ผมตามหาผู้หญิงคนนึงอยู่ครับเธอเรียนกฎหมายชั้นเนติบัณฑิต

สวัสดีครับ คำถามนี้อาจจะแปลกๆหน่อย แต่ผมก็อยากจะเล่าให้ฟังก่อนว่าผมตามหาผู้หญิงคนหนึ่งครับ ซึ่งผมไม่รู้จักชื่อเธอเลย เธอและผมกำลังศึกษากฎหมายระดับชั้น เนติบัณฑิต แต่ด้วยความที่ผมต้องย้ายกลับมาเรียนเองที่บ้านเลยไม่ได้เจอเธออีกรวมทั้งปัจจุบันมีโควิทต่างฝ่ายคงต้างเรียนออนไลน์กัน เรื่องมีอยู่ว่า ผมเห็นเธอครั้งแรกในชั้นเรียนลักษณ์ของเธอจะย้อมผมปลายผมจะมีสีทองแล้วข้างบนจะเป็นสีดำ ผิวขาวมาก หุ่นมีน้ำมีนวลตัวสูง เธอเป็นคนขี้เล่นกับเพื่อนจะมีเพื่อนสนิทเป็นตุ๊ดคนนึง(เพื่อนเธอน่าจะชื่อตี๋) เธอดูรักเพื่อนมาก แล้วก็คาดว่ากินเก่งมาก ที่ขาดไม่ได้คือกาแฟเย็นน่าจะเป็นลาเต้ของเซเว่น เธอจะแต่งหน้าหลายสีซึ่งผมชอบมอง แรกๆผมก็มองเธอแบบเฉยๆไม่ได้รู้สึกอะไรแต่ก็มองไปแบบนั้นเรื่อยๆชนิดว่าแบบเคยเจอกันตรงๆผมก็ยังปกติซึ่งเธอเป็นคนเหงื่อเยอะขี้ร้อนเท่าที่สังเกตุมานะคงเป็นคนขี้ร้อนมาก แต่ก็ไม่รู้นะครับเพราะอะไรทำไมถึงผมต้องกลับมามองเธอบ่อยๆอยู่ดีแบบว่าต้องมองทุกครั้งที่มีโอกาศเหมือนมันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่ได้มองผมมองเธอบ่อยมากจนคลั่งจนชอบไปโดยไม่รู้ตัวแล้วจะบอกว่าอาการแรกที่ผมเป็นไม่ได้เขินนะครับแต่ผมตัวร้อนหายใจไม่ออกหงุดหงิดง่ายแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อนมันแปลกมากเพราะผมไม่เคยเป็นแบบนี้กับใครมาก่อนสับสนว่านี่ผมรักเค้าหรอ?นี่คืออาการของคนที่ชอบใครสักคนจนอยากจะเป็นไข้รักหรอ?ผมก็เคยมีแฟนมาแล้วเหมือนคนทั่วไป อายุผมตอนนั้นก็20ไกล้21แล้วทำไมถึงทำตัวเหมือนเด็กๆผมงงมาก แล้วเธอก็หันมาฉับพลันเหมือนรู้ว่าผมแอบมองซึ่งผมตกใจจนกลัวเธอมากๆคิดในใจอะไรว่ะเรากลัวผู้หญิงคนนี้หรอร็สึกเหมือนเธออยู่เหนือจิตใจผมไปแล้ว จนมีวันนึงที่ผมเดินยุคนเดียวแล้วรู้สึกว่าเหมือนมีใครจ้องมองเป็นกลุ่มเลยหันไปเจอเพื่อนๆของเธอกำลังชี้มาทางผมให้เธอเห็นแล้วซึ่งเธอมองผมยุแล้วเธอรีบก้มหน้าเดินแบบก้าวเท้ายาวมากแบบรีบเดินต่อไปผมก็ตกใจก้มหน้าเหมือนแล้วก้าวเท้ายาวๆเดินต่อเหมือนกันคือผมเขินอ่ะทำไรไม่ถูก แล้วเธอกับผมก็มองหน้าแบบจังหวะตรงกันหลายครั้งมากจนผมรวบรวมความกล้าจะเข้าไปขอไลน์ แต่ผมคงทำผิดไปคือบุกตรงมากไปเดินไปถามชื่อแต่ผมไม่ได้ยินที่เธอพูดเลยหูผมอื้อมากไม่ได้ยินแล้วยุดีผมก็ขอไลน์ไปตรงๆ คือเธอไม่ได้ให้คับ เธอถามเอาไปทำอะไรค่ะเรื่องเรียนหรอ ผมใส่ตรงไปว่าก็มองๆยุหลายครั้ง เธอตอบว่าไม่ได้ค่ะ ผมหน้าชามากเลยถอยออกมา เหมือนทุกอย่างจะจบแต่ยังไม่จบครับ ผมก็กลับมาที่บ้านเกิดมาเรียนเองอ่านเองก็ใช้ชีวิตของผมไปปกติโดยที่ยังไม่ลืมเธอยังนึกถึงยุบ่อยมากโดยมีรูปของเธอที่เพื่อนผู้หญิงของผมถ่ายจากด้านหลังมาให้ผมเก็บไว้ ผมก็ดูรูปนั้นทุกวันเลยแม้จะเป็นภาพจากด้านหลังแต่ผมก็ตัดสินใจว่าขอเก็บผู้หญิงคนนี้ไว้ในใจลึกๆก็แล้วกันถ้าตัวผมรักเขาไม่ได้ผมก็ขอเก็บเขาไว้ในใจให้เป็นความรู้สึกดีๆละกัน ที่พีคก็คือ ...
  2เดือนต่อมาครับวันสอบ เนติเขาตะมีสนามสอบ3สนาม ที่เน,ม.สยาม และ ม.ราม ซึ่งผมได้สนามสอบ ม.รามครับ สนามสอบนี้คนเยอะสุดประมาณ4-5พันคน ก่อนสอบ3ชม.มีเวลาว่างผมก็เข้าอะเมซอนใน ม. ไปหากาแฟดื่มปกติไม่ค่อยทานคาปูชิโน่มักจะทานลาเต้กับเมกาโน่ ตอนผมเข้าไปผมรู้สึกเหมือนเห็นอะไรขาวๆข้างๆโต๊ะที่สั่งกาแฟเดินไปไกล้ๆชัดเลยครับ เธอยุในร้านกาแฟที่ผมกำลังเดินเข้าไปครับ ผมรีบตรงไปที่เคาน์เตอร์ปากสั่นสั่งคาปูชิโน่เฉย😅ด้วยความที่ร้านมันเล็กมากๆแล้วคนยุเยอะ ผมก็ยืนรอกาแฟข้างเคาเตอทำเป็นยืนเล่นโทรศัพท์ทั้งที่เน็ตไม่มีก็รีบเข้าไวไฟของร้านทำเป็นเลื่อนดูนั่นดูนี่ทั้งที่ไม่รู้ดูไรมั่ง5555คือผมเขินเธออ่ะแล้วยังกลัวๆจากครั้งก่อนที่โดนเทด้วยอ่ะ😭ยุดีๆเธอเดินมาแล้วเรียกเพื่อนของเธอที่ยืนยุข้างหลังผมโดยที่ผมไม่รู้ว่าในร้านนั้นคือเพื่อนเธอทั้งนั้น555เธอเรียกเพื่อนว่า ลินลี่ เสียงยังติดยุในหัวเลย นึกภาพนะเพื่อนเธออยู่ข้างหลังผมแล้วผมอยู่ตรงกลางและเธออยู่ข้างหน้าผม โอยยยผมแทบจะเข่าทรุดทำอะไรไม่ถูกสั่นไปหมด มีความรู้สึกว่าเธอพูดกับเพื่อนไปด้วยมองหน้าผมไปด้วยแต่ผมไม่กล้าสบตาจนผมได้กาแฟแล้วเดินออกไปจากร้านเพื่อไปเปลี่ยนชุดที่หอพักที่ผมเช่าไว้พอถึงเวลาไกล้สอบผมต้องเดินผ่านอะเมซอนอยู่ดีเพราะมันเป็นทางที่ไกล้ที่สุด ผมก็สงสัยว่าเธอกลับยังว้าาา แต่ตอนนั้นแดดแรงมากแล้วในร้านติดฟิมมองยาก ผมก็มองไปเดินไปด้วยตั้งแต่ระยะ200เมตรเลยจนเดินผ่านจนพ้นตัวร้านไปแล้วผมก็อ่ะหันกลับมาอีกทีเพราะประตูหน้าร้านไม่ติดฟิลมองง่าย หันมาปุ๊ปหึยเธอมองผมอยู่ผมก็ขี้กลัวรีบเดินผสมวิ่งไปห้องสอบเลย จำที่ผมบอกได้มั้ยครับว่าสนาม ม.