อยากจะปรึกษาหลายๆคนที่อาจจะเจอประสบการณ์แบบผมแล้วผ่านมันมาได้ คือเรื่องมีอยู่ว่าผมคบกับเพื่อนๆ3-5คนมานาน6-7ปีคือเราต่างทุกข์ต่างสุขมาด้วยกัน แต่หลังจากเรียนจบมาเราก็ยังคบกันแต่มันมีเรื่องแปลกๆที่เริ่มไม่แน่ใจว่าใช่หรือไม่ใช่
คือเอาเรื่องของผมก่อน ผมเป็นคนตรงๆถ้ามีก็ให้เสมอ แต่ถ้าไม่มีผมจะบอกตรงๆว่าไม่มี ผมเป็นคนขี้เกรงใจ ตอนเด็กๆผมจะเป็นตัวโจ๊กชอบคุยชอบเล่นแต่พอผมโตมากผมก็รู้สึกว่าผมเป็นคนเงียบไม่ค่อยพูดมากเหมือนเด็กๆ แล้วผมก็เป็นคนพูดตรงๆ ไม่เคยทิ้งใครอยู่ด้านหลัง ผมมักจะให้ทุกคนอยู่นำหน้าเสมอ
แต่หลังจากนั้นผ่านมาอีก1ปี อาการเริ่มมา เพื่อนเริ่มไม่ค่อยให้ใจกับผม บางทีพวกเขาแทบไม่เห็นผมในสายตา ผมมีเพื่อนหลายประเภท 1.พวกหลงตัวเอง 2.ชอบอวด 3.ชอบทำตัวเหมือนตัวเองนำหน้าคนอื่นอยู่เสมอทั้งๆที่ยังต้องให้เพื่อนช่วย 4.พวกเขาคิดว่าตัวเองเกิดเป็นราชาใช้ไปทั่วพอไม่ทำให้ก็ไม่พอใจบ่นนู้นบ่นนี้
ผมยอมรับนะว่าเป็นคนไม่ดี ไม่ได้เพอร์เพคอะไรมากไปกว่าเพื่อน แต่ผมไม่เคยทิ้งใครไว้ข้างหลัง เวลาเขาใช้เราทำนู้นทำนี่เราทำให้หมด แต่บางวันเราตื่นเช้าไปทำงาน กลับมาก็เหนื่อยแล้วอยากพัก เขาก็ใช้เราให้ทำในสิ่งที่เขาขี้เกลียดทำ พอเราบอกว่าไม่ทำได้ไหมอยากนั่งเล่น เหนื่อยมาทั้งวัน เขาก็จะบอกว่าเขาก็ทำทั้งๆที่เขาตื่นบ่าย ผมตื่นเช้า เขาตื่นมาไม่ต้องทำไรเลย ผมตื่นมาต้องไปส่งของให้แม่ของเพื่อนไปรับ-ไปส่งน้องสาวของเพื่อน เราทำทุกอย่างให้เขา เขากับไม่พอใจเรา บางทีเขาก็บอกว่านิดๆหน่อยๆจะเป็นไร ผมคับใจมากแต่ไม่อยากพูดกลัวเสียเพื่อนเพราะผมเป็นคนพูดตรงๆ ผมเลยก้มหน้าก้มตาทำให้ บางครั้ง เพื่อนๆเขายืมเงินกันเขาก็มีให้กัน ยืมทีนึง1000-5000 แต่พอผมยืมแค่100-300 เขากับบอกว่าไม่มี ทั้งๆที่พึ่งยืมกันไปหมาดๆ ผมน้อยใจมากแต่พูดไรไม่ได้ เพราะเพื่อนเข้าข้างกันเอง ไม่มีใครเคยเข้าข้างผมสักคน จากแรกๆผมเป็นสมาชิกในกลุ่มแต่ๆหลังผมเป็นตัวโดนพูดไรก็ไม่ได้ ทำไรก็ไม่ได้ เขาคุ้มกันเองไปหมด มีแต่ผมที่ไม่มีใครคุ้มกันให้เลย ผมต้องก้มหน้ายอมพวกเขาหมด
