“ลาก่อนครับ คุณวรฉัตร”
เสียงพนักงานต้อนรับยังคงดังก้องอยู่ในหัว เพียงแต่ตอนนั้นผมไม่ได้สนใจอะไรมาก
ผมได้เช็คเอาท์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว ที่เหลือก็แค่รีบออกไปจากโรงแรมนี่
ตอนที่ผมลากกระเป๋าผ่านล็อบบี้ มีบางอย่างบอกให้ผมหันกลับไปดูว่าทุกอย่างยังปกติดีรึเปล่า แต่ผมก็ไม่ได้หัน ผมแค่ต้องรีบออกมาให้เร็วที่สุด
ผมรีบไปที่รถแล้วขับออกไป
ขับไปเรื่อย ๆ
ไปเรื่อย ๆ
ไปเรื่อย ๆ
ต้องไปให้ไกลที่สุด
เมื่อตึกรามบ้านช่องค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นแนวต้นไม้ ผมจึงเริ่มชะลอรถแล้วถอนหายใจ
ผมมาไกลพอแล้ว
ไกลมากพอแล้ว
ผมเอารถจอดข้างทาง หยิบกระเป๋า แล้วมุ่งหน้าเข้าป่า
ผมเดินลึกเข้าไป
ลึกเข้าไป
ลึกเข้าไป
ลากกระเป๋าผ่านก้อนหินและเศษใบไม้
จนมาถึงตรงนี้
“จะต้องไม่มีใครตามมาเจอ”
ผมวางกระเป๋าลงแล้วนั่งพักเหนื่อย
“จะต้องไม่มีใครตามมาเจอ”
ผมก้มลงรูดซิบเปิดกระเป๋า
“จะต้องไม่มีใครตามมาเจอ”
ผมมองร่างอันเปลือยเปล่าและไร้วิญญาณร่างนั้น
“จะต้องไม่มีใครตามมาเจอ”
ร่างของมนุษย์โลกที่ปราศจากใบหน้า
“จะต้องไม่มีใครตามมาเจอ”
ร่างของเหยื่อรายแรกของผม
“ลาก่อนครับ คุณวรฉัตร”
---
ก็จบไปแล้วนะครับสำหรับเรื่องสั้นเรื่องที่ยี่สิบของผม จริง ๆ เรื่องนี้ผมเขียนไว้นานแล้วล่ะครับ แต่ดันลืมเอาลง555 คิดเห็นติชมอย่างไรสามารถคอมเมนต์ไว้ด้านล่างได้เลยนะครับ สวัสดีครับ
เรื่องสั้น "เช็คเอาท์"
เสียงพนักงานต้อนรับยังคงดังก้องอยู่ในหัว เพียงแต่ตอนนั้นผมไม่ได้สนใจอะไรมาก
ผมได้เช็คเอาท์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว ที่เหลือก็แค่รีบออกไปจากโรงแรมนี่
ตอนที่ผมลากกระเป๋าผ่านล็อบบี้ มีบางอย่างบอกให้ผมหันกลับไปดูว่าทุกอย่างยังปกติดีรึเปล่า แต่ผมก็ไม่ได้หัน ผมแค่ต้องรีบออกมาให้เร็วที่สุด
ผมรีบไปที่รถแล้วขับออกไป
ขับไปเรื่อย ๆ
ไปเรื่อย ๆ
ไปเรื่อย ๆ
ต้องไปให้ไกลที่สุด
เมื่อตึกรามบ้านช่องค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นแนวต้นไม้ ผมจึงเริ่มชะลอรถแล้วถอนหายใจ
ผมมาไกลพอแล้ว
ไกลมากพอแล้ว
ผมเอารถจอดข้างทาง หยิบกระเป๋า แล้วมุ่งหน้าเข้าป่า
ผมเดินลึกเข้าไป
ลึกเข้าไป
ลึกเข้าไป
ลากกระเป๋าผ่านก้อนหินและเศษใบไม้
จนมาถึงตรงนี้
“จะต้องไม่มีใครตามมาเจอ”
ผมวางกระเป๋าลงแล้วนั่งพักเหนื่อย
“จะต้องไม่มีใครตามมาเจอ”
ผมก้มลงรูดซิบเปิดกระเป๋า
“จะต้องไม่มีใครตามมาเจอ”
ผมมองร่างอันเปลือยเปล่าและไร้วิญญาณร่างนั้น
“จะต้องไม่มีใครตามมาเจอ”
ร่างของมนุษย์โลกที่ปราศจากใบหน้า
“จะต้องไม่มีใครตามมาเจอ”
ร่างของเหยื่อรายแรกของผม
“ลาก่อนครับ คุณวรฉัตร”
---
ก็จบไปแล้วนะครับสำหรับเรื่องสั้นเรื่องที่ยี่สิบของผม จริง ๆ เรื่องนี้ผมเขียนไว้นานแล้วล่ะครับ แต่ดันลืมเอาลง555 คิดเห็นติชมอย่างไรสามารถคอมเมนต์ไว้ด้านล่างได้เลยนะครับ สวัสดีครับ