EDIT *** หัวข้ออาจจะไม่เคลียร์ หมายถึงคนที่มีลูกที่อายุ 25 ปีขึ้นไปแล้ว ***
ความรู้สึกของการมีลูกเป็นอย่างไรบ้างครับ ความรู้สึกดีมันเปลี่ยนไปจากตอนที่มีแรกเกิดถึงสิบกว่าปีมั้ย
เป็นคนที่สองจิตสองใจกับความรู้สึกอยากมี/ไม่อยากมีลูกครับ บางที่ก็อยากมีมาเติมเต็มชีวิต บางทีก็ไม่อยากมีรู้สึกไม่พร้อม
ความเห็นฝั่งที่ไม่อยากมีเนี่ย เข้าใจได้ระดับนึง และได้ฟังได้อ่านมาจากคนไม่อยากมีเกือบทุกช่วงอายุ
แต่ความรู้สึกอยากมีเนี่ยพอมองระยะยาว เราต้องผูกพันกับเค้าไปอีกหลายสิบปี ก็ทำให้คิดต่อว่า เอ้ เราจะรู้สึกดีสุดๆแค่ตอนที่เลี้ยงเค้าตอนเด็กๆมั้ย พอเด็กอายุมากขึ้น มีโลกส่วนตัวมากขึ้น ความรู้สึกดีของการมีลูกจะลดลงมั้ย จะเหมือนช่วงข้าวใหม่ปลามันของการแต่งงานรึเปล่า
ส่วนใหญ่ความเห็นในหัวข้อ "ทำไมอยากมีลูก" "ทำไมไม่อยากมีลูก" เท่าที่อ่านหรือคุยมาคนที่มีลูกมาตอบมักจะเป็นคนที่กำลังมีลูกในช่วงที่กำลังน่ารักน่าชัง แรกเกิดถึงเรียนประถม เลยรู้สึกว่าได้รับมุมมองข้อดีแค่ช่วงระยะหนึ่งของการมีลูก ... เลยอยากถามคนที่มีลูกในวัยทำงาน หรือแม้แต่วัยที่ลูกเริ่มจะมีชีวิตส่วนตัวมากขึ้น(เรียนมหาลัย) ความรู้สึกของการมีลูกเป็นอย่างไรบ้างครับ เปลี่ยนไปบ้างมั้ย
- ยังรู้สึกมีเป้าหมาย อยากทำทุกอย่างเพื่อให้ลูกอยู่มั้ย มันเปลี่ยนจากทุกอย่างเพื่อลูก เป็นเพื่อตัวเองบ้างดีกว่า มั้ยครับ
- ยังรู้สึกว่าชีวิตเติมเต็มด้วยการมีลูกอยู่มั้ย มองย้อนกลับไปอยากลองไม่มีลูกดูบ้างมั้ย
- ปวดหัว มีปัญหาต้องแก้กับลูก หรือความกังวลในช่วงวัยที่ไม่ได้น่ารักน่าชังแล้วมั้ยครับ ช่วงเรียนมัธยม เรียนมหาลัย ทำงานใชัชีวิต อกหัก โดนสาวทิ้ง เป็นห่วงมีเพื่อนไม่ดี
- มันจะมีความรู้สึกแบบตอนทะเลาะกับแฟนมั้ยครับ ที่บางครั้งเราเองก็รู้สึกว่า เอ้ แบบนี้น่าจะอยู่คนเดียวดีกว่า แต่สุดท้ายก็คืนดีกันรักกันอยุ่ดี
- บางคนทั้งที่มีลูก(ส่วนน้อย)และไม่มีลูกบอกว่า สิ่งที่คนมีลูกพูดถึงความสุขของการมี เป็นแค่ด้านเดียวที่เค้าจะบอกออกมา เพราะการเล่าถึงอีกด้านอย่างรู้งี้ไม่มีดีกว่า หรือ ไม่มีความสุขเลย เป็นภาระ มันเป็นความละอายใจที่จะพูดออกมา ...จริงมั้ยครับ
หรือคนที่ไม่มีลูกอยากเล่าถึงประสบการณ์ของเพื่อนที่มีลูกวัยมหาลัยจนถึงทำงานขึ้นไป อยากเล่าก็ยินดีรับฟังนะครับ