"ผมควรทำยังไงดี ควรถอยออกมาหรือยังไง ผมมืดแปดด้านเลย" ใครที่ผ่านประสบการณ์นี้มาแล้วแนะนำผมหน่อยได้ไหม
มีใครเป็นบ้างไหม"เพื่อนแต่ไม่ใช่เพื่อน"
คือเอาเรื่องของผมก่อน ผมเป็นคนตรงๆถ้ามีก็ให้เสมอ แต่ถ้าไม่มีผมจะบอกตรงๆว่าไม่มี ผมเป็นคนขี้เกรงใจ ตอนเด็กๆผมจะเป็นตัวโจ๊กชอบคุยชอบเล่นแต่พอผมโตมากผมก็รู้สึกว่าผมเป็นคนเงียบไม่ค่อยพูดมากเหมือนเด็กๆ แล้วผมก็เป็นคนพูดตรงๆ ไม่เคยทิ้งใครอยู่ด้านหลัง ผมมักจะให้ทุกคนอยู่นำหน้าเสมอ
แต่หลังจากนั้นผ่านมาอีก1ปี อาการเริ่มมา เพื่อนเริ่มไม่ค่อยให้ใจกับผม บางทีพวกเขาแทบไม่เห็นผมในสายตา ผมมีเพื่อนหลายประเภท 1.พวกหลงตัวเอง 2.ชอบอวด 3.ชอบทำตัวเหมือนตัวเองนำหน้าคนอื่นอยู่เสมอทั้งๆที่ยังต้องให้เพื่อนช่วย 4.พวกเขาคิดว่าตัวเองเกิดเป็นราชาใช้ไปทั่วพอไม่ทำให้ก็ไม่พอใจบ่นนู้นบ่นนี้
ผมยอมรับนะว่าเป็นคนไม่ดี ไม่ได้เพอร์เพคอะไรมากไปกว่าเพื่อน แต่ผมไม่เคยทิ้งใครไว้ข้างหลัง เวลาเขาใช้เราทำนู้นทำนี่เราทำให้หมด แต่บางวันเราตื่นเช้าไปทำงาน กลับมาก็เหนื่อยแล้วอยากพัก เขาก็ใช้เราให้ทำในสิ่งที่เขาขี้เกลียดทำ พอเราบอกว่าไม่ทำได้ไหมอยากนั่งเล่น เหนื่อยมาทั้งวัน เขาก็จะบอกว่าเขาก็ทำทั้งๆที่เขาตื่นบ่าย ผมตื่นเช้า เขาตื่นมาไม่ต้องทำไรเลย ผมตื่นมาต้องไปส่งของให้แม่ของเพื่อนไปรับ-ไปส่งน้องสาวของเพื่อน เราทำทุกอย่างให้เขา เขากับไม่พอใจเรา บางทีเขาก็บอกว่านิดๆหน่อยๆจะเป็นไร ผมคับใจมากแต่ไม่อยากพูดกลัวเสียเพื่อนเพราะผมเป็นคนพูดตรงๆ ผมเลยก้มหน้าก้มตาทำให้ บางครั้ง เพื่อนๆเขายืมเงินกันเขาก็มีให้กัน ยืมทีนึง1000-5000 แต่พอผมยืมแค่100-300 เขากับบอกว่าไม่มี ทั้งๆที่พึ่งยืมกันไปหมาดๆ ผมน้อยใจมากแต่พูดไรไม่ได้ เพราะเพื่อนเข้าข้างกันเอง ไม่มีใครเคยเข้าข้างผมสักคน จากแรกๆผมเป็นสมาชิกในกลุ่มแต่ๆหลังผมเป็นตัวโดนพูดไรก็ไม่ได้ ทำไรก็ไม่ได้ เขาคุ้มกันเองไปหมด มีแต่ผมที่ไม่มีใครคุ้มกันให้เลย ผมต้องก้มหน้ายอมพวกเขาหมด
"ผมควรทำยังไงดี ควรถอยออกมาหรือยังไง ผมมืดแปดด้านเลย" ใครที่ผ่านประสบการณ์นี้มาแล้วแนะนำผมหน่อยได้ไหม