สาเหตุที่รู้สึกอยากตั้งกระทู้นี้ขึ้นมา เนื่องจากวันนี้ได้มีโอกาสดูหนังเรื่องสุริโยไทแบบความยาว 4 ชม. กว่าๆ อีกครั้ง จำได้ว่าดูเมื่อสมัยครั้งประถมที่โรงเรียนพาไปดู จำไม่ได้ว่าดูที่โรงไหน น่าจะค่ายทหารซักแห่งมั้ง ความรู้สึกที่ดูตอนนั้นก็ไม่ได้คิดอะไร หลับซะด้วยซ้ำ ด้วยความที่ยังเด็ก จะรู้สึกตื่นเต้นกับการดูหนังในโรงครั้งแรกซะมากกว่า ส่วนเนื้อหาในหนังคือแทบไม่ได้สนใจเลย
จนพอเราโต มักได้อ่านได้เห็นคนแซะหนังเรื่องนี้อยู่บ่อยครั้ง ว่ารายได้ดีเพราะเกณฑ์คนไปดูบ้าง เพราะบังคับบ้าง ซึ่งในใจที่ผ่านมาก็แอบคิดว่าคงเป็นแบบนั้นจริงๆ เพราะเราจำไม่ได้ว่าเคยประทับใจกับการดูหนังเรื่อง สุริโยไท ในสมัยนั้นเลย
แต่พอวันนี้ได้มาดูอีกครั้ง กับพบว่า เห้ย มันดีอะ มันสนุกในแบบที่หนังการบ้านการเมืองควรเป็น และมันก็มีสาระในแบบที่หนังประวัติศาสตร์ควรมี คือไม่ใช่ว่าตรงและถูกต้องนะ เพราะประวัติศาสตร์มันมีแหล่งอ้างอิงและข้อมูลมากมายที่ไม่สามารถสรุปได้ ก็แล้วแต่ว่าผู้สร้างจะยึดโยงอย่างไรให้มันออกมาสมเหตุสมผลตามเนื้อเรื่อง ดูแล้วไม่ขัดตา สิ่งที่ชอบเลย คือ
1. เนื้อเรื่อง ไม่สาระจนเกินไปจนเหมือนหนังสารคดีที่น่าเบื่อ มีความเป็นหนังชิงบัลลังก์ ชิงเล่ห์ ชิงรักปะปนอยู่ในบทอย่างลงตัว บทแม่หยัวศรีสุดาจันทร์คือมีพลังมาก มีมิติน่าสนใจเลยทีเดียว
2. นักแสดง คงไม่พูดถึงนักแสดงคนอื่น เพราะมืออาชีพกันอยู่แล้ว แต่อยากจะพูดถึงคนที่แสดงเป็นพระศรีสุริโยไท ตอนเด็กๆ เหมือนจะมองว่าเธอแสดงแข็ง แต่พอมาดูวันนี้ รู้สึกว่าอากัปกิริยาดูเชื่อได้ว่าเป็นเจ้าเป็นนาย ดุเนิบนาบแต่ไม่พยายาม คือไม่รู้จะพูดอย่างไร แต่คิดว่าเป็นบทที่เหมาะกับเธอดี
3. โทนหนังและฉาก คือแม้กระทั่งมาดูในยุคปัจจุบันก็ยังรู้สึกได้ว่าฉากมันสมจริง ไม่ประดักประเดิด คือมันรู้สึกได้ว่าถ้าย้อนไปยุคนั้นจริงๆ การแต่งกายการตกแต่งบ้านเรือนก็เชื่อได้ว่าน่าจะประมาณนี้แหละ ไม่มากไป ไม่น้อยไป
