ความรักสีจาง: ปล่อย

          สายลมเย็นยามค่ำคืนที่พัดผ่านผิวหน้าที่ปกคลุมด้วยผมหน้าม้ายาวระดับสายตาสีดำสนิทให้ปลิ้วเพียงแผ่วเบา เจ้าของดวงตาสีน้ำตาลไหม้ดึงชายเสื้อคลุมตัวโปรดให้กระชับเข้าหาตัวเพื่อเพิ่มความอบอุ่นให้กับร่างกายของตัวเอง สองเท้าที่ถูกห่อหุ้มด้วยรองเท้าบูทส้นสูงสีดำเบอร์ 5 พาเธอย่างกรายผ่านร้านรวงต่างๆที่คุ้นเคย จนกระทั่งสายตาของเธอได้ปะทะเข้ากับใบหน้าของใครคนหนึ่งภายในร้านอาหารร้านประจำที่คลาคล่ำไปด้วยผู้คนที่ออกมาเฉลิมฉลองในช่วงเทศกาล แม้เวลาจะผ่านไปเนินนานแต่ภาพของเขาก็ยังคงชัดเจนอยู่ในใจของเธอไม่เคยจางหาย

          ผมยาวที่ถูกมัดรวบตึงไว้กลางศรีษะรับกับใบหน้าคมคาย จมูกโด่งเป็นสันและรอยยิ้มที่คลี่ออกมาจางๆจากริมฝีปากสีคล้ำเพราะบุหรี่ ส่งผลให้เจ้าของความสูง 180 เซนติเมตร ดูผิดแผกแตกต่างไปจากเมื่อก่อนพอสมควร เธอได้แต่ยืนนิ่งมองดูเขาที่กำลังนี่งทานอาหารพูดคุยหัวเราะกับใครอีกคนอย่างมีความสุขภายในร้านประจำที่เคยเป็นของเธอและเขา

          หัวใจที่เธอเคยคิดว่าหายดีแล้วในตอนนี้กลับสั่นไหว เจ็บแปลบ ภาพในอดีตถูกกรอซ้ำทาบทับลงมาตรงนั้น ตรงที่ๆเคยเป็นของเธอมาก่อน กล่องของขวัญขนาดเล็กที่ถูกยื่นไปตรงหน้าพร้อมกับข้อความอวยพรที่ถูกกระซิบอยู่ข้างหู คือสิ่งที่เคยเกิดขึ้นกับเธอ แต่ตอนนี้มันกำลังเกิดขึ้นกับใครอีกคน ความอบอุ่นที่แผ่ซ่านออกมาจากสิ่งที่เห็นทำให้ใจที่เคยเข้มแข็งของเธออ่อนแอลงอีกครั้ง กระบอกตาร้อนผ่าวเต็มไปด้วยความรู้สึกเจ็บปวด และสิ้นหวัง หยดน้ำใสที่คลอหน่วยค่อยๆกลิ้งลงมาช้าๆอาบสองแก้มเนียน

          แม้จะผ่านมาเป็นปีแต่เธอไม่เคยลืมเขาได้เลยซักวัน ภาพความสุขระหว่างเธอและเขายังคงอยู่ในกล่องความทรงจำที่เธอไม่เคยกล้าที่จะปิดตายมันได้เลย หลายต่อหลายครั้งที่เธอมักจะเดินวนเวียนมาที่ถนนเส้นนี้เพียงเพราะหวังว่าซักวันนึงจะเห็นเขาคนนั้นยืนรอเธอที่หน้าร้านประจำพร้อมรอยยิ้มขี้เล่นและมุขตลกของเขาที่ทำให้เธอต้องหัวเราะออกมาแม้ว่าจะฝืนเก๊กนิ่งแค่ไหนก็ตาม แต่สุดท้ายสิ่งเหล่านั้นก็เป็นได้แค่เพียงความหวังลมๆแล้งๆเท่านั้น

         ความทรงจำและความผูกพันที่มีค่าสำหรับเธอ ซึ่งเธอก็หวังว่ามันจะมีค่าสำหรับเขาเช่นกัน ทำให้เธอยังคงให้ความหวังกับตัวเองว่าวันหนึ่งเขาจะกลับมาไม่ช้าก็เร็ว  แต่สิ่งทีเธอได้เห็นในคืนนี้ช่วยตอกย้ำความจริงเพียงข้อเดียวคือ เขาได้เดินออกจากความสัมพันธ์ของเราไปไกลแล้ว ให้ชัดเจนมากยิ่งขึ้น แล้วเธอจะยังคงตั้งความหวังเพื่อหลอกตัวเองต่อไปเพื่ออะไร ในเมื่อเขาจะไม่กลับมาอีกแล้ว...

         ร่างที่สั่นสะท้านเพราะแรงสะอื้นทำให้เธอต้องกระชับอ้อมแขนของตัวเองที่กำลังกอดอกอยู่ให้แน่นขึ้น ...ไม่เป็นไรนะ  ไม่เป็นไร ... เธอยืนมองดูใบหน้าคุ้นเคยนั้นเป็นครั้งสุดท้ายและพยายามฝืนยิ้มให้เขาแม้เขาจะไม่เห็นก็ตาม 

         การทำงานของสมองได้สั่งการไปที่เท้าทั้งสองข้างให้ออกก้าวเดินไปข้างหน้าอีกครั้งอย่างช้าๆ ถึงเวลาที่ควรปล่อยให้ความทรงจำที่สวยงามเป็นเพียงอดีตที่ไม่อาจหวนกลับไปได้แล้ว และสักวันเธอจะไม่เจ็บปวดกับความทรงจำเหล่านั้นอีกต่อไป แม้จะต้องใช้เวลานานแค่ไหนก็ตาม

         ... ลาก่อนนะ ความรักของฉัน ...