ของขวัญชิ้นสุดท้าย....เมื่อความรักมันถึงจุดที่ต้องอดทนและน่าเบื่อหน่าย

ตัดสินใจแล้วครับ จะยอมหย่ากับเมีย 

เธอและผมจะได้ไม่ต้องมาอดทนอะไรกันอีก เมื่ออยู่กันไปก็ทีแต่ความทุกข์ ต่างฝ่ายก็ไม่มีความสุข...

เมื่อเธอก็เป็นเธอ และผมก็เป็นผม ผมลดลาวาศอกไปมากเท่าที่ผมจะทำได้และอดทนได้แล้ว แต่เมื่อถึงจุดนึงก็มีจุดที่เราทนไม่ได้ 

และทุกครั้งผมไม่ยอมไป ผมไม่ยอมเลิก เพราะผมอยากอยู่ดูหน้าลูก.. แต่สุดท้ายเราทุกคนไม่อาจฝืนธรรมชาติได้หรอกครับ ไม่มีความสุขก็คือไม่มีความสุข เราอาจจะทนได้ 5ปีแต่สุดท้ายมันก่จะมีจุดที่เราทนไม่ได้

วันนี้ผมจะมอบของขวัญให้เธอเอง ผมยอมเลิกแล้วครับ 
ชีวิตเราต่างจะได้มีความสุข 

ถ้าย้อนเวลากลับไปได้จะไม่รักเธอ...

ชีวิตผมมาถึงจุดนี้ เพราะอะไรกันไม่เข้าใจ แต่ที่แน่ๆ ไม่มีเพลงไหน เข้ากับ บรรยากาศผมตอนนี้มากไปกว่า เพลงแอบเหงา ของเสนาหอยแล้ว

วัยสามสิบเอ็ดปี ที่ไม่เหลือใครเป็นครอบครัวอีกแล้วบนโลกใบนี้ ไม่เหลือใครให้คุยด้วยอีกต่อไปแล้ว....