ถามคนมีลูกที่ตอนนี้อยู่ในวัยทำงาน อายุ 25 ปีขึ้นไป
ความรู้สึกของการมีลูกเป็นอย่างไรบ้างครับ ความรู้สึกดีมันเปลี่ยนไปจากตอนที่มีแรกเกิดถึงสิบกว่าปีมั้ย
เป็นคนที่สองจิตสองใจกับความรู้สึกอยากมี/ไม่อยากมีลูกครับ บางที่ก็อยากมีมาเติมเต็มชีวิต บางทีก็ไม่อยากมีรู้สึกไม่พร้อม
ความเห็นฝั่งที่ไม่อยากมีเนี่ย เข้าใจได้ระดับนึง และได้ฟังได้อ่านมาจากคนไม่อยากมีเกือบทุกช่วงอายุ
แต่ความรู้สึกอยากมีเนี่ยพอมองระยะยาว เราต้องผูกพันกับเค้าไปอีกหลายสิบปี ก็ทำให้คิดต่อว่า เอ้ เราจะรู้สึกดีสุดๆแค่ตอนที่เลี้ยงเค้าตอนเด็กๆมั้ย พอเด็กอายุมากขึ้น มีโลกส่วนตัวมากขึ้น ความรู้สึกดีของการมีลูกจะลดลงมั้ย จะเหมือนช่วงข้าวใหม่ปลามันของการแต่งงานรึเปล่า
ส่วนใหญ่ความเห็นในหัวข้อ "ทำไมอยากมีลูก" "ทำไมไม่อยากมีลูก" เท่าที่อ่านหรือคุยมาคนที่มีลูกมาตอบมักจะเป็นคนที่กำลังมีลูกในช่วงที่กำลังน่ารักน่าชัง แรกเกิดถึงเรียนประถม เลยรู้สึกว่าได้รับมุมมองข้อดีแค่ช่วงระยะหนึ่งของการมีลูก ... เลยอยากถามคนที่มีลูกในวัยทำงาน หรือแม้แต่วัยที่ลูกเริ่มจะมีชีวิตส่วนตัวมากขึ้น(เรียนมหาลัย) ความรู้สึกของการมีลูกเป็นอย่างไรบ้างครับ เปลี่ยนไปบ้างมั้ย
- ยังรู้สึกมีเป้าหมาย อยากทำทุกอย่างเพื่อให้ลูกอยู่มั้ย มันเปลี่ยนจากทุกอย่างเพื่อลูก เป็นเพื่อตัวเองบ้างดีกว่า มั้ยครับ
- ยังรู้สึกว่าชีวิตเติมเต็มด้วยการมีลูกอยู่มั้ย มองย้อนกลับไปอยากลองไม่มีลูกดูบ้างมั้ย
- ปวดหัว มีปัญหาต้องแก้กับลูก หรือความกังวลในช่วงวัยที่ไม่ได้น่ารักน่าชังแล้วมั้ยครับ ช่วงเรียนมัธยม เรียนมหาลัย ทำงานใชัชีวิต อกหัก โดนสาวทิ้ง เป็นห่วงมีเพื่อนไม่ดี
- มันจะมีความรู้สึกแบบตอนทะเลาะกับแฟนมั้ยครับ ที่บางครั้งเราเองก็รู้สึกว่า เอ้ แบบนี้น่าจะอยู่คนเดียวดีกว่า แต่สุดท้ายก็คืนดีกันรักกันอยุ่ดี
- บางคนทั้งที่มีลูก(ส่วนน้อย)และไม่มีลูกบอกว่า สิ่งที่คนมีลูกพูดถึงความสุขของการมี เป็นแค่ด้านเดียวที่เค้าจะบอกออกมา เพราะการเล่าถึงอีกด้านอย่างรู้งี้ไม่มีดีกว่า หรือ ไม่มีความสุขเลย เป็นภาระ มันเป็นความละอายใจที่จะพูดออกมา ...จริงมั้ยครับ
หรือคนที่ไม่มีลูกอยากเล่าถึงประสบการณ์ของเพื่อนที่มีลูกวัยมหาลัยจนถึงทำงานขึ้นไป อยากเล่าก็ยินดีรับฟังนะครับ