ตั้งแต่หลานผมโดนแฟนทิ้ง และแท้ง ผมรู้สึกผิดที่ไม่มีปัญญาเป็นหลักประกันให้ ตอนนี้หลานเรียน ทำงาน ไปวันๆ พ่อแม่เด็กหายไปยา

ตอนหลานยังไม่ได้ไปเรียน กทม ผมดูแลเค้าเหมือนลูก เพราะผมเลิกกับเมีย และตั้งใจไม่เอาใครอีก

ถ้าตอนนั้นมีลูกติดกับเมียเก่า ก็คงขอเลี้ยงเอง (เค้าเป็นคนไม่ซื่อสัตย์ จับได้ว่าเล่นชู้)

พ่อแม่เด็กไม่ได้ย่ำยี่อะไรเค้าก่อนมาถึงผม ความขาวบริสุทธิ์ ราวดอกพุดซ้อน ผมก็รักษามันไว้

ผมไม่ได้อยู่คนเดียว ผมก็อยู่กับพ่อแม่ผม แต่ในฐานะลูกจ้าง พ่อแม่ผมไม่เอาหลานคนนี้ เพราะพ่อแม่เด็กกู้เงินเค้าแล้วหนี (เหมือนเอาหลานมาใช้หนี้)

นอกจากการให้กินให้อยู่ เงินค่าแรงผม ก็แบ่งให้ เค้ารู้ตัวว่าผมไม่ค่อยจะมี ก็เลยหางานทำแต่เด็ก

ตอนนั้นเค้าก็เหมือนเด็กที่ความสดใสก็มี แต่ก็เรียนรู้ เอาขาเข้าสู่โลกความเป็นจริงแล้ว

ผมก็เคยคิดนะ ว่า จะปล่อย เหลือแค่ส่งเงินให้ (ผมไม่เคยให้เงินเมีย)

ท้ายสุดหลานก็ดรอปเรียน คือแท้ง แล้วแฟนก็ทิ้ง กลับมา ตจว เพราะหมดเงิน

หลานผมไม่ใช่พวกร่อนในผับ หรือรักอบายมุก ที่พลาดมาคือหลงไว้ใจ

ผมทำตัวยาก เข้าหน้ากับเค้าไม่ติด แต่ดีหน่อยที่พ่อแม่ผมเริ่มเห็นใจ เลยให้ไปเรียน ให้อยู่กิน (ดีกว่าผม)

ถ้าผมดันทุรังขอให้เค้าเรียนในจังหวัด แล้วเค้ายอมอยู่ที่นี่ ก็คงดี ผมมีโอกาสช่วยเหลือ เมื่ออยู่ในช่วงคับขัน

เค้าแค่คิดว่า เค้าจะรีบเรียน ทำงาน ผมจะได้หมดภาระ

ตอนนี้ ต่อให้ใครปลอบผมว่า ผมไม่ผิด หลานทำตัวเอง

แต่ผมน่าจะทำได้ดีกว่านั้น

การที่เค้ากลับมาเรียน ทำงาน มีบ้านอยู่ แต่เฉยชากับผม ไม่เหมือนก่อน มันเป็นเพราะอะไร

เค้าเครียด หรือเห็นผมเป็นตัวปัญหา หรือผมถูกตราหน้าว่าเลี้ยงเค้าไม่ดี

อยากระบายนะ