22 ธันวาคม 2563 เวลา 20.29 น
ทำไมเราถึงต้องเจอปัญหาและอุปสรรคมากมายขนาดนี้ ทำไมเรารู้สึกว่าเราอยู่ตัวคนเดียว ทำอะไรไปก็ไม่มีสนใจหรือแคร์เราเลย ทั้งที่เราเองรู้สึกมาตลอดว่าเราเสียสละเพื่อคนอื่น. เรารู้สึกตลอดว่าเวลาใครทำผิดพลาดเราไม่เคยตำหนิใครเลย เรามีแต่ทำความเข้าใจว่าเราจะช่วยให้กำลังใจเค้าอย่างไร
แต่พอมามองมาที่ตัวเราละ ทำไมไม่มีใครเข้าใจเราเลย เวลาเราเศร้าหรือเสียใจเราก็ต้องจัดการความรู้สึกของตัวเองตลอด จะมีใครรู้ไหมว่าปัญหาที่เราเจอนั้นมันมากมายเหลือเกิน เราพยายามทำตัวเองให้ปกติ ให้ไม่รู้สึกท้อแท้ไปกับชีวิต ทั้งที่ในใจของเราทุกข์มากขนาดไหน ทุกข์จนอธิบายออกมาไม่ได้ จะขยับทำอะไรสักอย่างก็เจอปัญหา จะแก้ไขอะไรสักอย่างก็เจอปัญหา และสิ่งที่เรารู้สึกอึดอัดมากๆก็คือเราไม่สามารถอธิบายปัญหาทุกอย่างให้ใครฟังไม่ได้เลย เพราะทุกครั้งที่เราพูดทุกก็จะด่าและก็รังเกียจและถอยห่างเราออกไปทีละคน ทั้งที่เราก็เพียงแค่ต้องการหาคนที่เราพูดได้ทุกเรื่อง ช่วยรับฟังปัญหาของเราหน่อย เราจะไม่ไหวแล้ว เราเหมือนอยู่ตัวคนเดียว เราโดดเดี่ยวจนหลายครั้งเรารู้สึกว่าเราอยากจะจบๆตัวเองไป เพราะยังไงก็ไม่มีใครแคร์เราหรือสนใจเราจริงๆ 365 วันไม่มีวันไหนเลยที่เรายิ้มได้ ยิ้มออก เพราะเราเจอแต่ปัญหาเราเจอแต่อุปสรรคที่เข้ามาพร้อมๆกันรอบด้าน
เราควรทำอย่างไรดี เราจะไม่ไหวแล้ว เราทรมาน เรารู้สึกว่าโลกนี้ไม่ใช่โลกของเรา มันคือโลกที่ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อคนอื่น โลกที่เราอยู่มันเหมือนมีเราคนเดียว มันอึดอัดและทรมานมากๆ เราต้องการกำลังใจ เราต้องการคนที่เข้าใจ เราต้องการคนที่ไม่เดินหนีเรา เรารู้สึกว่าเราน่ารังเกียจสำหรับทุกคน จนเราไม่กล้าเจอหน้าใคร ไม่กล้าคุยกับใคร เราต้องทำอย่างไรหรอถึงจะผ่านจุดนี้ไปได้ หรือมันไม่มีทางเป็นไปได้ ใครก็ได้ตอบเราที
อยากหากำลังใจในการใช้ชีวิตต่อไป
ทำไมเราถึงต้องเจอปัญหาและอุปสรรคมากมายขนาดนี้ ทำไมเรารู้สึกว่าเราอยู่ตัวคนเดียว ทำอะไรไปก็ไม่มีสนใจหรือแคร์เราเลย ทั้งที่เราเองรู้สึกมาตลอดว่าเราเสียสละเพื่อคนอื่น. เรารู้สึกตลอดว่าเวลาใครทำผิดพลาดเราไม่เคยตำหนิใครเลย เรามีแต่ทำความเข้าใจว่าเราจะช่วยให้กำลังใจเค้าอย่างไร
แต่พอมามองมาที่ตัวเราละ ทำไมไม่มีใครเข้าใจเราเลย เวลาเราเศร้าหรือเสียใจเราก็ต้องจัดการความรู้สึกของตัวเองตลอด จะมีใครรู้ไหมว่าปัญหาที่เราเจอนั้นมันมากมายเหลือเกิน เราพยายามทำตัวเองให้ปกติ ให้ไม่รู้สึกท้อแท้ไปกับชีวิต ทั้งที่ในใจของเราทุกข์มากขนาดไหน ทุกข์จนอธิบายออกมาไม่ได้ จะขยับทำอะไรสักอย่างก็เจอปัญหา จะแก้ไขอะไรสักอย่างก็เจอปัญหา และสิ่งที่เรารู้สึกอึดอัดมากๆก็คือเราไม่สามารถอธิบายปัญหาทุกอย่างให้ใครฟังไม่ได้เลย เพราะทุกครั้งที่เราพูดทุกก็จะด่าและก็รังเกียจและถอยห่างเราออกไปทีละคน ทั้งที่เราก็เพียงแค่ต้องการหาคนที่เราพูดได้ทุกเรื่อง ช่วยรับฟังปัญหาของเราหน่อย เราจะไม่ไหวแล้ว เราเหมือนอยู่ตัวคนเดียว เราโดดเดี่ยวจนหลายครั้งเรารู้สึกว่าเราอยากจะจบๆตัวเองไป เพราะยังไงก็ไม่มีใครแคร์เราหรือสนใจเราจริงๆ 365 วันไม่มีวันไหนเลยที่เรายิ้มได้ ยิ้มออก เพราะเราเจอแต่ปัญหาเราเจอแต่อุปสรรคที่เข้ามาพร้อมๆกันรอบด้าน
เราควรทำอย่างไรดี เราจะไม่ไหวแล้ว เราทรมาน เรารู้สึกว่าโลกนี้ไม่ใช่โลกของเรา มันคือโลกที่ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อคนอื่น โลกที่เราอยู่มันเหมือนมีเราคนเดียว มันอึดอัดและทรมานมากๆ เราต้องการกำลังใจ เราต้องการคนที่เข้าใจ เราต้องการคนที่ไม่เดินหนีเรา เรารู้สึกว่าเราน่ารังเกียจสำหรับทุกคน จนเราไม่กล้าเจอหน้าใคร ไม่กล้าคุยกับใคร เราต้องทำอย่างไรหรอถึงจะผ่านจุดนี้ไปได้ หรือมันไม่มีทางเป็นไปได้ ใครก็ได้ตอบเราที