ปล. ผมเป็นโรคซึมเศร้านะ แต่ที่ถามไปไม่ได้มีเจตนาที่หมายความว่าเราเบื่อชีวิตอยากตายนะ
ตอนนี้ที่เป็นอยู่คือ ใช้ชีวิตไปวัน ๆ ตอนเช้าทำงาน ตอนเย็นเลิกงานกลับบ้านดูหนัง เล่นเกม ไม่ก็อ่านหนังสือ มีครอบครัวก็เหมือนไม่มีเพราะตั้งแต่ผมบอกเขาไปว่าผมป่วยเป็นโรคซึมเศร้าเหมือนพวกเขาจะไม่ยอมรับในตัวผมทำตัวห่างเหินกับผมมาตั้งนานแล้ว ชีวิตของผมตอนนี้ก็ฐานะปกติไม่ได้เดือนร้อนเรื่องเงินอะไรอยู่ได้สบาย ที่ทำงานก็มีเพื่อนปกติเขาดีกับผม ผมก็ดีกับเขาก็มีแต่คนรัก แต่มันรู้สึกว่าเปล่ายังไงไม่รู้
ไม่มีเป้าหมายอะไรในชีวิต - ที่ผ่านมาอะไรที่เคยหวังก็พังไปหมดแล้ว ไม่ว่าจะพยายาม จะอดทนแค่ไหนผลลัพธ์ก็ออกมาเหมือนเดิมเลยไม่อยากคาดหวังอะไรอีกเพราะไม่อยากเหนื่อย และต้องมาเสียใจตอนจบ (จะพูดว่าเหนื่อยจนไม่อยากพูดอะไรอีกเลย) รู้สึกว่าตัวเองสวนทางกับโลกยังไงไม่รู้ อะไรที่คนอื่นเขามองว่ามันปกติกัน แต่ผมกลับมองว่ามันล้าหลังดูไม่สมควร อาจเป็นเพราะผมถูกเลี้ยงดูมาในครอบครัวที่เคร่งละมั้ง เลยติดนิสัยความคิดว่าอย่าทำตัวให้น่าละอายคนอื่น ต้องเรียบร้อย สุภาพ แต่พอผมเปิดใจคุยกับใครเรื่องนี้ก็ยิ่งมีแต่พบว่าไม่มีใครเข้าใจผมเลยแม้แต่หมอที่รักษาผมก็เถอะเขาก็แค่เออ ออ ตามที่ผมพูดไปไม่ได้คิดอยากจะรับฟังจริง ๆ
ผมเชื่อว่าชีวิตผม ผมเป็นคนตัดสินนะ ที่ผ่านมาผมเลยไม่ค่อยปรึกษาใครเวลาผมมีปัญหาอะไร แต่ตอนนี้อยากถามคนอื่น ๆ ดูครับว่าผมควรจะทำยังไง ?
ขอบคุณล่างหน้าครับ 🙏
รู้สึกว่าชีวิตมันว่างเปล่า เหมือนอยู่ไปวัน ๆ ไม่มีเป้าหมายอะไรเลย
ตอนนี้ที่เป็นอยู่คือ ใช้ชีวิตไปวัน ๆ ตอนเช้าทำงาน ตอนเย็นเลิกงานกลับบ้านดูหนัง เล่นเกม ไม่ก็อ่านหนังสือ มีครอบครัวก็เหมือนไม่มีเพราะตั้งแต่ผมบอกเขาไปว่าผมป่วยเป็นโรคซึมเศร้าเหมือนพวกเขาจะไม่ยอมรับในตัวผมทำตัวห่างเหินกับผมมาตั้งนานแล้ว ชีวิตของผมตอนนี้ก็ฐานะปกติไม่ได้เดือนร้อนเรื่องเงินอะไรอยู่ได้สบาย ที่ทำงานก็มีเพื่อนปกติเขาดีกับผม ผมก็ดีกับเขาก็มีแต่คนรัก แต่มันรู้สึกว่าเปล่ายังไงไม่รู้
ไม่มีเป้าหมายอะไรในชีวิต - ที่ผ่านมาอะไรที่เคยหวังก็พังไปหมดแล้ว ไม่ว่าจะพยายาม จะอดทนแค่ไหนผลลัพธ์ก็ออกมาเหมือนเดิมเลยไม่อยากคาดหวังอะไรอีกเพราะไม่อยากเหนื่อย และต้องมาเสียใจตอนจบ (จะพูดว่าเหนื่อยจนไม่อยากพูดอะไรอีกเลย) รู้สึกว่าตัวเองสวนทางกับโลกยังไงไม่รู้ อะไรที่คนอื่นเขามองว่ามันปกติกัน แต่ผมกลับมองว่ามันล้าหลังดูไม่สมควร อาจเป็นเพราะผมถูกเลี้ยงดูมาในครอบครัวที่เคร่งละมั้ง เลยติดนิสัยความคิดว่าอย่าทำตัวให้น่าละอายคนอื่น ต้องเรียบร้อย สุภาพ แต่พอผมเปิดใจคุยกับใครเรื่องนี้ก็ยิ่งมีแต่พบว่าไม่มีใครเข้าใจผมเลยแม้แต่หมอที่รักษาผมก็เถอะเขาก็แค่เออ ออ ตามที่ผมพูดไปไม่ได้คิดอยากจะรับฟังจริง ๆ
ผมเชื่อว่าชีวิตผม ผมเป็นคนตัดสินนะ ที่ผ่านมาผมเลยไม่ค่อยปรึกษาใครเวลาผมมีปัญหาอะไร แต่ตอนนี้อยากถามคนอื่น ๆ ดูครับว่าผมควรจะทำยังไง ?
ขอบคุณล่างหน้าครับ 🙏