คือเราเริ่มเลยนะ เราขอระบายในนี้ด้วยเลยละกัน

มันมีครั้งนึงที่เราเห็นว่าอ่ะคุยกับผญ.คนนึงที่ไม่ใช่แม่ ไม่ใช่เพื่อน ทำไมเราคิดแบบนั้นก็เพราะเขาส่งหัวใจให้กัน เราก็แบบมันไม่ใช่ละแบบนี้ไม่ใช่แล้วเราเห็นแต่เราไม่พูดกลัวเขาด่าเรา

แล้วมีหลายๆครั้งเลยที่พ่ออ่ะชอบด่าแม่ตลอดด่าด้วยคำหยาบตลอด โง่บ้าง คำหยาบแบบหยาบเลยอ่ะบ้าง แค่แม่ทำผิดเล็กๆน้อยๆพ่อก็ด่าแม่เราแล้ว เราไม่ชอบเลยอ่ะเราได้ยินเขาพูดแบบนี้มาตั้งแต่ป.6แล้ว

แล้วเรื่องอาชีพพ่อเราอ่ะอยากให้เราเป็นเภสัชกร แต่เราไม่ชอบเราเลยเถียงไปว่า"ไม่ชอบไม่อยากเรียนหนูอยากเรียนอย่างอื่น" เขาตอบกลับมาว่าไงรู้มั้ย "ถ้าเรียนไม่จบไม่ต้องมายุ่งกับกู" เราแบบ ไรวะ.. นี่ชีวิตเรามั้ยถึงเขาจะให้เราเกิดมาแต่นี่มันชีวิตเรามั้ย แม่เราก็พูดว่า "เขาจะเรียนอะไรก็ให้เขาเรียนไป" เราเฟลจริงๆว่ะเราแบบลุกขึ้นไปร้องไห้ในห้องน้ำเลยอ่ะ แย่จริงๆ..

ครั้งที่เราเป็นปจดแบบฉุกเฉินสุดๆแบบจู่ๆน้องก็แผละออกมาเลอะเราก็ตกใจแล้วจัดการเรียบร้อยเดินไปบอกพ่อว่า "หนูเป็นปจด. ไม่มีผ้าอนามัยอ่ะ" คือผ้าอนามัยไม่มีจริงๆและแม่ก็ไปทำงานตอนยืนพูดตอนนั้นก็แบบกลัวไกลเลอะจัดๆ "ก็ออกไปซื้อ" เราก็สตั้น คือในใจเรานึกว่าแบบซื้อให้หน่อยได้มั้ย แต่คำตอบคือ นั่นแหละ เราก็ใส่กางเกงในสองตัว55555และออกไปซื้อที่เซเว่นเอง

และเราก็คิดว่าหัวหน้าครอบครัวเราอ่ะคือแม่ไม่ใช่พ่อ
**ขอบคุณทุกคนนะคะที่เข้ามาอ่านจนถึงตอนนี้เราได้ระบายก็โล่งใจแล้ว**