เล่าเรื่อง เจ้าแมวซึมๆ ของเรา

คือเจอน้องเมื่อ4-5 ปีก่อน น้องหลงมาหน้าบ้าน ทีนี้ บ้านเราก็สงสาร ก็เลยเอามาเลี้ยงกัน ตอนแรกก็เลี้ยงแบบปล่อย ตอนเช้าน้องก็วิ่งเล่นในหมู่บ้าน ตอนเย็นก็กลับมาที่บ้าน ทีนี้มีครั้งนึงที่น้องกลับมาแล้วมีแผลเหวอะที่เขา ก็เลยเอาน้องไปรักษาค่ะ  คนในบ้านก็คุยกันว่าจะเลี้ยงน้องแบบอยู่ในบ้านแล้ว แต่คือแต่ละคนก็มีงานไม่มีเวลาให้ ไอเราก็ต้องไปเรียนทุกวัน   เขาก็เลยทำกรงให้น้องค่ะ   ต่อมา น้องก็อยู่แต่ในกรงตลอด ไม่ค่อยได้ออกมาข้างนอกเหมือนเมื่อก่อน ได้ออกมาก็แค่1ชั่วโมง เอง  น้องก็กลายเป็นแมวซึม ไม่ร่าเริงเหมือนเมื่อก่อนค่ะ    เราพยายามจะคุยกับคนในบ้าน(คนนี้)  **(คือต้องเข้าใจก่อนว่าคนนี้เขาเป็นคนที่ให้น้องอยู่ในกรง ปล่อยน้องมาเล่น แล้วก็ไม่สนใจ เล่นแต่มือถือ  แล้วคือ คนนี้เขาเป็นโรคจิตประเภทนึง ชอบคิดไปเอง ชอบโหวกเหวกโวยวายร้องเพลงดังลั่นบ้าน  เขาชอบคิดว่าถ้าปล่อยให้น้องออกมาข้างนอก น้องจะวิ่งหนีเขาไปแล้วไม่กลับมาอีกค่ะ )**   แต่คือเราคุยกับเขา เขาก็ไม่ยอมค่ะ  เขาไม่ยอมปล่อยให้น้องออกมาเลย  ...มีครั้งนึงที่น้องเคยหลุดไป คนนี้เขาก็โวยวายลั่นเหมือนคนเสียสติค่ะ โทษคนนู้นคนนี้ ทั้งๆที่ตัวเองเป็นคนทำหลุด    

: คือ ถ้าถามว่า ทำไมเราไม่ปล่อยน้องออกมาเอง 
  เราปล่อยน้องออกมาไม่ได้ค่ะ กรงน้องล็อคกุญแจไว้ แล้วกุญแจเนี่ยอยู่ที่เขา เราเปิดเอาน้องออกมาไม่ได้ค่ะ    

สภาพของกรง
    กรงมีผ้าหนาๆหลายชั้นคลุมอยู่ค่ะ ไม่มีแสงสว่างให้น้องเห็น ในกรงทึบมาก บางทีมีแมลงเข้าไป   เวลาที่เขาไม่อยู่เราก็จะไปเอาผ้าที่คลุมกรงออก แล้วน้องก็จะรีบวิ่งขี้นมาชะโงกหัว เราเอามือสอดเข้าไปลูบหัวน้อง น้องก็เอาหัวลูบค่ะ..   ทุกวันเราเห็นน้องซึมตลอด ใครเดินผ่านหน้ากรงน้องก็จะร้องเสียงหงอยๆ