ตอนเด็กๆ เเม่ชอบให้เราอยู่เเต่ที่บ้าน ไม่ให้มีเพื่อน ไม่ให้ไปไหนเเต่พี่กับน้องมีอิสระทุกอย่าง มีเเต่เราคนเดียวที่เป็นเเบบนี้ จนโตเป็นที่โลกส่วนตัวสูงมาก
ม.1-6 ไม่เคยมีเพื่อนนั่งข้างๆ ไปโรงเรียนเข้าเเถวสายตลอด เวลาจับคู่ หรือทำงานกลุ่มเพื่อนมักจะไม่นึกถึง เเต่จะนึกถึงตอนที่เขาไม่อยากทำงานนั้นจะให้เราข่วย
คบเพื่อนคนไหนก็ไม่มีใครต้องการ มีเเชทกลุ่มเพื่อนก็จะเเยกอีกกลุ่มที่ไม่มีเรา เวลาเพื่อนขอให้ข่วยเราช่วยตลอดเเต่พอขอให้เพื่อนช่วย
เพื่อนจะปฏิเสธทุกคน ไม่ใช่เราไม่คุยกับเพื่อนหรือไม่เข้าหาเพื่อน เราทำทุกทางเเล้ว เเต่มันคงเป็นไปไม่ได้จริงๆ เวลาประชุมผู้ปกครองก็ไม่มีใครมาประชุมให้ เวลาเกรดออกเเม่กับพ่อก็ตลอดทุกเทอม ทุกปี ว่าทำไมไม่ทำให้ได้อย่างน้องบ้าง อย่างพี่บ้าง ทำไมไม่เรียนให้ดีจะได้ไม่ตัองจ่ายค่าเทอม ญาติๆทุกคนก็ว่าเราหมดทุกคนๆ ย่าก็พูดว่าทำให้ได้อย่างคนนั้นคนนี้บ้างสิ เราทำดีเเล้วจริงๆทุกคน เราทำดีที่สุดเเล้ว ได้เเต่ปลอบใจตัวเองตลอด
จุดพีคสำหรับเราคือตอนกีฬาสี โดนเพื่อนเกลียดเกือบทั้งห้อง เเต่เราไม่รู้ว่าเพราะอะไร จนไปถามเพื่อนคนหนึ่งจึงรู้ ตอนนั้นเสียใจมากถึงมากที่สุด
เพื่อนหาว่าเราไม่ช่วย อู้งาน ขอให้รุ่นน้องมารับมาส่งที่บ้าน ทั้งๆที่รุ่นน้องคนนั้นเราสนิท ต้นเหตุมาจากเพื่อนคนหนึ่งที่ไปเล่าต่อๆกัน เพื่อนจับกลุ่มกันด่า ต่อว่าสารพัด เราละอายใจมากไปต่อไม่ได้เลยต้องหนีกลับบ้าน
พอไม่นานก็เรื่องครอบครัว เราทะเลาะกับเเม่ เพราะลูกของพ่อเลี้ยงต่อว่าเรา จะตบเราในงานหนึ่ง เราไม่กลับบ้านไปอยู่บ้านน้าซึ่งอยู่ในเมือง ห่างจากบ้านเรา40กิโล นั่งรถประจำไป-กลับ80บาท ไปรร.เรียนไม่ทันคาบเเรก ได้เรียนคาบที่2 เหม่อมากตอนเรียนไม่พูดกับใคร เรียนก็ไม่รู้เรื่อง พักเที่ยงก็กินข้าวกับรุ่นน้อง คาบว่างก็ไปนั่งเล่นกับรุ่นน้อง ไม่ได้อยู่กับเพื่อนตัวเองเลย วนลูปซ้ำๆ1อาทิตย์ จนพี่ชายขอให้กลับบ้านเราก็กลับ
จนจบม.6ก็ไม่ได้เรียนต่อเพราะไม่มีเงินเรียน พ่อกับเเม่ต่างไม่ส่งเรียน(พ่อกับเเม่เเยกทางกัน)เราเข้าใจว่าเขาคงไม่มีเงินจริงๆ บางคนตั้งคำถามว่าทำไม ไม่ส่งตัวเองเรียนเคยพยายามหางานทำเเล้ว เเต่คนไม่มีประสบการณ์ คนที่ไม่ค่อยพูด คนที่ชอบอยู่คนเดียว คงไม่มีใครอยากรับอีกทั้งงานในเเถวบ้านที่เราอยู่ก็หายาก จนตอนนี้ก็ไม่ได้เรียนทำได้เเค่ศึกษาจากในเน็ตบ้าง
สุดท้ายคือคิดตลอดตั้งเเต่เด็กว่าทำไมไม่มีใครรักเราเลย น้องกับพี่เเม่รักมาก เพราะเขาทำให้ภูมิใจ เเต่เรามีเเต่ทำให้ผิดหวัง เวลาโดนต่อว่าเขาจะบอกว่าไม่น่าเกิดเรามาเลยเสียเวลา มีอะไรพี่กับน้องต้องมาก่อนเสมอ เราได้เเต่เก็บมาร้องไห้คนเดียว เสียใจคนเดียว จนปัจจุบันนี้
ตั้งคำถาม...ว่าทำไม?
