เรื่องมันผ่านมานานเเล้วเเต่ตอนนี้เราจบม.3 เเล้ว เเต่เราก้เกือบม่ด้จบ ม.3 เราทนไม่ไหว จนไม่อยากไปรร.  ช่วงนั้นเป็นช่วงใกล้สอบonet เเต่ก็หลายเดือนกว่าจะจบ ม.3 ช่วงนั้นเพื่อนมันล้อเราเกือบทุกวัน เราต้องฝืนทนเรียนทุกวัน บางทีเพื่อนมันก้ม่อยากนั่งข้างเรา ม่ว่าผญผช เรียนมาด้วยกันตั้งเเต่อนุบาลมันม่ช่เพื่อนเเท้เหรอ บางทีก้ฝืนนั่งกับเราเพราะครูจับคู่ให้  เเต่บางทีก้พูดออกมาตรงๆเลยเเต่ติดตลก ซึ่งเราม่ตลก ข้างในมันเจ็บ ขนาดเพื่อนที่เราคิดว่าสนิทที่จริงมันม่ช่ มันจะดีกับเราผิดปกติก็เป็นเพราะเรื่องรายงาน เราโดนเพื่อนล้อมาตั้งเเต่ป.1 เราเคยโดนเพื่อนล้อทั้งห้อง เราทำได้เเค่กอดเข่าร้องให้😢 สำหรับเรามันเจ็บปวดมากก
สุดจริงๆคืออยากออกจากรร. ไม่อยากเรียนเเล้ว เเต่เราเลือกทนเพราะใกล้จะจบม.3เเล้ว คือมีความสุขกับการบูลลี่หน้าตาคนอื่นเหรออ เคยเห็นเราเป็นเพื่อนไหม 😭​ เราเสียความรู้สึกอยูช่วงนึงจนไม่อยากอยู่เเล้ว ซึ่งตอนนี้เราได้มองย้อนกับไปในวัยเรียนตอนนั้นความเจ็บปวดมันก้กลับมาพร้อมกับความทรงจำที่เราจำได้เเม่น เรายังจำม่ลืม อดีตมันกลับมาทำร้ายความรู้สึก​เราซ้ำเเล้วซ้ำอีก  เราได้เเต่ตั้งคำถามกับตัวเอง "ทนมาได้ยังไงว่ะ"