ต้องขอแนะนำตัวก่อนค่ะว่า ตัวเรานั้นปีนี้อายุ30 ย่าง31 ปีค่ะ เป็นสาวโสดที่ไม่เคยมีแฟนมาก่อน (แต่เคยอกหักนะ แฮร่ 😅)
ปัจจุบันอาศัยกับครอบครัว รวมตัวเองเป็น3คน ตังเรา ณ ปัจจุบันคือเสาหลักของบ้านเลยก็ว่าได้
ด้วยความเป็นสาวโสด ที่โลกส่วนตัวค่อนข้างสูง เราก็มีการกำจัดความเหงาแบบง่ายๆคือ หลังเลิกงานมีเวลาว่างก็จะเล่นโทรศัพท์ และเล่นกับตุ๊กตาตัวโปรด แทนการเลี้ยงสัตว์ (ที่บ้านไม่ให้เลี้ยง และเราเป็นคนเกลียดการศูนย์เสียเป็นที่สุดเลยไม่เคยคิดจะเอามาเลี้ยง ทั้งที่ก็ชอบทั้งแมวและหมา) วันๆของเราก็มีอยู่แค่นี้
ไม่ทำงานก็เล่นโทรศัพท์ ไม่เล่นโทรศัพท์ก็นอนกลิ้งไปมากอดฟัดตุ๊กตาตัวเก่าเน่าๆของเราไป มีตุ๊กตาตัวใหม่มาเรื่อยๆนะ คือเพื่อนให้บ้าง เห็นแล้วชอบซื้อมาเองบ้าง แต่ก็ไม่ค่อยกอด กอดแต่ตัวเน่านี่แหละ
มันอยู่กับเรามา13ปี เป็นเวลานานมากๆเลยนะ คือทุกคืนต้องกอดต้องฟัด มันก็เน่ามากเลยแหละ ขาดแล้วก็ซ่อมก็ปะ จนขนาดคอขาดจสกกันเรายังหาวิธีซ่อมมันจนได้แหละ รักมากๆจริงๆ
แล้วมันก็มาถึงจุดๆหนึ่งเราจำต้องตัดสินใจปล่อยมันไปแล้วแหละ เพราะเราจะย้ายบ้านใหม่(ที่เราซื้อและผ่อนเอง) ป้าเรา(คนที่เลี้ยงมาเปรียบเสมือนแม่) เขาไม่อนุญาตให้เราเอามันไปอยู่ที่บ้านใหม่ เราก็นอนคิดและตัดสินใจในที่สุดว่าเราจะบริจาคไปให้เด็กบนดอย หรือเด็กยากไร้แทน เพราะเราทำใจทิ้งไม่ได้ และถ้าเราดื้อจะเอาไปป้าต้องเอาไปทิ้งแน่ๆ (ทิ้งไปหลายครั้งแต่เราก็เก็บกลับมาทุกที)
เราได้แต่คิดปลอบใจตัวเองว่าอย่างน้อยบริจาคไปให้คนที่ต้องการยังดีกว่าทิ้งมันไปในถังขยะ
ตอนนี้ซักจนสะอาดรอแพ็คส่งแล้ว เรานอนหลับไม่ดีเลยซักคืน เป็นอาทิตย์แล้ว คือไม่ชินเลย ตัวอื่นก็ไม่เหมือนกัน ตอนพิมพ์กระทู้ก็แอบน้ำตาไหลด้วย
เราควรจะจัดการความรู้สึกของตัวเองยังไง ให้ตัดใจจากมันได้เร็วๆ
บางทีเราก็แอบสงสัยในตัวเองว่า ตัวเองบ้ารึเปล่าที่รักตุ๊กตาเน่าๆตัวนึงได้ขนาดนี้เลย ขนาดร้องไห้และนอนไม่หลับเลยนะ