ม.1-6 ไม่เคยมีเพื่อนนั่งข้างๆ ไปโรงเรียนเข้าเเถวสายตลอด เวลาจับคู่ หรือทำงานกลุ่มเพื่อนมักจะไม่นึกถึง เเต่จะนึกถึงตอนที่เขาไม่อยากทำงานนั้นจะให้เราข่วย
คบเพื่อนคนไหนก็ไม่มีใครต้องการ มีเเชทกลุ่มเพื่อนก็จะเเยกอีกกลุ่มที่ไม่มีเรา เวลาเพื่อนขอให้ข่วยเราช่วยตลอดเเต่พอขอให้เพื่อนช่วย
เพื่อนจะปฏิเสธทุกคน ไม่ใช่เราไม่คุยกับเพื่อนหรือไม่เข้าหาเพื่อน เราทำทุกทางเเล้ว เเต่มันคงเป็นไปไม่ได้จริงๆ เวลาประชุมผู้ปกครองก็ไม่มีใครมาประชุมให้ เวลาเกรดออกเเม่กับพ่อก็ตลอดทุกเทอม ทุกปี ว่าทำไมไม่ทำให้ได้อย่างน้องบ้าง อย่างพี่บ้าง ทำไมไม่เรียนให้ดีจะได้ไม่ตัองจ่ายค่าเทอม ญาติๆทุกคนก็ว่าเราหมดทุกคนๆ ย่าก็พูดว่าทำให้ได้อย่างคนนั้นคนนี้บ้างสิ เราทำดีเเล้วจริงๆทุกคน เราทำดีที่สุดเเล้ว ได้เเต่ปลอบใจตัวเองตลอด
จุดพีคสำหรับเราคือตอนกีฬาสี โดนเพื่อนเกลียดเกือบทั้งห้อง เเต่เราไม่รู้ว่าเพราะอะไร จนไปถามเพื่อนคนหนึ่งจึงรู้ ตอนนั้นเสียใจมากถึงมากที่สุด
เพื่อนหาว่าเราไม่ช่วย อู้งาน ขอให้รุ่นน้องมารับมาส่งที่บ้าน ทั้งๆที่รุ่นน้องคนนั้นเราสนิท ต้นเหตุมาจากเพื่อนคนหนึ่งที่ไปเล่าต่อๆกัน เพื่อนจับกลุ่มกันด่า ต่อว่าสารพัด เราละอายใจมากไปต่อไม่ได้เลยต้องหนีกลับบ้าน
พอไม่นานก็เรื่องครอบครัว เราทะเลาะกับเเม่ เพราะลูกของพ่อเลี้ยงต่อว่าเรา จะตบเราในงานหนึ่ง เราไม่กลับบ้านไปอยู่บ้านน้าซึ่งอยู่ในเมือง ห่างจากบ้านเรา40กิโล นั่งรถประจำไป-กลับ80บาท ไปรร.เรียนไม่ทันคาบเเรก ได้เรียนคาบที่2 เหม่อมากตอนเรียนไม่พูดกับใคร เรียนก็ไม่รู้เรื่อง พักเที่ยงก็กินข้าวกับรุ่นน้อง คาบว่างก็ไปนั่งเล่นกับรุ่นน้อง ไม่ได้อยู่กับเพื่อนตัวเองเลย วนลูปซ้ำๆ1อาทิตย์ จนพี่ชายขอให้กลับบ้านเราก็กลับ
จนจบม.6ก็ไม่ได้เรียนต่อเพราะไม่มีเงินเรียน พ่อกับเเม่ต่างไม่ส่งเรียน(พ่อกับเเม่เเยกทางกัน)เราเข้าใจว่าเขาคงไม่มีเงินจริงๆ บางคนตั้งคำถามว่าทำไม ไม่ส่งตัวเองเรียนเคยพยายามหางานทำเเล้ว เเต่คนไม่มีประสบการณ์ คนที่ไม่ค่อยพูด คนที่ชอบอยู่คนเดียว คงไม่มีใครอยากรับอีกทั้งงานในเเถวบ้านที่เราอยู่ก็หายาก จนตอนนี้ก็ไม่ได้เรียนทำได้เเค่ศึกษาจากในเน็ตบ้าง
สุดท้ายคือคิดตลอดตั้งเเต่เด็กว่าทำไมไม่มีใครรักเราเลย น้องกับพี่เเม่รักมาก เพราะเขาทำให้ภูมิใจ เเต่เรามีเเต่ทำให้ผิดหวัง เวลาโดนต่อว่าเขาจะบอกว่าไม่น่าเกิดเรามาเลยเสียเวลา มีอะไรพี่กับน้องต้องมาก่อนเสมอ เราได้เเต่เก็บมาร้องไห้คนเดียว เสียใจคนเดียว จนปัจจุบันนี้