รามมีจำนวนผู้เข้าสอบหลายคนหลักพัน ผมได้อาคารเดียวห้องเดียวกับเธอเลขที่นั้งแถวไกล้กันซึ่งแบบเออทำไมมันช่างบังเอิญว่ะ แต่ผมทำข้อสอบไปปกตินะ จน นศ.หลายคนเริ่มลุกออกจากที่นั่งผมก็ยังเหลืออยู่1ข้อ(ข้อสอบเป็นอัตนัย)ผมเห็นคนต่อแถวกันสั่งข้อสอบผมก็นั่งดูเพลินๆจนเห็นเธอกำลังดูผมอยู่เธอต่อแถวส่งคำตอบผมก็เขินทำข้อสอบต่อแต่สปีดมากเขีนยด้วยความเร็วสูงเพื่อจะรีบทำรีบส่งแล้วจะวิ่งตามเธอจะไปหาเธออีกครั้ง ออกมาเธอหายไปแล้วครับ ผมหาไม่เจอเศร้าว่ะ เข้าปี2563มีโควิท การสอบถูกเลื่อนไปเป็นสิงหาเลย ผมนึกถึงถึงเธอมาก วันสอบเดือนสิงหาเชื่อมั้ยครับ นศ.เยอะมาก ตามนั้นครับ อาคารเดียวกัน ห้องเดียวกัน แถวไกล้กันครับ ก่อนเข้าห้องสอบผมจะเอากระเป๋าไปวางเงยหน้ามาเจอเธอกับเพื่อนของเธอกำลังเดินยุแล้วเธอเห็นผมกำลังเอาเป๋าวาง เธอบอกเพื่อนเธอเอากระเป๋าวางแถวนี้ละผมที่ยุดีๆก็เกิดอาการไม่กล้าพูดกล้าคุยกับเธอได้แต่ก้มลงนั่งทำเป็นทวนหนังสือแล้วเข้าห้องสอบ ออกจากห้องผมนั่งรอเธอข้างห้องสอบนั่งยุไกล้ๆจุดที่เธอวางกระเป๋านั่งยุนานเลยจนคิดว่าหรือเขาลงไปแล้วเพราะผมไม่รู้กระเป๋าเขาลูกไหนคือผมนั่งแบบเหมือนเฝ้าของให้เลย ก็เลยคิดว่าคงกลับแล้วมั่งเลยลงไปข้างข้างก็ไม่เจอก็อ่ะหนังรอข้างล่างนี่ละ จนเขาก็ลงมากับเพื่อนผมก็ลังเลทำยังไงดีเข้าไปคุยดีมั้ยมองเขาบ่อยมาก เขาก็รู้ว่าผมมองผมเห็นเขาเหมือนหันมามองหลายครั้งเลย เหมือนต่างฝ่ายต่างมีอะไรค้างคาสุดท้ายผมก็ไม่ได้เข้าไปหาเธอครับ ผมงี่เง่ามากถ้าผมกล้าอีกครั้งอย่างน้อยถ้าเจ็บก็เจ็บให้สุดเลย ถ้าดีก็คงจะออกมาดี ปัจจุบันผมทรมานมากครับ หากใครสักคนได้อ่านหรือคนที่เรียนเนติอยู่หากรู้จักเธอที่ผมได้บอกลักษณะไปละก็ ผมอยากรู้จักชื่อเธอครับ ต่อให้ผมไม่สมหวังแต่ผมก็ไม่อยากรักใครสักคนโดยที่ยังเป็นคนแปลกหน้า แค่เป็นเพื่อนก็ยังดีอย่างน้อยก็อยากเห็นเธอมความสุข เธอเป็นคนอารมณ์ดีมากเมื่ออยู่กับเพื่อนๆ ใครคนนั้น