สวัสดีครับ อยากจะปรึกษาเพื่อนๆชาวพันทิปหน่อยครับ
เพื่อนๆคนไหนชอบทำอะไรด้วยตัวเอง ทำอะไรคนเดียวตลอดเเต่บางครั้งก็เกินไปบ้างไหมครับ 5555
เวลาอยากทำอะไรผมมักจะทำคนเดียวเสมอ มักไม่ชวนใคร ชอบอยู่คนเดียว แต่ขี้เหงานะ เวลาป่วยเราก็ดูเเลตัวเองตลอด เวลาเกิดอุบัติเหตุร้ายแรงแค่ไหน ถ้าไม่สลบ มันไม่มีความคิดว่าจะเรียกใครเลยครับ เคยครั้งนึงจะขับรถมอไซต์ไปหารุ่นพี่ เเล้วโดนรถชนเลือดอาบ ผมไม่มีความคิดจะโทรหาใครเลย จะไปโรงบาลฯเอง ไม่มีแวบมาเลยครับว่าต้องโทรหาพ่อเเม่ เพื่อน หรือแม้แต่รถพยาบาล จนคนเห็นเหตุการณ์เขาเรียกให้ ก็นอนโรงพยาบาลอยู่ช่วงนึง ไม่มีแวบมาอีกว่าต้องบอกใครบ้าง จัดการทุกอย่างเองหมด จนออกจากโรงพยาบาล พอเขาเห็นผ้าพันแผลก็ถามๆ เราก็บอกตามจริง ก็โดนเพื่อนๆหลายคนตำหนิ รวมถึงพ่อแม่ด้วยว่าทำไมไม่บอก เขาบอกว่าเราไม่ได้อยู่คนเดียวบนโลก เรายังมีคนอื่นๆอยู่ แต่คือผมไม่ได้ไม่อยากบอกนะแค่เหมือนมันคิดไม่ได้อ่ะ ว่าต้องบอกด้วยหรอ เวลามีปัญหาอะไรไม่เคยพึ่งคนอื่นเลย แบบ ไม่รู้ว่าต้องพึ่งใครอ่ะ แก้เองดีกว่าไรงี้ พอแก้ไม่ได้ก็เครียดจนไปถึงปลงตก ช่างมันนี่ผมคิดในใจบ่อยมากๆ เวลาผมยิ้มเพื่อนจะเรียกว่า ยิ้มการค้า คือผมยิ้มจริงๆนะแต่เพื่อนมันไม่คิดว่าเราจริงใจอ่ะ เพื่อนบอกว่าเหมือนเราใส่หน้ากากต่อหน้าคนอื่นตลอดเวลา นี่เลยไม่มีเพื่อนสนิทเลยอ่ะ ไม่รู้ว่าจะต้องสานสัมพันธ์ยังไง ไม่รู้ว่าต้องใส่ใจคนอื่นแค่ไหน ไม่รู้ว่าต้องเข้าหาคนอื่นยังไง คิดแค่ว่ายิ้มไว้ก่อนละกันตลอดเลย
ไม่รู้ตัวเลยจริงๆ จนไม่กี่วันก่อนพี่ๆที่ทำงานสวดยับว่ามีปัญหาอะไรทำไมไม่บอกพี่ๆเขาบ้าง เขารับฟังได้นะโว๊ย (ปัญหาส่วนตัวนะ เรื่องงานเรารายงานตลอด) จนมาเอะใจนี่ละเริ่มนึกถึงเรื่องที่ผ่านๆมา เออ ทำไมไม่ปรึกษาคนอื่นบ้างวะ ไม่อ้อนพ่อเเม่บ้างวะ ผมเหมือนคนที่ไม่รู้จักตัวเองอ่ะ เลยมาปรึกษาที่นี่ครั้งแรกเลย 555555 เหมือนระบายมากกว่าแฮะ
เพื่อนๆคนไหนมีพฤติกรรมคล้ายๆกันบ้างไหมครับ ควรพบจิตแพทย์ไหม 55555 หรือควรทำยังไงดีครับ รบกวนหน่อยนะครับ**
