ผมต้องบอกก่อน ผมไม่ได้เชื่อเรื่องศาสนา ไม่เชื่อเรื่องเหนือธรรมชาติ และความคิดผมค่อนข้างลบหลู่ด้วย
ครั้งหนึ่งผมเคยเชื่อ เคยงมงายขนาดที่เอามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตประจำวัน แค่พระทักผมก็panicไปเป็นเดือน เหล้าไม่กิน บุหรี่ไม่สูบ ไม่โกหก ไม่การพนัน ไม่นอกใจ(ไม่มีใครให้นอกใจ) บุญไม่ขาด บาปไม่ทำ ไปมาหมดอ่ะวัดที่ดังๆ แต่มีสิ่งที่ทำให้ผมเลิกเชื่อ คือผมมีพรข้อหนึ่งที่ผมขอแต่มันไม่เป็นจริง ไม่ใช่แบบขอ10ล้าน หรือให้ตื่นมาหล่อ อะไรเพ้อเจ้อแบบนั้น สิ่งที่ผมขอมันเป็นขอไม่บอกนะครับ แต่มันเป็นเรื่องธรรมดาทั่วไป ผมขอมา7-8ปี แต่ไม่เป็นจริง เมื่อถึงจุดหนึ่งที่ผมเริ่มโตจนตั้งคำถามกับทุกเรื่อง ผมกลับถามว่าตายแล้วไปไหน ผมก็คิดได้ว่า มันไม่มีหรอกสวรรค์หรือนรกอ่ะ อันนี้ผมไม่ได้ชี้นำใครนะ ผมแค่เชื่อแบบนี้ ตายไปก็สลายไม่มีตัวตน ไม่รู้สึก ที่ว่ากันว่าคนทำดีได้ไปสวรรค์ คนทำชั่วไปนรก ผมคิดว่ามันเป็นคำสอนมากว่า ผมตีความได้ว่าคนดีไม่มีอะไรต้องกลัว ตายไปหมดห่วงก็สบายเหมือนขึ้นสวรรค์ คนทำชั่วก็ทุกข์ร้อนใจเหมือนตกนรก มันเลยเป็นเป็นที่มาของหลายๆความคิดที่เปลี่ยนไปของผม คือ ผมมองว่า ที่ผมเคยกราบไหว้ มันก็แค่ปูนเคลือบทอง พระที่เดินกับทุกเช้าก็แค่คนโกนหัวถือจานขอข้าว เชื่อจริงๆหรอว่าพระพุทธเจ้าเกิดมาเดินบนดอกบัว7ดอก มันแค่ความเชื่อ อาจจะเกิดมาแล้วพ่อแม่จับให้เดินบนดอกบัว7ดอกก็ได้ หรือเดิน7วัน วันละก้าวก็ได้ มันอยู่ที่ตีความ เมื่อหลายปีก่อนตอนที่ผมยังเชื่อผมโดนพระทักว่ามีผีหรือเจ้ากรรมนายเวรนี่แหละจำไม่ได้ ผมก็ไม่เคยเห็น เขาเลยบอกว่า ผมดวงแข็ง เกิดปีขาลแถมยังวันอังคารด้วย เลยเห็นยาก ผมไม่เคยกลัวนะ ออกแนวท้าทายด้วย อารมณ์ประมาณว่า"มีจริงป่าว หักคอกุที จะได้ตายๆซะที เบื่องาน555"ประมาณนี้ หรือแบบคนที่ตายไป แล้วเป็นตำนานทั้งหลายอ่ะ ผมคิดว่าตายไปก็จบ ไม่มีวิญญาณหรืออะไรทั้งนั้น ร่างกายโดนเผาแม้แต่สมองก็ไม่เหลือ จะมาจำเรื่องคนอื่นหรือให้หวยได้ไง ผมคิดว่าบางทีคนเราก็แค่ต้องการที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ ยกตัวอย่าง ต้นไม้ที่ไปขูดหาหวยกัน ผมมองว่าต้นไม้เกิดจากรากที่ดูดน้ำและใบที่ซึมซับแสง มันเกี่ยวอะไรกับเลข คนไปขูดกันหาเลข พอไม่ถูกก็มาโทษต้นไม้โทษเจ้าแม่ ทำไมไม่โทษตัวเองบ้าง หาที่ยึดเหนี่ยวทางใจ หรือหาที่ๆเอาไว้โทษกันแน่ โทษต้นไม้555 คิดแล้วขำ ถ้าบาปกรรมมีจริง จะลงโทษอะไรผมอ่ะ ลงโทษที่ผมไม่เชื่อหรอ หรือลงโทษที่ผมอยากพิสูจน์ งั้นทำไมตอนที่ผมเชื่อผมงมงาย ไม่เห็นมีอะไรดีขึ้นเลย
