คือเราไปห้างกับแฟน พ่อแม่เราไปด้วย ไปหาอะไรกินกันปกติ พอกินอะไรกันเสร็จเดินออกมาดูพวกรองเท้าผ้าใบลดราคา เรายืนข้างแฟน มีผู้หญิงคนนึงตะโกนถามแฟนเราว่า ใช่พี่...ไหมคะ แฟนเราตอบว่าใช่ครับ แล้วผู้หญิงคนนั้นก็บอกต่อว่า พี่หล่อขึ้นอะ แล้วก็หันไปกรี๊ดๆยิ้มๆกับเพื่อนของนาง แล้วแฟนเราบอกต่อว่า ปากหวาน พี่ไม่มีตังค์นะเนี้ย(ประมาณว่าจะให้ผู้หญิงคนนั้นที่พูดชม) แม่เราเลยพูดว่า เขาชมแล้วก็ซื้อรองเท้าให้เขาเลยสิ(แม่ประมาณว่าพูดเล่นๆ) แล้วผู้หญิงคนนั้นถามแฟนเราว่า แม่พี่หรอ แฟนเราไม่ตอบว่าแม่แฟนแต่อย่างใด แฟนแค่ชี้มาที่เรา
เรารู้สึกว่าเขาไม่เกรงใจเราเลย ทั้งๆที่เราอยู่ตรงนั้น เราไม่โอเค กลับบ้านมาแฟนเราขอโทษแต่ไม่เล่าเรื่องของผู้หญิงคนนั้นว่าเป็นใครเหมือนอยากจะปิดเรา
ได้แต่ขอโทษอย่างเดียว พอเรายังไม่โอเค แฟนเราก็เลิกง้อแล้วไม่คุยกับเราเลย ไม่ง้อเลย เราเลยรู้สึกว่า สรุปเราผิดใช่มั้ยที่เราเป็นแบบนี้ ทั้งๆที่เราบอกว่าเราไม่โอเค แฟนเราบอกแค่ว่าแล้วแต่จะคิด เราควรยังไงต่อกับความรู้สึกแบบนี้ต่อคะ
เราต้องรู้สึกยังไงกับแฟนแบบนี้
เรารู้สึกว่าเขาไม่เกรงใจเราเลย ทั้งๆที่เราอยู่ตรงนั้น เราไม่โอเค กลับบ้านมาแฟนเราขอโทษแต่ไม่เล่าเรื่องของผู้หญิงคนนั้นว่าเป็นใครเหมือนอยากจะปิดเรา
ได้แต่ขอโทษอย่างเดียว พอเรายังไม่โอเค แฟนเราก็เลิกง้อแล้วไม่คุยกับเราเลย ไม่ง้อเลย เราเลยรู้สึกว่า สรุปเราผิดใช่มั้ยที่เราเป็นแบบนี้ ทั้งๆที่เราบอกว่าเราไม่โอเค แฟนเราบอกแค่ว่าแล้วแต่จะคิด เราควรยังไงต่อกับความรู้สึกแบบนี้ต่อคะ