามันเป็นไปไม่ได้ มันราวกับดอกฟ้ากับหมาวัด เราทำได้แค่อยู่ห่างๆ เห็นนางมีความสุขเราก็มีความสุขแล้ว ถึงแม้จะไม่ได้ครอบครอง
จบม.3เราคิดว่าเราจะซื้อตุ๊กตากับดอกไม้ไปให้นาง จะให้แบบให้ตรงนั้นเลย ให้แบบไม่อาย แต่......
เพราะ โควิด-19 มันทำให้ผมไม่มีโอกาสนั้น...
เราจบม.3แบบเงียบๆ แบบไม่มีคำร่ำรา ไม่ได้อยากทำในสิ่งที่อยากทำเลย เราแยกย้ายกันแบบไม่มีอะไรบอกกล่าว จนวันที่ผมต้องไปเอาใบจบที่รร.เก่า ได้ข่าวว่าจะเจอนางด้วย เราก็ดีใจมาก แต่เราคิดแล้วว่าเราตะทำตัวปกติ แอบรักฝ่ายเดียวนี่แหละดีแล้ว
หลังจากนั้นก็เป็นครั้งสุดท้ายที่ได้เจอนาง.....
นี่ก็ผ่านมา4ปีแล้วที่ผมรักเขา ตอนนี้ผมอยู่ปวช. นางก็ไปต่อสายสามัญ ไม่ได้เจอกันเลย ผมคิดถึงเขาตลอด และหวังว่าจะได้เจอกันอีก ได้ทำความรู้จักกันใหม่ ได้เริ่มความสัมพันธ์ครั้งใหม่ แต่จะในสถานะอะไร ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ทุกวันนี้ก็ยังคงคิดถึง ยังรอ ระหว่างที่เขียนกระทู้นี้ก็ยังคิดถึงนาง นางจะรู้บ้างมั้ยนะ5555 แต่ยังดีที่นางมีที่พักอีกที่ที่อยู่ใกล้ๆกับบ้านยายผม เวลาที่ผมคิดถึง ผมก็จะไปนั่งมองที่ตึกๆนั้น มันทำให้ผมนึกถึงช่วงเวลาเก่าๆ ถึงจะทรมาน มีน้ำตา แต่มันก็มีความสุขมากๆเลย
ขอให้ทุกคนอ่านให้จบนะครับ ผมตั้งใจเขียนมากๆ