ไม่รู้ว่ามีใครชอบเหมือนผมไหม แต่ผมรู้สึกว่าหนังเรื่องนี้เป็นหนังประวัติศาสตร์ที่ดีที่สุดที่ประเทศเราเคยทำมาเลย แต่แอบแปลกใจ ทั้งที่ผู้กำกับคนเดียวกัน แต่ทำไมผมกับไม่รู้สึกประทับใจเรื่องพระนเรศวรมหาราชก็ไม่รู้ ชอบแค่ภาค 1 อะ พอภาค 2 ไปเหมือนมันไม่ลงตัว ดูประดักประเดิดแปลกๆ บทก็ดูยัดเยียดความเป็นชาติมากกว่าเรื่องสุริโยไทอีก
มีใครชอบหนังเรื่อง สุริโยไท แบบผมบ้างครับ
จนพอเราโต มักได้อ่านได้เห็นคนแซะหนังเรื่องนี้อยู่บ่อยครั้ง ว่ารายได้ดีเพราะเกณฑ์คนไปดูบ้าง เพราะบังคับบ้าง ซึ่งในใจที่ผ่านมาก็แอบคิดว่าคงเป็นแบบนั้นจริงๆ เพราะเราจำไม่ได้ว่าเคยประทับใจกับการดูหนังเรื่อง สุริโยไท ในสมัยนั้นเลย
แต่พอวันนี้ได้มาดูอีกครั้ง กับพบว่า เห้ย มันดีอะ มันสนุกในแบบที่หนังการบ้านการเมืองควรเป็น และมันก็มีสาระในแบบที่หนังประวัติศาสตร์ควรมี คือไม่ใช่ว่าตรงและถูกต้องนะ เพราะประวัติศาสตร์มันมีแหล่งอ้างอิงและข้อมูลมากมายที่ไม่สามารถสรุปได้ ก็แล้วแต่ว่าผู้สร้างจะยึดโยงอย่างไรให้มันออกมาสมเหตุสมผลตามเนื้อเรื่อง ดูแล้วไม่ขัดตา สิ่งที่ชอบเลย คือ
1. เนื้อเรื่อง ไม่สาระจนเกินไปจนเหมือนหนังสารคดีที่น่าเบื่อ มีความเป็นหนังชิงบัลลังก์ ชิงเล่ห์ ชิงรักปะปนอยู่ในบทอย่างลงตัว บทแม่หยัวศรีสุดาจันทร์คือมีพลังมาก มีมิติน่าสนใจเลยทีเดียว
2. นักแสดง คงไม่พูดถึงนักแสดงคนอื่น เพราะมืออาชีพกันอยู่แล้ว แต่อยากจะพูดถึงคนที่แสดงเป็นพระศรีสุริโยไท ตอนเด็กๆ เหมือนจะมองว่าเธอแสดงแข็ง แต่พอมาดูวันนี้ รู้สึกว่าอากัปกิริยาดูเชื่อได้ว่าเป็นเจ้าเป็นนาย ดุเนิบนาบแต่ไม่พยายาม คือไม่รู้จะพูดอย่างไร แต่คิดว่าเป็นบทที่เหมาะกับเธอดี
3. โทนหนังและฉาก คือแม้กระทั่งมาดูในยุคปัจจุบันก็ยังรู้สึกได้ว่าฉากมันสมจริง ไม่ประดักประเดิด คือมันรู้สึกได้ว่าถ้าย้อนไปยุคนั้นจริงๆ การแต่งกายการตกแต่งบ้านเรือนก็เชื่อได้ว่าน่าจะประมาณนี้แหละ ไม่มากไป ไม่น้อยไป
ไม่รู้ว่ามีใครชอบเหมือนผมไหม แต่ผมรู้สึกว่าหนังเรื่องนี้เป็นหนังประวัติศาสตร์ที่ดีที่สุดที่ประเทศเราเคยทำมาเลย แต่แอบแปลกใจ ทั้งที่ผู้กำกับคนเดียวกัน แต่ทำไมผมกับไม่รู้สึกประทับใจเรื่องพระนเรศวรมหาราชก็ไม่รู้ ชอบแค่ภาค 1 อะ พอภาค 2 ไปเหมือนมันไม่ลงตัว ดูประดักประเดิดแปลกๆ บทก็ดูยัดเยียดความเป็นชาติมากกว่าเรื่องสุริโยไทอีก