ปรึกษาหน่อยค้าบบ
เพื่อนๆคนไหนชอบทำอะไรด้วยตัวเอง ทำอะไรคนเดียวตลอดเเต่บางครั้งก็เกินไปบ้างไหมครับ 5555
เวลาอยากทำอะไรผมมักจะทำคนเดียวเสมอ มักไม่ชวนใคร ชอบอยู่คนเดียว แต่ขี้เหงานะ เวลาป่วยเราก็ดูเเลตัวเองตลอด เวลาเกิดอุบัติเหตุร้ายแรงแค่ไหน ถ้าไม่สลบ มันไม่มีความคิดว่าจะเรียกใครเลยครับ เคยครั้งนึงจะขับรถมอไซต์ไปหารุ่นพี่ เเล้วโดนรถชนเลือดอาบ ผมไม่มีความคิดจะโทรหาใครเลย จะไปโรงบาลฯเอง ไม่มีแวบมาเลยครับว่าต้องโทรหาพ่อเเม่ เพื่อน หรือแม้แต่รถพยาบาล จนคนเห็นเหตุการณ์เขาเรียกให้ ก็นอนโรงพยาบาลอยู่ช่วงนึง ไม่มีแวบมาอีกว่าต้องบอกใครบ้าง จัดการทุกอย่างเองหมด จนออกจากโรงพยาบาล พอเขาเห็นผ้าพันแผลก็ถามๆ เราก็บอกตามจริง ก็โดนเพื่อนๆหลายคนตำหนิ รวมถึงพ่อแม่ด้วยว่าทำไมไม่บอก เขาบอกว่าเราไม่ได้อยู่คนเดียวบนโลก เรายังมีคนอื่นๆอยู่ แต่คือผมไม่ได้ไม่อยากบอกนะแค่เหมือนมันคิดไม่ได้อ่ะ ว่าต้องบอกด้วยหรอ เวลามีปัญหาอะไรไม่เคยพึ่งคนอื่นเลย แบบ ไม่รู้ว่าต้องพึ่งใครอ่ะ แก้เองดีกว่าไรงี้ พอแก้ไม่ได้ก็เครียดจนไปถึงปลงตก ช่างมันนี่ผมคิดในใจบ่อยมากๆ เวลาผมยิ้มเพื่อนจะเรียกว่า ยิ้มการค้า คือผมยิ้มจริงๆนะแต่เพื่อนมันไม่คิดว่าเราจริงใจอ่ะ เพื่อนบอกว่าเหมือนเราใส่หน้ากากต่อหน้าคนอื่นตลอดเวลา นี่เลยไม่มีเพื่อนสนิทเลยอ่ะ ไม่รู้ว่าจะต้องสานสัมพันธ์ยังไง ไม่รู้ว่าต้องใส่ใจคนอื่นแค่ไหน ไม่รู้ว่าต้องเข้าหาคนอื่นยังไง คิดแค่ว่ายิ้มไว้ก่อนละกันตลอดเลย
ไม่รู้ตัวเลยจริงๆ จนไม่กี่วันก่อนพี่ๆที่ทำงานสวดยับว่ามีปัญหาอะไรทำไมไม่บอกพี่ๆเขาบ้าง เขารับฟังได้นะโว๊ย (ปัญหาส่วนตัวนะ เรื่องงานเรารายงานตลอด) จนมาเอะใจนี่ละเริ่มนึกถึงเรื่องที่ผ่านๆมา เออ ทำไมไม่ปรึกษาคนอื่นบ้างวะ ไม่อ้อนพ่อเเม่บ้างวะ ผมเหมือนคนที่ไม่รู้จักตัวเองอ่ะ เลยมาปรึกษาที่นี่ครั้งแรกเลย 555555 เหมือนระบายมากกว่าแฮะ
เพื่อนๆคนไหนมีพฤติกรรมคล้ายๆกันบ้างไหมครับ ควรพบจิตแพทย์ไหม 55555 หรือควรทำยังไงดีครับ รบกวนหน่อยนะครับ**