ย่าเราเป็นโรคเครียดค่ะเป็นความดันด้วย ตอนเกิดเหตุน้าสาวเราซึ่งเป็นลูกบุญธรรมของย่า ได้โทรมาขอยืมเงินจากย่าแต่ย่าเราไม่มี เลยด่าทอย่าจนย่าน้อยใจไม่ยอมกินข้าว ขอเกริ่นก่อนน้าสาวกับลุงเรามีหนี้เป็นแสน แถมยังไม่มีงานมีการทำอีกปล่อยให้ย่ากับเราและพ่อแม่หาเงินใช้แทน
และบ่ายวันนั้นหลังจากที่ย่าเราโดนน้าสาวด่า ย่าเราก็ซึมไปเลยไม่ยอมพูดไม่ยอมคุยกับใคร พ่อเรารู้เรื่องเลยโทรไปด่าน้าสาว ย่าได้ยินก็ยิ่งเครียดไปใหญ่คิดว่าพ่อเราจะไปตีน้าอีก(พ่อเราเคยตีน้าแล้วครั้งนึง) ย่าเลยตะโกนลั่นบ้านบอกว่า"อะไรๆก็กุว" หลังจากนั้นย่าก็กินยาแล้วเข้านอนไปเลย เราไม่รู้ค่ะว่าย่ากินยานอนหลับไปกี่เม็ด แต่ย่าไม่ยอมกินข้าวเลย เรียกให้มากินก็ไม่กินบอกจะนอนอย่างเดียว ตกดึกเราเรียกย่าให้กินข้าว ย่ารู้ค่ะแต่ย่าไม่ยอมมากิน ตอนตีสองเรากำลังจะปิดไฟนอนแล้ว เห็นย่าลืมตามามองหน้าเรา เราก็มองกลับไม่ได้พูดอะไรกัน มองกันมาได้สักพักเราก็ออกไปเข้าห้องน้ำ กลับมาก็เห็นย่านั่งกินยา เราเลยถามว่าไม่กินข้าวหรอ ย่าไม่ตอบแล้วเดินไปนอนเลย
ปกติย่าเราเป็นคนตื่นสาย แกจะตื่อนประมาณ9โมง4โมง แต่นี้บ่ายโมงแล้วย่าเรายังไม่ตื่นเลย เราพยามปลุกย่าแล้วย่าก็ไม่ยอมตื่น แต่ย่าก็ยังรู้สึกอยู่ เราเลยหามย่าส่งโรงบาล
ผลสรุปออกมาคือย่าเรากินยาเกินขนาดค่ะ แต่ตอนนี้ท่านปลอดภัยแล้ว พอเรื่องวันนั้นผ่านไปทุกคนรอบตัวเลยคาดโทษไปที่น้องชายเรา ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าน้องเรา"ปากหมา" พูดอะไรไม่คิดนรกกินหัวแน่ บลาๆๆ เราพยายามอธิบายให้คนรอบข้างฟังแต่ไม่มีใครเชื่อเราสักคน ทุกคนกลับขุดเรื่องที่น้องเราเคยพูดไม่ดีกับย่า มาเป็นข้อหาที่ทำให้ย่าตรอมใจทั้งๆที่เรื่องนี้มันผ่านมา4ปีแล้ว
เมื่อย่าตรอมใจแล้วความผิดไปตกที่น้องชายหมดเลย เราควรทำยังไงดีค่ะ
และบ่ายวันนั้นหลังจากที่ย่าเราโดนน้าสาวด่า ย่าเราก็ซึมไปเลยไม่ยอมพูดไม่ยอมคุยกับใคร พ่อเรารู้เรื่องเลยโทรไปด่าน้าสาว ย่าได้ยินก็ยิ่งเครียดไปใหญ่คิดว่าพ่อเราจะไปตีน้าอีก(พ่อเราเคยตีน้าแล้วครั้งนึง) ย่าเลยตะโกนลั่นบ้านบอกว่า"อะไรๆก็กุว" หลังจากนั้นย่าก็กินยาแล้วเข้านอนไปเลย เราไม่รู้ค่ะว่าย่ากินยานอนหลับไปกี่เม็ด แต่ย่าไม่ยอมกินข้าวเลย เรียกให้มากินก็ไม่กินบอกจะนอนอย่างเดียว ตกดึกเราเรียกย่าให้กินข้าว ย่ารู้ค่ะแต่ย่าไม่ยอมมากิน ตอนตีสองเรากำลังจะปิดไฟนอนแล้ว เห็นย่าลืมตามามองหน้าเรา เราก็มองกลับไม่ได้พูดอะไรกัน มองกันมาได้สักพักเราก็ออกไปเข้าห้องน้ำ กลับมาก็เห็นย่านั่งกินยา เราเลยถามว่าไม่กินข้าวหรอ ย่าไม่ตอบแล้วเดินไปนอนเลย
ปกติย่าเราเป็นคนตื่นสาย แกจะตื่อนประมาณ9โมง4โมง แต่นี้บ่ายโมงแล้วย่าเรายังไม่ตื่นเลย เราพยามปลุกย่าแล้วย่าก็ไม่ยอมตื่น แต่ย่าก็ยังรู้สึกอยู่ เราเลยหามย่าส่งโรงบาล
ผลสรุปออกมาคือย่าเรากินยาเกินขนาดค่ะ แต่ตอนนี้ท่านปลอดภัยแล้ว พอเรื่องวันนั้นผ่านไปทุกคนรอบตัวเลยคาดโทษไปที่น้องชายเรา ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าน้องเรา"ปากหมา" พูดอะไรไม่คิดนรกกินหัวแน่ บลาๆๆ เราพยายามอธิบายให้คนรอบข้างฟังแต่ไม่มีใครเชื่อเราสักคน ทุกคนกลับขุดเรื่องที่น้องเราเคยพูดไม่ดีกับย่า มาเป็นข้อหาที่ทำให้ย่าตรอมใจทั้งๆที่เรื่องนี้มันผ่านมา4ปีแล้ว