เราอายุ19เกือบจะ20ปี เรามีปัญหาทั้งกับตัวเองและครอบครัวเราเคยพบนักจิตวิทยามาบ้างแต่ก็ไม่โอเคเลย ยังไม่เคยพบจิตแพทย์เพราะเรากลัว.... กลัวจริงๆ เราต้องร้องไห้ใส่เขาแน่ๆ แค่เราจะเปิดปากเล่าน้ำตาก็ไหลแล้ว กลัวจะไม่มีสติที่จะเล่าต่อ เพราะตอนที่พบนักจิตวิทยาก็เป็นแบบนี้
ที่ผ่านมาเราทำตัวเองทั้งนั้น EQ เราคงต่ำมาก เพราะควบคุมอารมณ์เวลาโกรธไม่ได้เลย พยายามปกป้องตัวเอง(เถียง?)ด้วยเหตุผลแต่เหตุผลของเรามันไม่ดีพอเราก็ยิ่งโมโหทำลายข้าวของเป็นแบบนี้ซ้ำๆ
เราโดนดูถูกจากคนในครอบครัวที่เรารู้สึกว่าไว้ใจมากที่สุด นอกคอกบ้าง ไม่มีใครต้องการเรา ไม่มีใครรัก หรือแม้แต่เราไม่ควรจะมีชีวิตอยู่บนโลกนี้ จนตอนนี่เราก็เห็นด้วยกับเขานะ เราเคยเปลี่ยนตัวเองจนได้รับคำชื่นชมมากมายจากเพื่อนและครู เคยได้รับโอกาสมากมายจากการเปลี่ยนแปลงในครั้งนั้น แต่มันไม่เคยดีพอกับคนในครอบครัวเลย ไม่ว่ายังไงก็ไม่ถูกยอมรับ
จนเหมือนเราตกลงมาต่ำกว่าที่เคยรู้สึก เราพยายามร่าเริงกับครอบครัวนะเพราะทุกอย่างมันดูตึงเครียดมาก แต่ไม่มีใครมองเห็นเราเลย เราเริ่มมีปัญหากับความคิดตัวเอง เรามันไร้ค่า สิ่งที่เราเคยทำมาตัวเราก็ไม่ต่างจากขยะสังคมซักเท่าไหร่เลยนี่ คิดว่าตัวเองสมควรตาย แล้วยังเหมือนมีคนพูดอยู่ใกล้ๆหู นินทาว่าเราเป็นคนไม่ดี น่ารังเกียจ น่ารำคาญ ฯลฯ เป็นมาตลอด4ปี(ปัจจุบัน) ที่ผ่านมารู้สึกว่าอยู่กับมันได้แหละ แต่พอขึ้นมหา'ลัยเจอคนอีกมากยิ่งรู้สึกว่าตัวเราเล็กลงจนแทบจะไม่มีตัวตนแม้แต่กับเพื่อนในกลุ่ม เหมือนโดนนินทา เสียงที่เคยได้ยินมันยิ่งชัดขึ้น เป็นกังวล รู้สึกขยะแขยงตัวเองจนอยากจะอ้วก(รู้สึกแบบนี้จริงๆค่ะ)
เราเกลียดตัวเองมาก จนเคยลองพยายามฆ่าตัวตายมาแล้ว หลายวิธีและหลายครั้งแต่ก็ยังรอดมา ไม่มีวิธีไหนที่จะไม่รู้สึกเจ็บเลย....
เราไม่รู้ว่าเหตุผลที่ยังมีชีวิตอยู่ตอนนี้คืออะไร เราไม่มีแรงบันดาลใจที่ทำให้เราสู้ต่อไปได้เลยแม้แต่ครอบครัว
ขอกอดหน่อยได้ไหมคะ
ขออภัยหาก tag ผิดห้องนะคะ
กราบขอบพระคุณค่ะ
เราจะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร...
ที่ผ่านมาเราทำตัวเองทั้งนั้น EQ เราคงต่ำมาก เพราะควบคุมอารมณ์เวลาโกรธไม่ได้เลย พยายามปกป้องตัวเอง(เถียง?)ด้วยเหตุผลแต่เหตุผลของเรามันไม่ดีพอเราก็ยิ่งโมโหทำลายข้าวของเป็นแบบนี้ซ้ำๆ
เราโดนดูถูกจากคนในครอบครัวที่เรารู้สึกว่าไว้ใจมากที่สุด นอกคอกบ้าง ไม่มีใครต้องการเรา ไม่มีใครรัก หรือแม้แต่เราไม่ควรจะมีชีวิตอยู่บนโลกนี้ จนตอนนี่เราก็เห็นด้วยกับเขานะ เราเคยเปลี่ยนตัวเองจนได้รับคำชื่นชมมากมายจากเพื่อนและครู เคยได้รับโอกาสมากมายจากการเปลี่ยนแปลงในครั้งนั้น แต่มันไม่เคยดีพอกับคนในครอบครัวเลย ไม่ว่ายังไงก็ไม่ถูกยอมรับ
จนเหมือนเราตกลงมาต่ำกว่าที่เคยรู้สึก เราพยายามร่าเริงกับครอบครัวนะเพราะทุกอย่างมันดูตึงเครียดมาก แต่ไม่มีใครมองเห็นเราเลย เราเริ่มมีปัญหากับความคิดตัวเอง เรามันไร้ค่า สิ่งที่เราเคยทำมาตัวเราก็ไม่ต่างจากขยะสังคมซักเท่าไหร่เลยนี่ คิดว่าตัวเองสมควรตาย แล้วยังเหมือนมีคนพูดอยู่ใกล้ๆหู นินทาว่าเราเป็นคนไม่ดี น่ารังเกียจ น่ารำคาญ ฯลฯ เป็นมาตลอด4ปี(ปัจจุบัน) ที่ผ่านมารู้สึกว่าอยู่กับมันได้แหละ แต่พอขึ้นมหา'ลัยเจอคนอีกมากยิ่งรู้สึกว่าตัวเราเล็กลงจนแทบจะไม่มีตัวตนแม้แต่กับเพื่อนในกลุ่ม เหมือนโดนนินทา เสียงที่เคยได้ยินมันยิ่งชัดขึ้น เป็นกังวล รู้สึกขยะแขยงตัวเองจนอยากจะอ้วก(รู้สึกแบบนี้จริงๆค่ะ)
เราเกลียดตัวเองมาก จนเคยลองพยายามฆ่าตัวตายมาแล้ว หลายวิธีและหลายครั้งแต่ก็ยังรอดมา ไม่มีวิธีไหนที่จะไม่รู้สึกเจ็บเลย....
เราไม่รู้ว่าเหตุผลที่ยังมีชีวิตอยู่ตอนนี้คืออะไร เราไม่มีแรงบันดาลใจที่ทำให้เราสู้ต่อไปได้เลยแม้แต่ครอบครัว
ขอกอดหน่อยได้ไหมคะ
ขออภัยหาก tag ผิดห้องนะคะ
กราบขอบพระคุณค่ะ