พึ่งรู้ใจตัวเอง?

คืองี้ค่ะ เรากับเพื่อนผช.ในกลุ่มเป็นเพื่อนกันมา3ปีตั้งแต่ตอนม.ต้นตัวติดกันมากค่ะเพราะอยู่กลุ่มเดียวกัน แล้วอยู่เขาก็มาสารภาพว่าชอบเราก่อนงานปัจฉิมประมาณเดือนกว่าๆ เขาบอกว่าเริ่มชอบเราตอนม.1เทอม2 แล้วเพื่อนในกลุ่มก็เชียร์ให้เราคุยกับเขาลองให้โอกาสเขาดู แต่เราก็สองจิตสองใจเพราะไม่อยากเสียเพื่อน เราก็เลยถามเขาไปตรงๆว่าจะยอมเสียความเป็นเพื่อน3ปีที่ผ่านมาหรอ เขาบอกว่ายอมเราเลยตกลงกันว่าถ้าหากเราไม่ใช่สำหรับกันจริงๆเราจะกลับมาเป็นเพื่อนกัน หลังจากนั้นก็คุยกันมาเรื่อยๆค่ะ แต่เราไม่อยากมีแฟนให้คุยกันแบบนี้ไปเรื่อยๆจนเรียนจบก่อนได้มั้ย เขาบอกว่าได้ พอปัจฉิมเสร็จก็คุยมาเรื่อยๆจนถึงตอนใกล้เปิดเทอมเรารู้สึกว่าเขาไม่ใช่ เราเลยขอห่างจากเขาสักพัก และหลังจากนั้นเราก็ขอเลิกคุยกับเขาค่ะ เพราะเราเบื่อค่ะ เขาขอโอกาสจากเราทุกอย่างแต่เราก็ไม่ได้กลับไปคุย เลยกลับมาเป็นเพื่อนกันพอเปิดเทอมม.ปลาย เราเรียนสายเดียวกัน(ตอนแรกพวกเราเรียนสายศิลป์กับกลุ่มเก่าค่ะแต่เราเปลี่ยนใจเลยย้ายขึ้นมาสายวิทย์เขาก็ย้ายตามมาด้วยหวังว่าจะได้อยู่ห้องเดียวกัน อันนี้ยังคุยกันอยู่นะคะ) แต่สรุปอยู่คนละห้องค่ะ ตอนแรกๆมองหน้ากันยากมากค่ะใจเราเต้นไม่กล้าสบตาเขาก็เหมือนกัน ช่วงแรกอึดอัดมาก หลังๆเขาเริ่มทักๆคุยก็ดีขึ้นมาบ้างแต่ก็ไม่ได้สนิทเหมือนเดิมเข้าแถวยืนข้างกันแทบไม่คุยกันเลยค่ะ แล้วก็เริ่มคิดถึงเขาค่ะพอรู้ว่ามีใครชอบเขาก็เจ็บแปล๊บๆ และตอนนี้เขามีคนที่ชอบใหม่แล้วค่ะอยู่ห้องเดียวกันเรายิ่งเจ็บเลยค่ะ และตอนงานคริสมาสต์ที่ผ่านมาเขาเป็นมือกลองค่ะแต่โรงเรียนจัดโฟล์คซอง เขาได้ขึ้นแสดงเลยตีคาฮองพอยิ่งมองหน้าเขาแบบนั้นยิ่งเจ็บเลยค่ะ หน่วงมาก แต่ก็กลั้นน้ำตาไว้ เราควรทำยังไงดีคะ? เราไม่อยากทำลายความสัมพันธ์ของเขา แต่ก็เจ็บมากๆ แต่เราก็ผิดเอง
ถ้ามีโอกาสก็อยากกลับไปคุยนะคะแต่เขาก็ไปได้สวยกับคนๆนั้นอยู่ (ยังไม่ได้เป็นแฟนกันค่ะ)