ก่อนอื่นก็สวัสดีกีคนที่เข้ามาอ่านกระทู้นี้นะค้า อยากระบายมาก จะระบายกับเพื่อนก็กลัวเพื่อนลำคานเพราะมันก็เเค่เราไปชอบเขาเอง ไม่ได้คบ ไม่ได้อะไรกันเลย เราเเอบชอบคนๆนึงมานานมากตั้งเเต่ป.6แล้วตอนนี้เรากับเค้าก็ม.6กันทั้งคู่ อยู่ห้องเดียวกันสายเดียวกันไปอีกก ไม่ใช่บังเอิญหรอกค่ะ เราตามเค้ามาเรียนสายนี้555เราอยู่ห้องเดียวกันล่าสุดตอนป.6(รรเราเวลาเลื่อนชั้นจะคละนรใหม่ทุกปี)เเล้วพอเราจะขึ้นมอปลายเราเลยตัดสินใจตามเค้ามาเรียนสายนี้(บางคนอาจคิดว่าเราทุ่มไปมั้ยกับเเค่เเอบชอบข้างเดียวเเต่ขออย่าว่ากันเลยน้า555)พอมอ4มา เราต่างคนต่างมีเเฟนกัน คุยกันเเลกเปลี่ยนความคิดกันเรื่องป้อปปี้เลิ้ฟ เเต่เราเลิกกะเเฟนก่อน เเล้วมอ5เค้าก็เลิกกับเเฟนเหมือนกัน เข้าใจฟีลนี้ป้ะ เราก็คิด เห้ย นาทีทองไรงี้555เเต่สุดท้ายเค้าก็ไม่ชอบในความที่เราเป็นเราอยู่ดี ไม่ตรงสเปคเเหละมั้ง ตั้งเเต่นั้นมาเค้ากับเราก็โสดมาตลอดจนถึงตอนนี้ ที่เรามาสายนี้เราก็คิดว่าอยากทำมิชชั่นนี้ให้สำเร็จ อยากให้เค้าชอบเราบ้าง เห็นเราในสายตาบ้างก็ยังดี เเต่ตอนนี้มันเลยครึ่งทางมาเเล้วอ่า อีก4เดือนเราจะเรียนจบ เราก็อาจจะไปเรียนต่อต่างประเทศช่วงปลายๆปี เค้าก็ไปเรียนต่างประเทศเหมือนกันเเต่ไปเร็วกว่าเราอีก ไม่อยากเจอความรู้สึกนั้นเลย ความรู้สึกที่ไม่ได้เจอหน้า ไม่ได้คุยด้วยอีก ห้ามก็ไม่ได้ ถึงเราห้ามได้เราก็ไม่ห้ามอ่ะเอาจริง เค้าได้ดีเราก็ดีใจนะเเต่อีกด้านนึงก็โคตรเศร้า ในเเชทเรากับเค้าก็คุยกันเเค่เรื่องงานที่ตัองส่ง คอลคุยกันยาวๆซักครั้งไม่เคยมี เราก็คิดว่ามันคงสุดทางเเล้วจริงๆอ่ะเพราะมันเหลือเวลาไม่มากเเล้วที่จะได้เจอหน้าเค้าอีก เเล้วถึงเราได้คบกันหรือได้คุยกันตอนนี้ก็คงเป็นไปได้ยากหรือไม่ได้เลยด้วยซ้ำ ยังไงระยะทางเเพ้อะไรเเบบนี้เเน่นอนละยิ่งคนละที่กันอีก555ตอนนี้เราไม่รู้ว่าเราควรรู้สึกยังไง ควรดีใจไหม ควรเสียใจไหม การเเอบชอบใครคนนึงมานานเเบบนี้มันก็เจ็บข้างเดียวใช่ย่อยเหมือนกันนะ🥲ขอวิธีรับมือกับสถานการณ์เเบบนี้หน่อยค่า
ตัดใจจากคนที่ชอบยังไงดี(ยากเหลือเกิน)