ทำไมโตขึ้นไอ้ความอยากคุย หรืออยากนัดเจอเพื่อนมันเริ่มค่อยๆหายไป??

ตอนช่วงที่ผมเรียนมัธยมต้น จนถึงจบมหาลัยเป็นช่วงที่ผมรู้สึกมีความสุขกับคำว่าเพื่อนที่สุดครับ คุยเรื่องอะไรก็ได้ไม่มีกั๊ก ชวนกันทำอะไรแย่ๆบ้าง ดีบ้าง ทำเรื่องบ้าๆบอๆ ตกเย็นชวนกันไปบ้านเพื่อนคนนั้นคนนี้ ไปป่วนบ้านมัน55 นอนเล่นคุยกัน พากันไปกินของอร่อยๆ สลับกันเลี้ยงบ้าง แต่พอเราโตขึ้นไอ้สิ่งพวกนี้ที่เราเคยทำและมีความสุขด้วยกันกับคำว่าเพื่อนมันค่อยๆหายไป พูดคุยกันน้อยลง ถึงจะมีแต่ก็ไม่พูดกัน ต่างคนต่างใช้ชีวิต เจอกันน้อยลง อ้างธุระกันเยอะขึ้น เริ่มมองโลกคนละมุม คิดเห็นต่างกัน สนใจกันคนละเรื่อง เริ่มมีจุดยืนของใครของมัน ต่างคนต่างไม่ง้อใคร และแล้วมันก็หายจากกันไปครับ จะมีโผล่มาเจอกันก็มีเรื่องเดือดร้อนจริงๆก็โดยเฉพาะเรื่องเงิน และก็อ้างบุญคุณกันว่าแต่ก่อนเรายังเคยช่วยนายอย่างนั้นอย่างนี้ แค่นี้ช่วยไม่ได้เหรอวะ บลาๆ ซึ่งผมไม่ชอบฟิวส์เพื่อนในตอนที่เราโตขึ้นกันที่สุดเลยครับ แอบมีน้อยใจเหมือนกันครับ บางทีก็อยากจะย้อนกลับไปทำอะไรด้วยกันเหมือนเดิมเหมือนเด็กๆแต่มันก็ทำไม่ได้แล้วอะเนอะ ได้แต่เศร้าและยอมรับความจริงที่เกิดขึ้นตามระยะเวลา เพื่อนๆในpantip คิดเห็นยังไงกันบ้างครับ เป็นเพราะสาเหตุอะไร และจะมีทางกลับมาเหมือนเก่าได้ไหม ที่คอยคุยกันทุกเรื่อง เจอกันบ่อยๆ