คุณมีวิธีจัดการกับความรู้สึกอย่างไรเมื่อต้องเสียของที่รักมากๆไปด้วยการตัดสินใจของตัวเอง
ต้องขอแนะนำตัวก่อนค่ะว่า ตัวเรานั้นปีนี้อายุ30 ย่าง31 ปีค่ะ เป็นสาวโสดที่ไม่เคยมีแฟนมาก่อน (แต่เคยอกหักนะ แฮร่ 😅)
ปัจจุบันอาศัยกับครอบครัว รวมตัวเองเป็น3คน ตังเรา ณ ปัจจุบันคือเสาหลักของบ้านเลยก็ว่าได้
ด้วยความเป็นสาวโสด ที่โลกส่วนตัวค่อนข้างสูง เราก็มีการกำจัดความเหงาแบบง่ายๆคือ หลังเลิกงานมีเวลาว่างก็จะเล่นโทรศัพท์ และเล่นกับตุ๊กตาตัวโปรด แทนการเลี้ยงสัตว์ (ที่บ้านไม่ให้เลี้ยง และเราเป็นคนเกลียดการศูนย์เสียเป็นที่สุดเลยไม่เคยคิดจะเอามาเลี้ยง ทั้งที่ก็ชอบทั้งแมวและหมา) วันๆของเราก็มีอยู่แค่นี้
ไม่ทำงานก็เล่นโทรศัพท์ ไม่เล่นโทรศัพท์ก็นอนกลิ้งไปมากอดฟัดตุ๊กตาตัวเก่าเน่าๆของเราไป มีตุ๊กตาตัวใหม่มาเรื่อยๆนะ คือเพื่อนให้บ้าง เห็นแล้วชอบซื้อมาเองบ้าง แต่ก็ไม่ค่อยกอด กอดแต่ตัวเน่านี่แหละ
มันอยู่กับเรามา13ปี เป็นเวลานานมากๆเลยนะ คือทุกคืนต้องกอดต้องฟัด มันก็เน่ามากเลยแหละ ขาดแล้วก็ซ่อมก็ปะ จนขนาดคอขาดจสกกันเรายังหาวิธีซ่อมมันจนได้แหละ รักมากๆจริงๆ
แล้วมันก็มาถึงจุดๆหนึ่งเราจำต้องตัดสินใจปล่อยมันไปแล้วแหละ เพราะเราจะย้ายบ้านใหม่(ที่เราซื้อและผ่อนเอง) ป้าเรา(คนที่เลี้ยงมาเปรียบเสมือนแม่) เขาไม่อนุญาตให้เราเอามันไปอยู่ที่บ้านใหม่ เราก็นอนคิดและตัดสินใจในที่สุดว่าเราจะบริจาคไปให้เด็กบนดอย หรือเด็กยากไร้แทน เพราะเราทำใจทิ้งไม่ได้ และถ้าเราดื้อจะเอาไปป้าต้องเอาไปทิ้งแน่ๆ (ทิ้งไปหลายครั้งแต่เราก็เก็บกลับมาทุกที)
เราได้แต่คิดปลอบใจตัวเองว่าอย่างน้อยบริจาคไปให้คนที่ต้องการยังดีกว่าทิ้งมันไปในถังขยะ
ตอนนี้ซักจนสะอาดรอแพ็คส่งแล้ว เรานอนหลับไม่ดีเลยซักคืน เป็นอาทิตย์แล้ว คือไม่ชินเลย ตัวอื่นก็ไม่เหมือนกัน ตอนพิมพ์กระทู้ก็แอบน้ำตาไหลด้วย
เราควรจะจัดการความรู้สึกของตัวเองยังไง ให้ตัดใจจากมันได้เร็วๆ
บางทีเราก็แอบสงสัยในตัวเองว่า ตัวเองบ้ารึเปล่าที่รักตุ๊กตาเน่าๆตัวนึงได้ขนาดนี้เลย ขนาดร้องไห้และนอนไม่หลับเลยนะ