ความเชื่อส่วนตัวเกี่ยวกับศาสนาและชีวิตหลังความตาย(ส่วนตัว)
ครั้งหนึ่งผมเคยเชื่อ เคยงมงายขนาดที่เอามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตประจำวัน แค่พระทักผมก็panicไปเป็นเดือน เหล้าไม่กิน บุหรี่ไม่สูบ ไม่โกหก ไม่การพนัน ไม่นอกใจ(ไม่มีใครให้นอกใจ) บุญไม่ขาด บาปไม่ทำ ไปมาหมดอ่ะวัดที่ดังๆ แต่มีสิ่งที่ทำให้ผมเลิกเชื่อ คือผมมีพรข้อหนึ่งที่ผมขอแต่มันไม่เป็นจริง ไม่ใช่แบบขอ10ล้าน หรือให้ตื่นมาหล่อ อะไรเพ้อเจ้อแบบนั้น สิ่งที่ผมขอมันเป็นขอไม่บอกนะครับ แต่มันเป็นเรื่องธรรมดาทั่วไป ผมขอมา7-8ปี แต่ไม่เป็นจริง เมื่อถึงจุดหนึ่งที่ผมเริ่มโตจนตั้งคำถามกับทุกเรื่อง ผมกลับถามว่าตายแล้วไปไหน ผมก็คิดได้ว่า มันไม่มีหรอกสวรรค์หรือนรกอ่ะ อันนี้ผมไม่ได้ชี้นำใครนะ ผมแค่เชื่อแบบนี้ ตายไปก็สลายไม่มีตัวตน ไม่รู้สึก ที่ว่ากันว่าคนทำดีได้ไปสวรรค์ คนทำชั่วไปนรก ผมคิดว่ามันเป็นคำสอนมากว่า ผมตีความได้ว่าคนดีไม่มีอะไรต้องกลัว ตายไปหมดห่วงก็สบายเหมือนขึ้นสวรรค์ คนทำชั่วก็ทุกข์ร้อนใจเหมือนตกนรก มันเลยเป็นเป็นที่มาของหลายๆความคิดที่เปลี่ยนไปของผม คือ ผมมองว่า ที่ผมเคยกราบไหว้ มันก็แค่ปูนเคลือบทอง พระที่เดินกับทุกเช้าก็แค่คนโกนหัวถือจานขอข้าว เชื่อจริงๆหรอว่าพระพุทธเจ้าเกิดมาเดินบนดอกบัว7ดอก มันแค่ความเชื่อ อาจจะเกิดมาแล้วพ่อแม่จับให้เดินบนดอกบัว7ดอกก็ได้ หรือเดิน7วัน วันละก้าวก็ได้ มันอยู่ที่ตีความ เมื่อหลายปีก่อนตอนที่ผมยังเชื่อผมโดนพระทักว่ามีผีหรือเจ้ากรรมนายเวรนี่แหละจำไม่ได้ ผมก็ไม่เคยเห็น เขาเลยบอกว่า ผมดวงแข็ง เกิดปีขาลแถมยังวันอังคารด้วย เลยเห็นยาก ผมไม่เคยกลัวนะ ออกแนวท้าทายด้วย อารมณ์ประมาณว่า"มีจริงป่าว หักคอกุที จะได้ตายๆซะที เบื่องาน555"ประมาณนี้ หรือแบบคนที่ตายไป แล้วเป็นตำนานทั้งหลายอ่ะ ผมคิดว่าตายไปก็จบ ไม่มีวิญญาณหรืออะไรทั้งนั้น ร่างกายโดนเผาแม้แต่สมองก็ไม่เหลือ จะมาจำเรื่องคนอื่นหรือให้หวยได้ไง ผมคิดว่าบางทีคนเราก็แค่ต้องการที่ยึดเหนี่ยวจิตใจ ยกตัวอย่าง ต้นไม้ที่ไปขูดหาหวยกัน ผมมองว่าต้นไม้เกิดจากรากที่ดูดน้ำและใบที่ซึมซับแสง มันเกี่ยวอะไรกับเลข คนไปขูดกันหาเลข พอไม่ถูกก็มาโทษต้นไม้โทษเจ้าแม่ ทำไมไม่โทษตัวเองบ้าง หาที่ยึดเหนี่ยวทางใจ หรือหาที่ๆเอาไว้โทษกันแน่ โทษต้นไม้555 คิดแล้วขำ ถ้าบาปกรรมมีจริง จะลงโทษอะไรผมอ่ะ ลงโทษที่ผมไม่เชื่อหรอ หรือลงโทษที่ผมอยากพิสูจน์ งั้นทำไมตอนที่ผมเชื่อผมงมงาย ไม่เห็นมีอะไรดีขึ้นเลย